20 letters to Niall

Letter Ten

Ik kijk hem verbaasd aan. Louis die slecht nieuws heeft? Dat komt nooit voor. Louis is altijd degene die ons positief houdt.

"Slecht nieuws?", vraag ik. Hij knikt. "Ik.. um.." Hij ploft neer op een ligstoel naast me. "Waar zijn de anderen?", vraag ik om me heen kijkend. "Boven."

Het blijft een tijdje stil. "Wat is er dan?", vraag ik. Louis zucht. "Nou, ik weet dat je van plan was om iets te doen met die brieven als we terug zouden komen, maar..." Hij neemt even een pauze. "We gaan niet terug. Voorlopig nog niet, tenminste. Als we klaar zijn in Europa gaan we naar Amerika."

Ik kijk hem met grote ogen aan. "W..Wat?", zeg ik. Dit kan niet waar zijn. "Lou, dit is een zaak van leven of dood! Ik kan niet zomaar even naar Amerika gaan! Ik betwijfel zelfs of ze het eind van deze reis haalt! Nee, nee, dat kan niet!" Louis kijkt me verbaasd aan. "Rustig," zegt hij en legt een hand op mijn schouder. Zijn hand is koud en nat, maar het gaat om het idee.

"Ik weet niet of je dit letterlijk bedoelt of niet, maar het komt wel goed. We gaan maar een week," zegt hij. "Een week?! Meen je dit? Waarom?" "Waarom denk je? Ze willen reclame maken natuurlijk." "Ik wil niet egoïstisch klinken, maar volgens mij hebben we weinig reclame nodig," zeg ik geïrriteerd. Louis haalt zijn schouders op. "Ik denk het ook niet, maar je weet hoe ze zijn. Sorry, Niall, maar je zal het er mee moeten doen." Ik zucht en loop achter hem aan naar boven.

De volgende ochtend word ik langzaam wakker als ik voel dat ik door elkaar geschud wordt. "Kappen," zeg ik geïrriteerd en draai me om. Na even doe ik een oog open. Waarom reageert niemand? Ik doe mijn andere oog open en kijk om me heen. Waarom is het zo donker? In onze hotelkamers is het nooit zo donker. Dan voelt het alsof ik opnieuw door elkaar geschud word, maar ik weet zeker dat ik alleen ben. Ik draai me om en steek mijn hand uit. Een gordijn?

Opeens valt het kwartje. Ik lig in de tourbus. Hoe kom ik hier nou weer? Ik schuif het gordijntje open. "Goeiemorgen," zegt Zayn. Hij staat bij de spiegel met zijn mobiel in zijn hand. "Goeiemorgen," antwoord ik verbaasd. "Hoe kom ik hier?", vraag ik. "Hoe laat is het?" Zayn kijkt me aan door de spiegel. "Ze hebben je naar beneden gedragen. Het is acht uur." Zijn ogen gaan terug naar zijn mobiel. "Gaat het wel?", vraag ik. Hij knikt en loopt weg. Vreemd.

Niet veel later zitten we aan ons ontbijt. Zayn is stil, maar dat is hij wel vaker. "Ik had dus mooi allemaal uitjes gezocht voor mij en Gemma, moeten we naar de VS!", vervolgd Harry zijn gesprek met Liam. Ik ben duidelijk niet de enige die al wat anders te doen had. "We gaan maar een week, daarna hebben we twee weken vrij. Waarom boek je geen hotel ergens? Voor jou, Gemma en je moeder?", stelt Liam voor. Harry haalt zijn schouders op. "Kan," mompelt hij terwijl hij een hap neemt van zijn boterham. Zayn staat op en loopt weg.

"Wat is er met hem aan de hand?", vraag ik. "Hij zou naar een plaatsje aan de kust gaan in Engeland met zijn familie, maar dat kunnen ze nu annuleren," antwoord Louis. "Kan hij dat niet gewoon een weekje opschuiven?", vraag ik. Waarom doet iedereen toch zo moeilijk? Hun familie staat tenminste niet op het punt deze aarde te verlaten!

Louis haalt zijn schouders op. "Waarschijnlijk niet, anders had hij niet al een uur onophoudelijk naar zijn mobiel zitten staren." "Ja, daar heb je gelijk in."

