20 letters to Niall

Letter One

Dear Niall,

Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen... Ik denk dat ik maar gewoon begin met waarom ik dit schrijf.  

Ik weet dat je dit nooit zal lezen, dus eigenlijk schrijf ik naar mezelf. Ik schrijf dit omdat jij de enige bent die luistert - ookal lees je dit niet. Ik heb gewoon het gevoel dat er iemand is die naar me luistert. Ik heb geen vriendinnen en mijn ouders luisteren ook niet. Het kan hun toch niets schelen.

Tsja, waar moet ik beginnen. Vandaag was school net zoals andere dagen: het was een hel. Ik ben het wel gewend ondertussen. Ik ben wel gewend dat ze me uitschelden voor de raarste dingen en me uitlachen. Sommige mensen kijken me gewoon aan, maar ik zie gewoon aan ze dat ze van me walgen. Dat zou ik ook gedaan hebben. Dat is het enige voordeel van mijn leven: ik kan mijn eigen gezicht niet zien. Alleen in de spiegel, maar daar kijk ik bijna nooit in. Als ik kijk maakt dat me toch alleen maar depressiever.

Jij werd vroeger ook gepest op school, of niet? Ik snap het gewoon niet. Dat ze mij haten, dat snap ik, maar jou? Jij bent perfect in alle opzichten. Je ogen, je lach, je persoonlijkheid.. Klinkt cliché, ik weet het, maar het is waar. Ik zag net weer haat tweets naar je, ik snap ze echt niet. Dat ze dat denken snap ik niet, en ik snap ook niet waarom ze het sturen. Maakt het ze gelukkiger? Nee.

Ik hoop dat je je realiseert hoeveel fans je hebt. Hoe veel mensen echt van je houden, om wie je bent. Vergeet niet dat wij er altijd voor je zullen zijn.

Mijn moeder roept me, ik moet eten. Ik schrijf morgen weer. Niet dat het je iets uit maakt, maar goed.

Ik hou van je, Niall.

Liefs, Jess ♥

Dit is de zoveelste brief die ik vandaag heb gelezen. Vaak als ik haat krijg op twitter, pak ik een stapel brieven en lees ze. Ik word er blij van.

Op de een of andere manier raakt deze brief me heel erg. Ik weet niet precies waarom, maar ik hoop heel erg dat ze morgen weer schrijft. Misschien omdat het wat persoonlijker is.

Het doet me denken aan de tijd dat ik nog op school zat. Ik werd best wel gepest. Het had veel erger gekund, maar het deed me wel pijn. Nog steeds, als ik haat tweets zie. Ik ben niet echt een onzeker persoon, maar je gaat toch aan jezelf twijfelen als je meer haat ziet dan leuke tweets. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet lees over hoe lelijk ik ben, hoe lelijk mijn stem is, hoe ik dit niet verdien...

"Niall, we moeten gaan!", hoor ik Harry roepen. "Ik kom!", roep ik terug. Ik doe de brief weer in de envelop en loop naar buiten, achter Harry aan.

_____________________________________

Dus... wat vinden jullie hiervan? Zoals ook al in de beschrijving staat, het verhaal lijkt heel erg op het boek 'Twenty One Letters To Niall' van @FinnickFan (http://www.wattpad.com/story/1425123-twenty-one-letters-to-niall), ik heb het idee van haar maar dit boek wordt heel anders (: