20 letters to Niall

Letter Thirteen

Kan je iemand leuk vinden als je haar eigenlijk helemaal niet kent?

Ze heeft al haar geheimen aan me verteld. Ze heeft zo veel aan me verteld, maar toch heb ik het idee dat ik haar helemaal niet ken.

Dit bedacht ik me toen ik haar adres aan het zoeken was. Ik wilde haar naam intypen, maar ik weet alleen dat ze Jessica heet. Haar achternaam heeft ze nooit naar me geschreven.

Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik er achter kom dat ik bijna niets van haar weet.

Dat gaat door mijn hoofd terwijl ik met Alex mee naar beneden loop. Als de camera voor mijn neus wordt geplaatst val ik stil. "Ik.. Ehm.." Ik denk goed na over wat ik ga zeggen. Ik moet natuurlijk wel geloofwaardig overkomen.

"Ik heb een fout gemaakt vandaag. Ik ken Jessica eigenlijk helemaal niet zo goed. We schrijven brieven. Zij schrijft brieven, eigenlijk. Ik krijg al bijna twee weken lang brieven over haar leven. Ik lees heel vaak fanmail, maar dit was een hele speciale brief. Ze werd gepest en ze was depressief. Ze beloofde om elke dag te gaan schrijven, en dat heeft ze tot nu toe gedaan. Ik heb te snel gesproken vanmiddag. Het spijt me," zeg ik. Alex pakt mijn arm en ik word uit de menigte van journalisten gehaald en de tourbus in gegooid.

Mijn spullen liggen overal en nergens in de bus, maar oké. Ze hebben ze tenminste meegenomen. "Thanks, man," zeg ik tegen Louis. Hij grinnikt. "No problemo," zeg hij en loopt weg. Ik plof op de bank naast Harry en pak mijn iPhone.

Opeens krijg ik een geniale ingeving. Wat nou als ik zoek op Sophie? Ik typ haar naam in in Google. Er zijn natuurlijk zo veel Sophie's, maar ik hoop iets te vinden omdat ze verongelukt is.

Het blijkt onbegonnen werk om op Sophie's naam te zoeken. Grace's zijn er ook genoeg, zelfs een hele hoop psychiaters met dezelfde naam. Spencer heeft ook geen zin. Het is hopeloos. Misschien moet ik toch nog maar een paar brieven wachten, wie weet geeft ze me opeens haar adres.

Ik bedoel, er is niets mis met hopen, toch?

"Doe je mee?", vraagt Harry opeens. Ik kijk hem vragend aan. "Met voetbal. Lou whatsappte me." Ja, want dat is ook echt nodig als je nog geen vijf meter van elkaar vandaan bent.

"Voetballen? In de tourbus?", vraag ik. Hij knikt. "Ja, we kunnen moeilijk naar buiten gaan nu." Ik kijk om me heen. We zitten op een hoekbank, er staat een tafel voor ons, in een andere hoek staat mijn gitaar en aan de andere kant is een deur. De ruimte is ongeveer twee bij drie meter groot. Ik haal mijn schouders op.

"Dat moet lukken."

Ik pak mijn gitaar uit de hoek en leg hem op tafel. Als de anderen ook in de ruimte staan is het bijna helemaal vol. We schoppen een beetje naar elkaar en proberen de bal hoog te houden. Op een gegeven moment gaat dat bij Harry compleet mis en de bal komt met een harde knal tegen de muur naast de deur. We beginnen te lachen als de 'assistent' van Alex (zijn naam is Peter) met een chagrijnig gezicht de deur open doet.

"Wees blij dat hij het raam niet raakte, dat zou pas een stunt geweest zijn," zegt Zayn. "Ja, daar heb je gelijk in. Toch lijkt me dit niet echt een goed idee. We zijn zo in München, ga daar lekker voetballen ofzo. Op een open veld, waar geen ramen in de buurt zijn." "Of mensen," voegt Liam toe. "Laatst knalde Louis bijna een klein meisje omver. Hij heeft haar omgekocht met een ijsje, de asshole." Louis lacht. "Ik kon er niets aan doen dat ze daar op dat moment liep."

Peter heeft gelijk. Niet veel later stoppen we in München. We hebben hier geen hotel, we slapen gewoon in de tourbus. Zou Jessica dat weten?

