20 letters to Niall

Letter Eighteen

Dear Niall,

Ik denk dat ik er klaar voor ben. Ik denk dat ik er klaar voor ben om je te vertellen wat er is gebeurd met Sophie. Beloof me alsjeblieft dat, als je de brieven al leest, niet anders over mij gaat denken. Dat zal je waarschijnlijk niet lukken maar probeer het, alsjeblieft.

Het was een mooie zomerse middag, om het maar even mooi te formuleren. Ik zat in de tuin, met mijn laptop op mijn schoot en een smoothie op het tafeltje naast me.

Sophie was bij een vriendinnetje aan het spelen. Ze zou om vijf uur terug zijn, had ze beloofd. Ze moest ongeveer vijf kilometer hierheen fietsen, maar dat had ze er voor over, zei ze.

Het was half vijf en de zo'n scheen nog volop. Ik had een korte broek aangetrokken en werd voor mijn gevoel al aardig bruin (al is dat vaak een verbeelding, maar daar gaat het niet om).

De telefoon ging, om precies drie over half vijf. Het was Sophie. Ik weet het gesprek nog alsof het gisteren was:

"Jess, kan je me alsjeblieft ophalen? Ik ben te moe om te fietsen."

"Nee, je zei dat je fietsen er voor over had, dus dan ga je maar mooi fietsen. En dan nog, hoe moet ik je ophalen?"

"Dat je hierheen fietst, dan laat ik mijn fiets hier en ga ik bij jou achterop. Ze brengen mijn fiets morgen wel naar school."

Ik heb nog elke minuut spijt van het antwoord dat ik toen gaf.

"Nee, met dit weer kan je best fietsen. Zo lang is het niet."

Zuchtend hing ze op. Ik wist dat ik wat bot was geweest, maar ik had gelijk, toch?

Wist ik veel dat die dertien woorden mijn hele leven zouden omgooien.

Mijn ouders waren trouwens bij een verjaardag van mensen die ik niet kende, dus die kon ze ook niet vragen. Ze zouden om acht uur terug komen, dus Sophie moest fietsen.

Ik maakte op een gegeven moment op mijn dooie gemakkie (verkeerde woordkeuze, maar ik weet niet hoe ik dat anders moet zeggen, sorry) wat avondeten klaar. Gewoon wat sla met gebakken aardappeltjes. Sophie hield ervan, dus ik hoopte het op die manier toch een beetje goed te maken.

Wist ik veel dat het al te laat was.

Op een gegeven moment was het vijf uur. Ik had niets door. Niemand komt immers precies op tijd, toch? Niet expres, tenminste. Vooral niet na een fietstocht.

Ik ging rustig verder met mijn aflevering van Teen Wolf. Pas toen die afgelopen was -om vijf voor half zes- begon ik me zorgen te maken. Het werd wel erg laat. Ik belde het huis van haar vriendinnetje, maar haar moeder vertelde me dat Sophie om iets over half vijf weggegaan was.

Op dat moment maakte ik opnieuw een vreselijke fout. Ik besloot te wachten. Ik dacht dat als je heel erg langzaam fietst, je er misschien wel een half uur langer over kan doen.

Om iets over half zes realiseerde ik me dat ik ontzettend egoïstisch bezig was. Ik pakte mijn fiets en fietste naar de weg waar Sophie als het goed is zou moeten fietsen.

Ben je er nog bij, Niall? Als je wilt weten wat er is gebeurd moest ik bij het begin beginnen, dus vandaar.

In ieder geval, ik fietste sneller en sneller tot ik na ongeveer twee kilometer werd tegengehouden door een paar mensen die het pad blokkeerde. Eerst dacht ik er niets bij, maar toen ik de ambulance zag staan kwam alles binnen met de snelheid die een parachutist maakt als hij uit een vliegtuig vliegt, maar dan zonder parachute.