20 letters to Niall

Letter Seventeen

Ik werd zo blij van de brief. Haar ouders waren geweest, ze heeft eindelijk normaal met ze kunnen praten.. En dan gebeurd zoiets.

Ik kijk op. Louis kijkt me met een bezorgd gezicht aan. Ik zucht. "Gaat het wel?", vraagt hij. Ik knik.

"Ja, natuurlijk."

"Wacht even, wat had die Jessica ook alweer?", vraagt Louis opeens.

"Ze eet niets, hoezo?"

"Ik heb het, Niall! Je kan haar vinden!" Ik kijk hem vragend aan.

"Hoe dan?"

"Lottie eet ook niets! Ze gaat ook naar een ziekenhuis!"

"En wat is daar het voordeel van?"

"Hallo?!" Hij zwaait met zijn hand voor mijn gezicht. "Snap je het niet? Zo kan je haar vinden!"

"Wees eens wat specifieker! Jeetje, ik raak helemaal gestresst van je!", roep ik.

"Laat me het je even uitleggen. Je hebt Jessica, die in een ziekenhuis in Engeland ligt, toch?"

Ik knik.

"Dan heb je Lottie, die precies hetzelfde 'probleem' heeft. Hoe groot is de kans dat ze in hetzelfde ziekenhuis komen?"

Opeens dringt het tot me door wat hij zegt. Maar Engeland is groot, het zou toch wel heel toevallig zijn als ze bij elkaar komen?

"Klein," antwoord ik schouderophalend. Louis slaat tegen mijn hoofd. "Au!"

"Sorry, maar je moet wat optimistischer worden."

"Ja, maar jij wat realistischer."

"Lottie gaat naar Londen," zegt hij na een blik op zijn mobiel. Hij whatsappt met zijn moeder.

"Dus?"

"Dus? Zoek naar hints! Zoek naar iets dat zegt dat Jessica in Londen is!"

Ik schudt mijn hoofd. "Die zijn er niet."
"Misschien heb je gewoon niet goed gelezen."

Louis en ik gaan naar binnen. De jongens en Alex zijn weg. Ik kijk in mijn nachtkastje en haal alle brieven eruit.

Ik lees elke zin door, vanaf de eerste brief. Louis blijft naast me zitten, maar praat wel ondertussen met zijn moeder. Ik snap niet hoe hij zo rustig blijft.

"Hier!", roep ik opeens. Ik lees de zesde brief, een beetje in het begin. "Hier staat het! De hoofdstad! Louis, je hebt gelijk!" Ik lees het stuk voor:

"Ik ben een half jaar lang bijna elke dag bij hem geweest, in ditzelfde ziekenhuis in deze grote stad. Er zijn zo veel ziekenhuizen hier, waarom moet ik nou precies hier liggen? Het is de hoofdstad, de grootste stad met waarschijnlijk de meeste ziekenhuizen en toch lig ik hier."

Louis geeft me blij een high-five. "Ik zei toch dat het ging lukken!", zegt hij en doet iets wat waarschijnlijk een vreugdedansje moet voorstellen.
"Maar dat betekend niet dat ze ook echt in hetzelfde ziekenhuis komen."

"Dude! Gister dacht je nog dat je haar nooit zou vinden, en nu weet je praktisch waar ze is! Ik bedoel, er zijn veel ziekenhuizen in Londen, maar zó veel zijn er nou ook weer niet!" Ik glimlach als ik me realiseer dat hij gelijk heeft.

"Ik moet toegeven dat je gelijk hebt, Lou."

"Ik heb altijd gelijk," grijnst hij.

Later komen de jongens terug. "Waar waren jullie? Wij hebben al ontbeten," vraagt Liam. Louis vat onze ochtend kort samen.

"Heftig van je zusje, man," zegt Zayn. Louis knikt. Zo te zien wil hij er niet over praten, dus ik begin gauw een nieuw onderwerp.

"Wat gaan we vandaag eigenlijk doen?"

"Signeersessie en een interview met fotoshoot. Het gebruikelijke," antwoord Harry. Het komt nu over alsof we er helemaal geen zin in hebben, en dat is misschien ook wel een beetje zo, maar als we er eenmaal mee bezig zijn vinden we het allemaal wel leuk. Het blijft een voorrecht.