Nee, natuurlijk weet ze dat niet. Ik snap sowieso niet hoe al die updateaccounts altijd weten waar we zijn. "Niall, er is een bericht van het postkantoor. Er is een brief voor je en ze zouden het erg op prijs stellen als je hem persoonlijk op komt halen." Ik rol met mijn ogen. Die winkels ook altijd... Alles gaat om de publiciteit.

Natuurlijk weet Jess waar ik ben. Hoe kon ik ook denken dat ze dat niet zou weten? Ik sta op. "Gaat iemand mee? Dan zullen ze vast nog blijer zijn." Louis staat op. "Ik ga wel mee, bro," zegt hij en we lopen de tourbus uit.

Het wordt al donker, wat een goed punt is. Hoe donkerder het is, hoe minder mensen ons herkennen.

Verkeerd gedacht, Niall. Niet veel later heb ik al zo'n tien foto's gemaakt. Die tien maken me niets uit, ik ben altijd blij dat ik iets terug kan doen. Maar het blijven er nooit tien, het worden twintig, veertig, vijftig foto's. Soms meer, maar als ze dat verwachten gaan er altijd een paar beveiligers mee o ons eventueel uit de menigte te krijgen.

Niet veel later stappen we het postkantoor in. Gelukkig zijn heel veel fans nogal begripvol, dus na een klein praatje met ze snappen ze wel dat we verder willen en laten ons met rust.

Dit gaat nog wat worden in het Duits, ik hoop dat ze Engels spreken.

"Niall Horan!", hoor ik een vrouw achter een kassa roepen. Gelijk komen er een paar fototoestellen tevoorschijn. Wat is dit? Heeft ze nou echt de Duitse krant ingeschakeld? Dat kan toch niet?

Het blijkt niet voor de Duitse krant te zijn, maar gewoon foto's voor hun website en om hier op te hangen. Dat hadden ze ook niet kunnen maken, eigenlijk. Na een paar minuten lachen kunnen we eindelijk naar een balie lopen. Een paar andere bezoekers kijken ons met grote ogen aan.

"Dus jullie hadden een brief voor me?", vraag ik. "Brief, oh ja, brief! Om heel eerlijk te zijn, Niall Horan-" ze spreekt mijn naam uit alsof ik een of andere koning ben "- hebben we geen brief voor je. We hoorden dat je hier in München was en we moesten zorgen dat je hier een kijkje zou nemen." Ik kijk haar met een vuile blik aan. Hoe kunnen ze?

Om even terug te komen op daarnet: natuurlijk wist Jess niet waar ik was. Dat had ze ook niet kunnen weten. Ze had kunnen weten dat ik in München ben, maat niet waar. Ik weet zelf de straatnaam niet eens.

"Dus.. Wij hebben hier leuk staan poseren voor jullie, om beleefd te zijn, en dan flikken jullie dit? I'm out."

Ik draai me om en wil weglopen, maar Louis houdt me tegen. "Je dacht toch niet dat je hier zomaar mee wegkomt? Dit gaan we vertellen, en vertrouw me fans geloven ons meteen. Dit gaat jullie klanten kosten, bitches." Het laatste woord fluistert hij. "Kom, Niall Horan, we gaan," zegt hij op een toon waar ik bang van zou worden als hij het niet tegen mij had gehad. We draaien ons om en lopen geïrriteerd de winkel uit.

Nadat we ons verhaal verteld hebben aan Alex - hij is woedend en zegt dat hij gelijk de krant gaat bellen. Ze gaan er toch niets mee doen, maar oké - kruipen we in onze bedden.

Het begint een beetje te zinken. Ik kan echt niet geloven dat ze zoiets zouden doen. Waarschijnlijk hebben ze me gezien vanochtend, toen ik vertelde over de brieven op televisie.

Op de een of andere manier ben ik zenuwachtig. Wat als Jessica wel een brief heeft geschreven, maar die niet is aangekomen? Wat als er iets cruciaals in de brief stond?

________________

Yay for quick updates! Ik heb vandaag zeven uur in de trein gezeten (nog een uur te gaan, wiehoee) en ik had dus wel tijd om te updaten :)

Grappig dat ik toen ik dit schreef in Duitsland zat, en de jongens ook (in het verhaal dan) :)

Anyway, 7 votes voor een nieuw hoofdstuk?