20 letters to Niall

Letter Nineteen

Nog één dag. Nog één dag tot ik weer in Engeland ben. Maar wat schiet ik ermee op? Niets. Ik moet gelijk door naar Amerika. Great.

Zou ze het redden? Kan ik nog wel wachten tot ik terug ben uit Amerika?

Ik moet wel, ik kan niet anders.

"Lou, hoe gaat het eigenlijk met je zusje?", vraag ik. Het is negen uur 's ochtends. Louis en ik zijn de enige die nog in onze bedden liggen, de rest zit in de 'woonkamer', voor zover je het een kamer kan noemen.

"Goed, volgens mijn moeder. Waarschijnlijk stelt ze zichzelf een beetje gerust, maar laten we zeggen dat het redelijk gaat."

"Kan je haar niet spreken dan? Je zusje bedoel ik?"

"Nee, dat willen ze niet. Als mijn moeder daar is zit ook een of andere psychiater erbij, zodat niemand haar eetgedrag kan beïnvloeden."

Ik kijk op. Dat komt me bekend voor.

"Psychiater? Weet je toevallig haar naam?"

Louis schudt zijn hoofd. "Iets met een a ofzo," zegt hij. "Oh."

Niet veel later komt de bus tot stilstand. We zijn in Den Haag. Hier hebben we vandaag onze laatste signing. Ook hebben we nog een klein interview voor een tijdschrift en dan zijn we klaar in Europa. Voor nu dan. Morgenochtend gaat ons vliegtuig naar Londen. We stoppen in Londen omdat een paar beveiligers elkaar afwisselen.

We besluiten de stad in de gaan. We hoeven pas om twee uur op de plek van onze signing te zijn, dus we hebben nog vier uur.

We gaan naar het Binnenhof, een paar winkels in het centrum (door de ongelooflijke drukte worden we daar weggehaald door een beveiliger die ons een stuk verder weer afzet) en het strand van Scheveningen. Ik vind het hier mooier dan in Amsterdam, om eerlijk te zijn.

"Ik denk dat dat het wel was. Heel erg bedankt voor jullie komst," zegt de interviewster. We geven haar een hand en lopen naar onze manager, die ons een high-five geeft. "Dat was het, voor nu. Doe wat je wilt, maar zorg dat jullie morgen uitgerust zijn. Ik weet uit ervaring dat jullie weinig slapen in een vliegtuig."

We gaan nog een paar winkels in en besluiten dan terug te gaan naar de tourbus. We voetballen nog wat -zoals altijd- en genieten van onze vrije tijd, nu we die nog hebben.

"Ze heet Grace, trouwens," zegt Louis. Ik kijk hem vragend aan. "De psychiater."

Dan dringt het tot me door.

Grace. Grace is de psychiater van Jess, en nu dus ook van Lottie. Dat moet wel dezelfde Grace zijn.

"Louis! Dat is geweldig! Heb je haar nummer? Kan ik haar spreken?"

"Wow, rustig man. Waarom zo'n haast?"

"Jess! Ze heeft dezelfde psychiater als Lottie! Dude, ik kan haar toch vinden!"

Louis grijnst en geeft me een high-five. "Voor het eerst in mijn hele leven had ik ongelijk," zegt hij. Ik rol met mijn ogen. "Maar je hebt het verdiend, Niall." Ik grijns terug.

"Ik zal het vragen, vanavond," zegt hij. "Ik heb ze net nog gebeld, ze worden gek van me," grinnikt hij. Ik snap niet dat hij zo relaxt is terwijl zijn zusje in het ziekenhuis ligt.

's Avonds lig ik in mijn bed met een nieuwe envelop in mijn handen. Harry en ik hebben hem opgehaald bij een postkantoor in de stad.

Ik ben eigenlijk best bang om de brief te lezen. Zou het wat beter gaan?

Dear Niall,

Soms vraag ik me wel eens af waarom we op deze aarde zijn. Je zou denken dat we allemaal een doel hebben, toch? Een beetje als in het spel The Sims, dat we allemaal een levenswens hebben die we moeten voltooien. Wat voor levenswens zou jij dan hebben, Niall?

Ik zou denk ik de wens hebben om gelukkig te zijn. Het klinkt heel cliché en eigenlijk klinkt het ook best makkelijk, maar dat toch is gelukkig zijn niet zo voor de hand liggend als het lijkt.

Ik bedoel ook écht gelukkig. Ik heb wel eens momenten dat ik me gelukkig voel: als ik een leuke film kijk onder de dekens met warme chocolademelk in de winter. Maar dat geluk is maar tijdelijk - ik bedoel echt gelukkig zijn voor een lange tijd. Dat je 's ochtends wakker wordt en denkt: 'vandaag wordt een mooie dag'. Het klinkt zo simpel als ik dit opschrijf.

Alles gaat mis, Niall. Spencer is weg, mijn ouders zijn weg en de enige die me bezoekt is Grace. Grace, met haar dagelijkse praatjes over hoe leuk het leven kan zijn. Zij heeft makkelijk praten. Ze heeft een leuke man, een tweeling en een interessante baan. Ze geeft vrijdag een feestje ("als je niet in het ziekenhuis had gelegen had ik je uitgenodigd, het wordt énig!") en heeft ongeveer de halve stad uitgenodigd. Ik ben benieuwd of mensen ook echt komen opdagen. Waarschijnlijk wel, ze is een opgewekt persoon en lijkt op het eerste gezicht heel aardig.

Ik weet niet hoe lang ik dit nog vol kan houden, Niall. Mijn leven wordt toch nooit leuk. Ik zal nooit wakker worden met het idee dat het een leuke dag gaat worden. Ik zal alleen wakker worden met de vraag of ik de dag zal overleven of niet.

Ik merk dat haar handschrift steeds trilleriger wordt. Zou ze gehuild hebben toen ze dit schreef? Ik merk dat ik wel erg geraakt ben. Ik heb gewoon zo'n medelijden met haar. Ik wil haar vertellen dat alles goed komt, dat ik er voor haar ben en dat er wél mensen zijn die haar aardig vinden. Ze moet alleen haar ware ik laten zien - de ik die ze aan mij laat zien.

Sorry, Niall. Ik ga hier stoppen. Er is verder toch niets gebeurd wat je zou interesseren.

Love,

Jess♥

Bij elke zin die ik verder lees merk ik dat het steeds belangrijker wordt dat ik haar zo snel mogelijk vind. Ik heb het gevoel dat als ik mee ga naar Amerika, dat ik dan te laat ben.

_____________________________

Nog twee hoofdstukken!

10 votes voor Letter 20? ;)

xoxo