"Hoe lang moeten we nog in deze bus zitten?", vraag ik als we een paar uur later allemaal een beetje op de bank hangen. "Nou, we moeten naar Bern, dus dat zal nog wel even duren ben ik bang," antwoord Liam. Ik heb ondertussen al zo'n vijftig vragen beantwoord op Twitter uit verveling. Dan opeens realiseer ik me iets. Als ik nou nu alvast het adres van Jess opzoek, scheelt dat tijd als ik eindelijk naar Engeland kan.

Ik start mijn laptop op. Waar moet ik beginnen? Ik weet haar achternaam niet, laat staan haar adres. Ik weet alleen dat ze op dit moment in een ziekenhuis ligt, maar er zijn zoveel ziekenhuizen. Ik zoek op psychiater Grace maar ook dat levert weinig op. Alleen een Zweedse, maar ik verwacht niet dat die bij een Engels ziekenhuis werkt.

Als we die avond in Bern aankomen ben ik nog geen stap verder. Ik heb het ook na een half uur opgegeven, trouwens. Ik zal toch iets anders moeten verzinnen om aan haar adres te komen.

Als we langs de balie lopen word ik tegengehouden door de medewerker. Hij mompelt iets in het Duits en geeft me een envelop. Ik glimlach als dank, ervan uitgaande dat hij me toch niet verstaat. Apart, voor iemand die in een hotel werkt, maar oké.

Als ik mijn tas een beetje heb uitgepakt plof ik op mijn bed met de envelop in mijn hand. Louis zit op het bed tegenover me, de andere drie zitten in de kamer naast ons. Louis is in gesprek met iemand via zijn mobiel. Waarschijnlijk is het zijn moeder, aan zijn woordkeuze te horen. Ik open de envelop. Ik had niet eens gekeken van wie hij was, maar ik denk dat ik dat ook wel weet zonder naar het handschrift te kijken.

Dear Niall,

Ik denk dat de uitdrukking 'na regen komt zonneschijn' toch wel enigszins klopt. Ik lag vanochtend een beetje verveeld naar mijn tv te kijken toen Spencer opeens binnenkwam. Ik had haar niet zo snel weer verwacht, eigenlijk.

Maar goed, ze was er. Na ongeveer tien minuten twijfelen vroeg ik of ze wel eens van jullie gehoord had. Stomme vraag natuurlijk, maar ik moest toch ergens beginnen. Ze zei ja en gaf niet veel later toe dat ze een enorme fan is. Toen zei ik dat ik ook een fan ben en toen hebben we twee uur non-stop over jullie gepraat. Letterlijk.

Ze moest helaas om twee uur al weg omdat Grace kwam. Feest. Ze heeft me gewogen. Ik ben bijna een kilo aangekomen! Dat is toch niet normaal? Hoe lang ben ik hier? Een paar dagen! Het is dat ik hier in de gaten gehouden word, anders was ik al lang gaan sporten. Het klinkt misschien stom, maar ik voel me gewoon beter als ik dun ben. Als het mij helpt om me zelfverzekerder te voelen, wat is dan het probleem?

Weetje, terwijl ik dit schrijf schiet me iets te binnen. Als ik nou heel erg braaf overkom, zouden ze me dan naar buiten laten? Dan kan ik in het park hier tegenover gaan sporten. Of als ik heel veel eet mag ik misschien wel naar huis. Ik haat mijn ouders en ik haat mijn huis, maar dan kan ik misschien met Spencer naar school! En ik kan gewoon weer als een gek gaan afvallen! Dat ga ik doen, Niall. Ik ga nu eten, ik spreek je morgen wel weer.

Love, Jess ❤️

Ik glimlach naar de brief. Ten eerste omdat ze vriendinnen aan het worden is met Spencer en ten tweede omdat ze haar echt niet zomaar laten gaan. Het is een stom idee, maar hierdoor eet ze wel. Ik weet dat ze zich goed voelt als ze dun is, maar de vraag is of ze ook kan stoppen met afvallen als ze dun is.

Volgens de foto van gisteren is het antwoord daarop nee.

-------

7 votes en 2 comments voor een nieuw hoofdstuk? :)