20 letters to Niall

Letter Twelve

Net nadat ik de laatste letter van Jessica's brief gelezen heb wordt de deur opengegooid. "Ben je gek geworden?!", roept een mannenstem. Ik kijk op en zie Alex met een rood hoofd van woede. "Mag ik de waarheid niet vertellen?", vraag ik en leg de brief weg. "De waarheid?! We hebben het hier vaak over gehad, Niall, maar toch weet je het te verpesten!" "Verpesten? Ik zeg gewoon de waarheid!"

Ik weet dat ik tegen de regels in ben gegaan, ik weet ook best wel wat het management en ik hadden afgesproken. Maar ik heb het nooit een goed idee gevonden. "Luister, Niall, je hebt over een half uur een liveinterview met de Zwitserse televisie, waarin je gaat zeggen dat het niet waar is." "En dat gaan ze niet gek vinden zeker? Eerst zeg ik dat ik en oogje op iemand in het ziekenhuis heb, en een paar uur later zeg ik dat het niet waar is. Wat wil je dat ik zeg? Grapje?" Alex haalt zijn handen door zijn haar.

"Waarom?", vraagt hij dan. Hij is duidelijk wat rustiger dan een paar minuten geleden, maar als hij me kon slaan had hij dat gedaan. Hij weet alleen dat de andere jongens dat niet zouden pikken.

"Omdat het zo is."

"Maar je weet onze deal. Waarom besloot je het toch te zeggen?"

"Omdat ik het haar niet persoonlijk kan vertellen. Ik hoopte dat ze het interview zou zien."

"In Londen zenden ze geen Zwitserse programma's uit, sukkel."

Ik grinnik. Aan zijn woordkeuze kan ik horen dat hij me snapt.

Hij gaat op een stoel zitten. "Hij krijgt al weken brieven van een mysterieus meisje, blijkbaar uit Londen. Blijkbaar is hij nogal gek op d'r geworden, maar hij weet niet waar ze is. Hij weet ook niet echt wíe ze is, eigenlijk. Dus zei hij zegt het in een interview, wat door directioners wereldwijd wordt bekeken op YouTube. Eigenlijk is het heel erg slim," zegt Louis, die op het bed tegenover me zit. Ik glimlach naar hem. "Precies."

"Maar je was de enige die de hele tijd single was. Als vijf van de vijf bezet zijn, verwachten we dat we (of jullie, eigenlijk) fans gaan verliezen."

"Harry is single," zegt Zayn, die net binnen komt lopen. "Ja, nog wel," zegt Alex. "Bovendien, als je de rumoeren moet geloven, is hij nog geen dag single geweest," voegt hij toe. Zayn haalt zijn schouders op. "Niet dat mensen die echt geloven. Geef die arme jongen een kans." Ik lach.

Alex schudt zijn hoofd. "Sorry, maar een deal is een deal." Ik knik. "Dat is waar." "En dan nog, wat wil je dat hij zegt?", zegt Louis geïrriteerd. "Niemand gaat geloven dat het een grapje was."

Alex schudt zijn hoofd. "Ik weet het, maar er zit niets anders op. Of gewoon zeggen dat je haar leuk vindt als gewoon een vriendin, ofzo."

Ik haat het om toe te geven, maar eigenlijk vind ik dat Alex gelijk heeft. Een deal is een deal. Plus, ik denk niet echt dat Jessica het gezien heeft. "Goed," zeg ik. "Ik zal wel zeggen dat ik haar leuk vind als gewoon een vriendin." Alex kijkt me waarderend aan. "Dankje, Niall," zegt hij en loopt de kamer uit.

"Nou, lekker dan," zegt Louis, die het er nog niet mee eens is. Ik haal mijn schouders op. "Hij heeft wel een punt, en Jessica heeft het toch niet gezien," zeg ik. Op dat moment klopt er iemand op de deur. Het is een hotelmedewerkster die een brief komt brengen. Dat vraag ik ze de laatste tijd, omdat ik graag de brief gelijk wil lezen.

Dear Niall,

Heb je de quote 'Don't count the days, but make the days count' wel eens gezien? Ik vond het wel een mooie, tot nu. Hoe kan je de dagen laten tellen als je opgesloten zit in een kamer van vijf bij vijf die je moet delen? Als er nou aardige mensen zaten hier was dat geen probleem geweest, maar tegenover me ligt een man van rond de zeventig die maar niet ophoudt met hoesten. Heel sneu, natuurlijk, maar ook bloedirritant. Vooral als je wil slapen. En hij krijgt ook nog eens elke dag bezoek van meerdere mensen. En ik? Spencer is hier twee keer geweest. Dat is alles. Ik ben haar heel dankbaar hoor, maar om nou te zeggen dat het hier vol staat met mensen elke dag, nee.

Ik heb hun zin gedaan, trouwens. Ik heb vandaag een boterham gegeten. 'Ja, je hoort het goed, een hele boterham,' zei Grace net tegen een verpleegster. Ze doet altijd zo aardig tegen ze en ze praat over mij alsof ik een engel ben, maar tegen mij zit ze alleen maar te zeuren. 'Weer je wel hoe ongezond het is om niet te eten?' 'Als je dit niet opeet is blijft de tv vanavond uit!' Soms lijkt ze mijn moeder wel. En dit vond ik de mooiste: 'Weet je wel hoeveel mensen je pijn doet hiermee?' Ja, eigenlijk weet ik dat heel erg goed. Geen, namelijk.

Genoeg over mij. Heb je zin in de tour? Hoe is het in Zwitserland? Ik weet dat je nooit zal antwoorden, maar ik voel me zo slecht als ik alleen maar over mezelf praat. Ik krijg heel af en toe een laptop om te twitteren, maar YouTube hebben ze afgesloten. Ze zijn bang dat ik daar weer ideeën van krijg dat ik moet gaan afvallen ofzo.

Tot morgen :)

Love, Jessica ❤️

Ik lees de brief twee keer door. Ik snap niet hoe ze haar dit aan kunnen doen. "Niall, kom mee. Je zegt voor de camera dat het verkeerd uit je mond kwam en dat je Jessica leuk vindt als gewone vriendin. Daarna gaan we allemaal de tourbus in, op weg naar Duitsland. Begrepen?", zegt Alex, die in de deuropening staat. Ik knik. Hij kijk de kamer rond. Ook de anderen knikken.

"Let's go," zeg ik, nog niet helemaal zeker of ik er opnieuw tegenin zal gaan of niet.