Berk'ten
Saatlerdir ameliyathanenin önünde bekliyordum.Neredeyse çıldıracaktım.Sanki benim inadıma dakikalar geçmiyormuş gibi geliyordu.Daha ne kadar sabredebilirdim bilmiyorum.Artık ben meleğime kavuşmak istiyorum.Aramızdaki bir kapıyı açıp içeriye girmek ne kadar zor olabilirdi ki değil mi? Ama yapamıyordum işte buna cesaret edemiyordum.Bunların hepsi benim yüzümden olmuştu.Bu gerçekte beni yiyip bitiriyordu.
Birazdan ameliyathanenin kapısı açıldı ve meleğim çıktı.Onu yoğun bakımın olduğu yöne doğru götürüyorlardı.Yanına gitmek için adım attım ama sanki yere çivilenmiştim.Yapamıyordum.Aklım gitmemi isterken ayaklarım bana meydan okurmuşcasına ilerlememe izin vermiyordu.
3 gün sonra
Melis sonunda uyanmıştı.Annesi yanımdam çıkarken kafamla selam verdim ve ardından ben odaya girdim.Odaya girer girmez koşup Melis'e sarıldım,kokusunı içime çektim.Ondan tam ayrılırken " Sen kimsin?" Diye sordu bana. "Benim işte aşkım Berk"
"Berk mi? Ben öyle birini tanımıyorum sen de kimsin ya ? Yürü git şu odadan!!!"
Bana dediklerine inanamamıyordum.Hemen koşarak odadan çıktım.Tabi arkamda bir adet şaşkın Melis bırakmıştım.
Hemen doktorun odasına doğru gittim.Kapıyı açtığımda evraklarla uğraşan doktor bakışlarını bana yöneltti.
"Doktor bey benim Melis hakkında bir şeyler sormak istiyorum." Dedim .
Doktor kafasını peki anlamında sallayarak bana oturmam için karşınsındaki sandelyeyi işaret etti. Hemen oturdum ve konuya girdim."Beni hatırlamıyor neden?" diye sorumu yönelttim.Doktor buruk bir şekilde gülerek "Size söylemediler mi? Melis hanım hafıza kaybı yaşıyor sın 6 ayı hatırlamıyor."
Doktorun dediği sözler beynimde yankılanırken kendime gelmeye çalışıyordum.Melis beni hatırlamıycaktı.Çünkü biz tanışalı daha 3 ay olmuştu.Bu gerçek canımı yakarken ne yapıcağımı bilemeden doktorun odasından çıktım.Koridorda boş gözlerle dolaşıyordum.Bu gerçeği kendime sindirmeye çalışıyordum.Melis beni hatırlamıycaktı.