Na een drukke dag willen we het liefst op bed ploffen, maar eerst moeten we onze tas inpakken. Vanavond rijden we naar Nederland. Eerst een dag Amsterdam, morgenavond rijden we verder naar Den Haag. Daar blijven we een nacht. 's Ochtends vroeg vliegen we vanaf Schiphol naar Londen, om vanuit daar naar New York te vliegen.

Als we met onze koffers door de lobby van het hotel lopen houdt een medewerkster me tegen.
"Voordat je gaat," zegt ze, "er zijn twee brieven voor je gekomen." Ze loop naar de balie en komt terug met twee brieven. Twee?
"Bedankt," zeg ik, glimlach vriendelijk en loop snel achter de anderen aan.

In de tourbus neem ik niet eens de moeit om iets van mijn spullen fatsoenlijk neer te zetten. Ik plof op mijn bed en open de eerste brief, brief nummer zeventien.

Dear Niall,

Heb je wel eens gehad dat alles meezat, maar dat de wind opeens draaide en keihard in je gezicht blies?

Dat gevoel heb ik nu. Alles ging goed. Mijn ouders kwamen, Spencer kwam vaak en ik voelde me gewoon goed.

Tot nu.

Mijn ouders hebben naar het ziekenhuis gebeld. Blijkbaar gaan ze op vakantie naar de Nederlandse Antillen om even lekker bij te komen in de zon. Oké, bedankt.

Maar dat was niet het enige. Spencer kwam vandaag langs. Blijkbaar is mijn klas blij dat ze van me af zijn, maar ze zegt dat ze geen idee hebben hoe ernstig dit is. Nou ja, moeten zij weten.
Maar goed, nadat ze dat gezegd had zei ze en ik citeer:
"Het spijt me, maar ik heb aansluiting gevonden bij Stephany en haar vriendinnen, dus ik kom de eerste tijd niet meer langs. Klasgenoten gaan voor."

Dat is op zich al een hele harde zin om te zeggen. Ik kan je vertellen, het kwam ook vrij hard aan. Maar het komt nog harder aan als je weet wie Stephany en haar vriendinnen zijn: de ergste van allemaal. Ze lachen je schaamteloos uit om van alles en nog wat en zijn niet bang om hun mening te uiten, hoe hard die ook is.

Ik heb je nodig, Niall. Ik had eindelijk het idee dat ik eindelijk de goede kant op ging, en dan gebeurd dit. Ik weet dat ik het verdiend heb, maar ik kan het echt niet meer. Ik weet dat ik vol moet houden, dat ik niet op moet geven. Het probleem is dat ik niet weet waarom ik dit vol zou moeten houden. Voor wie doe ik dit? Mezelf, denk ik.

Ik kan niet echt over jou praten, nu ze alles hebben afgesloten. Volgens Grace moest ik een dagboek gaan schrijven, dus ik heb uitgelegd dat ik daar een bepaald account voor nodig had. De sukkel die ik ben, ik had beter gewoon kunnen zeggen dat ik internet nodig had. Alhoewel, dat hadden ze me waarschijnlijk toch niet gegeven.

Ik mag dus een keer per dag op dat bepaalde account op Twitter kijken. Grace zit erbij, zij post de brieven nu ook voor mij. Ze denkt dat ze naar een vriend van mij gaan. Was dat maar waar. Ze weet dat ik niets terugkrijg, ander had ze me dit ook verboden. Ze zijn nog steeds bang dat ik ideeën kan krijgen van anderen.

Tot morgen, Niall.

Love, Jess❤️

Ik sluit de brief met een zucht. Waarom moest zoiets gebeuren? Het is ook niet te geloven dat echt álles ineens tegenzit.

Veel tijd om na te denken heb ik niet. Mijn ogen gaan naar de andere envelop. Ik maak hem voorzichtig open. Zou dit zijn wat ik hoop dat het is?

Dear Niall,

Ik denk dat ik er klaar voor ben. Ik denk dat ik er klaar voor ben om je te vertellen wat er is gebeurd met Sophie. Beloof me alsjeblieft dat, als je de brieven al leest, niet anders over mij gaat denken. Dat zal je waarschijnlijk niet lukken maar probeer het, alsjeblieft.

Ik kijk op. Ik had gelijk. Dit is de dertiende brief, met het hele verhaal over Sophie erin. Eindelijk zal ik weten waarom iedereen haar zo haat, en vooral waarom ze zichzelf zo haat.

________________

10 votes voor Letter Eighteen (en Thirteen)? ;)