20 letters to Niall

Letter Fifteen

Ik leg de brief in mijn nachtkastje. "Wie gaat er mee voetballen?", vraag ik. Alleen Louis staat op. "Nou, gezellig zijn jullie," zegt hij tegen de rest en we lopen baar het grasveld achter het hotel. Het hoort bij het hotel, dus fans kunnen ons niet zien. Waarschijnlijk, want ze vinden vaak toch een manier om ons in de gaten te houden.

We trappen de bal een beetje naar elkaar. "Hoe ga je haar eigenlijk vinden? Heb je haar adres?", vraagt Louis. Hij noemt de naam van Jess niet, maar ik weet dat hij het over haar heeft. Ik haal zuchtend mijn schouders op.

"Ik heb haar adres niet en ik zou ook niet weten hoe ik haar moet vinden."

"Weet je wel genoeg van haar dan? Want als je wat dingen weet kan je haar makkelijk googelen." "Dacht je dat ik dat nog niet geprobeerd had? Ik weet te weinig, Lou. Het is onbegonnen werk."

"Maar je wil haar wel vinden, dat is duidelijk," zegt hij. Ik knik. "Ja, natuurlijk." "Misschien wil ze niet gevonden worden," zegt Louis en hij houdt de voetbal onder zijn schoen. Ik kijk hem vragend aan. "Had ze dan niet al wat hints moeten geven? De naam van het ziekenhuis of zoiets? Heeft ze ooit haar achternaam genoemd?" Ik schud mijn hoofd en denk na. Hij heeft best een goed punt.

"Maar.. Maar ze zegt wel dat ze hoopt dat ik de brieven lees." "Lezen en ontmoeten zijn twee heel verschillende dingen, Niall. Ik wil je niet rot laten voelen ofzo, ik wil gewoon niet dat je je te veel met haar bezig houdt. Ik snap wel dat je dat doet, denk ik, maar als je alleen haar voornaam weet denk ik niet dat ze wil dat je haar vind."

Hij schopt de voetbal weer naar mij toe. Hij rolt zo mooi voor mijn voeten dat ik hem een harde trap geef, waardoor hij hard tegen een muur komt. Louis kijkt me geschrokken aan. "Je hebt geluk dat hij niet een meter verder tegen dat raam terechtkwam," zegt hij en ik grinnik. Dat is waarom ik zo graag met hem omga. Het ene moment is hij heel serieus en begripvol en het andere moment doet hij alsof er niets aan de hand is. Normaal voel ik me altijd een stuk beter, maar vandaag niet.

Niet nu ik weet waarom ik Jess nooit zal vinden.

Die avond zitten we aan een tafel met z'n vijfen te eten. "Ik snap niet dat mensen dit lekker vinden," zegt Harry met zijn eten spelend. "Wen er dan maar aan," zegt Alex, die opeens achter Zayn verschijnt. We kijken hem vragend aan. "De reis is een dag verlengd." "Nee, " zucht Liam. Zayn rolt zijn ogen. "Het zal ook eens niet." Louis gromt wat. Harry en ik blijven stil. Harry vindt het waarschijnlijk niet zo erg, maar ik wel. Een dag zou het verschil van leven en dood kunnen maken, als ik Jess zou vinden. Ik vertrouw dat ziekenhuis voor geen cent, ik heb het idee dat ze alles alleen maar erger maken.

"Rustig maar," zegt Alex. "Het is maar een nacht. Deze reis duurt in totaal 20 dagen, maar op de twintigste dag komen we in Londen aan."

Londen? Zou ik dan-

"We gaan dan wel gelijk door naar New York," onderbreekt Alex mijn gedachten. "Dus zevenentwintig dagen, eigenlijk," zegt Zayn. Alex knikt. "Ja, eigenlijk wel," zegt hij en loopt weg.

"Waar gaan we nog heen dan?", vraagt Liam, maar Alex is al verdwenen. "Waarschijnlijk blijven we hier een dag langer. Of in Nederland."

Niet veel later komt dezelfde medewerker als gisteren naar ons toe en geeft mij een brief. "Hoe oud zijn ze eigenlijk?", vraagt Harry. "Ik bedoel, ze zijn niet van vandaag, lijkt me." Ik schudt mijn hoofd. "Daar heb ik ook al aan gedacht, maar ik weet niet hoe oud ze zijn. Waarschijnlijk niet oud, omdat ze het wel eens over dingen heeft die de dag ervoor gebeurd zijn, zoals toen Diana uitkwam."

Ik open de envelop. Dit keer ga ik op hints letten, zoals Louis zei vanmiddag.

Dear Niall,

Spencer heeft haar belofte gehouden. Wacht, is het vreemd om zoiets te zeggen? Ik bedoel, we hadden afgesproken dat ze zou komen.

In ieder geval, ze was er dus. Er gebeurde niet veel bijzonders, maar ze was er. Het was gezellig.

We hebben niet over alles gepraat. We hebben geen woord gesproken over Sophie of Spencers broertje. Het was gewoon normaal, voor hoe ver een bezoek in een ziekenhuis normaal kan zijn.

Ik heb weinig te vertellen, eigenlijk. Het gaat beter met me, denk ik. Spencer komt waarschijnlijk binnenkort weer.

Volgens Grace eet ik nog steeds veel te weinig, maar ze kan ook niet van me verwachten dat ik me opeens volstop met eten.

Kijk, ik kan het wel, positief zijn :)

Love, Jess ❤️

___________________

Ik kan dit weekend niet verder schrijven want ik ga een weekend naar Zweden :) xoxo