20 letters to Niall

The day after the twentieth letter

Dear Niall,

Ik ga het opgeven. Ik ga mijn gevecht met mezelf en met de buitenwereld opgeven. Ik ga naar Sophie toe.

Ik verdien het niet om hier op deze aarde te leven. Ik heb ervoor gezorgd dat het leven van een ander nu vooorbij is. Het is niet eens alleen dat, Niall. Ik zie gewoon geen reden meer om te blijven leven.

Mijn ouders verzinnen smoezen om me niet te hoeven bezoeken (waarschijnlijk omdat ik ze aan Sophie doe denken, maar toch) en de enige vriendin die ik dacht te hebben heeft me ingeruild voor een populair iemand. Kan je dat geloven?

Ik moet iets doen. Zou ze serieus zijn? Zou ze het echt opgeven, na alles wat ze doorstaan heeft? Ik heb geen tijd om verder te lezen, maar ik moet weten of het echt is.

Weet je nog die levenswensen waar ik het over had? Die van mij, gelukkig zijn, zou toch nooit uitkomen. Hoe kan ik gelukkig zijn als ik iemand heb vermoord? Iedereen op school had gelijk. Ik was te lui om haar even op te halen. Ik ben dik. Ik ben nutteloos. Alles wat ze zeiden klopte. Misschien was dat nog wel het ergst. Ik kon er niet tegenin gaan. Ik kon niet tegen mezelf zeggen dat ze maar wat verzonnen om me naar beneden te halen. Het was waar.

Niemand zal me missen. Mijn ouders misschien even, maar die komen er snel genoeg overheen. Iedereen wordt er beter van als ik verdwijn, toch? Ik zou gelukkiger zijn, Grace zou meer tijd hebben voor anderen en niemand zou last van me hebben. Het zou een perfecte oplossing zijn.

Het spijt me, Niall. Het spijt me dat ik het opgeef. Er zijn zo veel mensen in een verschrikkelijke situatie die zich erdoorheen vechten, en ik geef het gewoon op. Ik ben laf.

Het spijt me, dat ik je tijd heb verpest. Je leest deze brieven toch niet, maar als je ze zou lezen dan doe je dat voor niets. Het is een verhaal zonder einde. Alle verhalen hebben een happy end, toch? Er is altijd wel iets vrolijks, iets waar je je goed over kan voelen. Dat is hier ook het geval: mensen hoeven geen tijd meer aan me te besteden. Het is misschien een vergezocht happy end, maar het is er wel.

Het spijt me ook dat ik alles opgeef. Het is zo laf. Mensen om me heen vechten voor hun leven, ze willen niet dat het ophoudt. Toch zit ik hier, mijn eigen leven beëindigend. Ik ben gezond. Ik zou blij moeten zijn.

Ik ben bang, Niall. Zou het pijn doen? Ik ben vrij, ik kan alles doen in mijn kamer. Het raam kan niet open, maar ik heb genoeg spullen om het open te slaan. Ik denk niet dat ik dat durf.

Ik wil je bedanken voor alles wat je voor me gedaan hebt. Je hebt me meer geholpen dan wie dan ook. Jij en de jongens zijn zo perfect, je hebt geen idee wat jullie voor mensen zoals ik doen. Blijf alsjeblieft altijd lachen, Niall. Luister niet naar de negatieve dingen die tegen je gezegd worden. Je bent zo veel beter dan wat ze zeggen.

Tot ziens, Niall. Misschien dat ik je ooit tegenkom.

Ik hou van je, en dat zal ik altijd blijven doen.

Love,

Jess ♥

"Nee, nee!", roep ik kwaad. De tranen rollen over mijn wangen. Ik ben echt gehecht geraakt aan dit meisje dat ik niet eens ken. Het maakt me niet uit of dat gek is of niet, ik ben niet bang om het toe te geven.

"Gaat het?", vraagt Louis. "We moeten hier weg! Ik moet naar Londen, nu!", schreeuw ik. Louis schrikt. "Wat is er aan de hand?"

"Ze gaat dood!", roep ik in paniek.

We rennen naar de tourbus. Louis overlegt met de manager of we nu naar Londen kunnen.

Ik plof op mijn bed en leg mijn hoofd in mijn handen. Ik moet iets doen. Ik moet het ziekenhuis vinden. Ik pak de mobiel van Louis van zijn bed en ga door zijn oproepen. Er staat een voor mij onbekend nummer tussen. Zou dat Grace zijn?