20 letters to Niall

Letter Seven

"En dan eindelijk het moment waarop negentig procent van de kijkers gewacht heeft: een van de meest succesvolle boybands ooit komt voor ons optreden met hun nieuwe single Story Of My Life!"

We rennen alle vijf het podium op.

"Written in these walls are the stories that I can't explain," begint Harry te zingen. Vreemd genoeg is er maar een ding waar ik me mee bezig hou: zou Jess nu kijken? Zou ze een televisie hebben in het ziekenhuis en zo ja, zou ze weten dat we nu optreden? Of is die psychiater bij haar en mag ze niet kijken?

"The story of my life, I take her home

I drive all night to keep her warm and time

is frozen"

Er is best wel veel publiek, maar we hebben vaak voor veel en veel meer mensen opgetreden, dus eng vinden we het niet. Het is alleen wel de eerste keer dat we het liedje live zingen, dus als het fout gaat zou dat niet erg goede reclame zijn.

"And I've been waiting for this time to come around

but baby running after you, is like chasing the clouds"

Zayn's solo is best wel te vergelijken met de situatie waar ik nu in zit. Ik wacht al heel lang op 'de ware', maar die heb ik nooit gevonden. Ik heb dus gewacht. Nu heb ik (denk ik) iemand gevonden, maar diegene is onbereikbaar, net als de wolken. Ik weet alleen haar naam en dat ze in het ziekenhuis ligt. Ik bedacht me gisteravond dat ze misschien wel helemaal niet Engels is. Ze kan misschien wel Engels schrijven, maar dat kunnen zo veel mensen.

"Dankjulliewel!", roept Harry als het liedje afgelopen is. Even aarzel ik. Zal ik iets zeggen tegen Jess? Als ik haar zeg dat ik haar brieven lees en dat ik van haar hou, misschien gaat ze dan haar best doen. Misschien dat ze dan niet doet waar ik bang voor ben.

Net als ik mijn mond wil openen word ik van hem podium afgetrokken. "Wacht!", zeg ik, maar het heeft geen zin. "Waar was jij met je gedachten?", vraagt Zayn lachend. Je stond een minuut in de camera te staren." Ik haal mijn schouders op. "Sorry," zeg ik en realiseer me dat het te laat is. "Sukkel," zeg ik tegen mezelf en loop de kleedkamer in.

[Liam's POV]

 "Ik begin me echt zorgen over hem te maken. Dat je even ergens anders zit met je gedachten is oké, maar het gebeurd te vaak de laatste tijd," zeg ik.

"Ik denk dat het door die brieven komt," zegt Zayn. "Hij zei tegen mij dat hij niet wilde vertellen van wie ze waren, dus ik heb maar niets meer gevraagd."

"Misschien moeten we een openmaken. Ik weet dat het sneu is, en dat hij dat niet wil, maar het is voor zijn eigen bestwil," zegt Louis.

"Nee," zegt Harry. "Nee, dat doen we niet. Als we het mochten weten had hij het ons wel verteld of had hij het ons wel laten lezen. Het is prive, dus dat moeten we respecteren. Maar ik geef wel toe dat we iets moeten doen, want er is echt iets aan de hand." We knikken instemmend

"Gister zei hij 'ik dacht dat ze dood ging'," gaat Harry verder. "Hij zei het toen hij een nieuwe brief in zijn handen had. Toen ik vroeg over wie hij het had zei hij dat het over een serie ging. Ik weet dat het een smoes was, hij gaf het ook een soort van toe, maar hij dacht dus dat iemand dood ging. Wat in de brieven staat moet nogal serieus zijn, denk ik."   

[Niall's POV]

Als we weer in het hotel aankomen is er weer een brief gebracht. Geen van de jongens zegt er iets over. Dat is nieuw.

"Zullen we nog een keer de stad in gaan?", vraagt Harry. Louis knikt. "Goed idee." "Ik ga mee," zeggen Liam en Zayn tegelijk. Dan kijken ze mij aan. "Vijf minuten," zeg ik en loop naar boven.

Dear Niall,

'Be Yourself', zeggen ze. 'Ben jezelf, er zijn al zoveel anderen', zeggen ze. Ik denk dat de psychiater (haar naam is Grace) dat niet helemaal begrijpt. Ik was mezelf: ik was dun, te dun. Maar zo wilde ik graag zijn. Natuurlijk, mensen zeiden dat ik af moest vallen en alles, maar dat was gewoon omdat ze me haatten. Degene die het altijd zei was veel dikker dan ik was. Ze zeiden het gewoon om iets te kunnen zeggen. Maar dat is niet de reden waarom ik begon met minder eten: ik wilde dun zijn omdat ik me dan beter zou voelen.

Grace zou me dus 'helpen'. Het enige wat ze heeft gezegd is wat ik hierboven al zei: dat ik gewoon mezelf moet zijn en blablabla. Wat nou als ik mezelf niet wil zijn?

Spencer heeft beloofd om morgen te komen. Ik hoop dat ze het kan. Voor haar moet het ook een trauma geweest zijn. Daarom wil ik ook graag dat ze komt: we hebben allebei hetzelfde meegemaakt.

Weet je Niall, ik kwam er achter dat ik alleen maar over mezelf praat. Maar ja, als ik je iets vraag zal je toch niet antwoorden.  Deze brieven zijn meer een dagboek voor me, want ik weet dat je ze nooit zal lezen. Er zijn vast duizenden anderen die je ook schrijven. Hun brieven zijn ongetwijfeld veel interessanter dan die van mij. Wie wil nou verhalen horen van een vriendloze loser als ik? Ik denk dat Spencer wel mijn vriendin is, maar dat komt vooral omdat we hetzelfde mee hebben gemaakt.

Maar om wat minder egoïstisch te lijken: hoe is het, Niall? Story of my life is echt geweldig! Ik zweer dat we Miley's record verbroken hebben, ookal zegt VEVO van niet. We kunnen gewoon niet 12.5 miljoen views hebben, we hadden veel meer. Maar ja, volgende keer beter.

Liefs, Jess ♥

______________________________________

5 votes en 2 comments voor een nieuw hoofdstuk? :)