Dressed in blood #1

13) Camille Rosalie Van Dipten

< JENNIFER >

"Jennifer, Ik kan haar niet zien, waar staat ze" Ik wijs naar de plek waar ze staat. Ze beweegt een beetje met haar mes heen en weer maar voor de rest staat ze stil. Ik kan haar gezicht niet zien maar ik weet zeker dat ze naar Jackson staart. 

 "Ze kijkt naar je" fluister ik. 

< JACKSON >

Verbaasd kijk ik naar de plek waar Jennifer aan wees. Ik kan haar niet zien. Ondanks dat ik Camille heel erg haat wil ik nu wel zien hoe ze eruit ziet. Het is niet veilig voor Jennifer, ze moet zo snel mogelijk weg.

 "Jennifer, Ga naar huis. " Ze schudt haar hooft. ik heb nu haar beide handen vast en kijk haar aan

 "het is te gevaarlijk, Ga zo snel mogenlijk weg, Alsjeblieft!" ze schudt haar hooft

 "Maar straks doet ze jouw iets aan! ik kan je niet alleen laten" Ik zucht. Het is echt aardig van haar om mij te beschermen maar Camille kan mij niks aan doen, ik ben een geest dus ik ben al dood. Jennifer is in gevaar.

 "Jackson ze komt naar me toe" ze laat mijn hand los en rent naar de andere kant van de kamer.

 "Waar staat ze? ga weg nu!" Ze wijst naar een plekje bij de bank. Ik word nu echt gek van dit gedoe.

 "CAMILLE !" ik schreeuw zo hard mogelijk zodat ik zeker weet of ze me hoort. 

 "Je hebt je wraak gehad, maar Laat haar met rust" schreeuw ik boos. Ik voel een koude wind langs me heen gaan. 

 "Je gaat dood. Je gaat dood. Je gaat dood..." hoor ik een stem fluisteren. Haar stem. De stem van Camille. Ik kijk richting Jennifer die zich verschuilt achter een bank. Ze moet hier weg.

 "Jennifer je moet nu weg!" ze schudt weer haar hooft. 

 "JENNIFER GA WEG!!" schreeuw ik boos. ze schrikt van mijn stem, knikt en rent richting de voordeur op weg naar de buiten wereld. Ik weet dat Camille hier nog is. Ik kan haar niet zien maar ik voel en hoor haar wel

 "Oke Camille, Ik weet dat je nu al meer dan 150 jaar van je wraak geniet maar Ik ga je nooit vergeven. NOOIT! " Ik loop boos naar boven en sluit me op in me kamer en ga verder schrijven in mijn dagboek.

< CAMILLE >

 Ik zie Jackson boos de trap op lopen. Hij gaat zeker weer in dat stomme dagboek schrijven. 

"Ik ga je nooit vergeven. NOOIT" die woorden blijven hangen in mijn hooft. Woedend laat ik mijn mes vallen en ga op de grond zitten. Woede komt tot boven. Niet alleen woede maar ook verdriet. Mijn gedachtes gaan naar mijn eerste zoen met Jackson. Mijn Jackson.  

Flashback 

Het is al na 12 uur snachts. Jackson en ik liggen op een kleedje ergens op een veldje kijkend naar de sterren. 

 "Het is zo prachtig" fluister ik.

 "Niet zo prachtig als jij" Met een blozend gezicht draai ik me naar hem om zodat ik zijn perfecte gezicht zie. Hij pakt me bij mijn heupen en zet me op zijn schoot. We kijken elkaar lang aan.

"Camille, Ik weet niet wat ik zonder je moet..."

 "Jackson, i-i-ik..." hij legt zijn vinger tegen me lip zodat ik niet verder praat.

 "verpest dit moment niet" ik knik. Langzaam komt hij met zijn gezicht naar mij toe. hij legt zijn hand tegen me wang

"Ik hou van je Camille Rosalie Van Dipten" fluister hij zachtjes en dan doet hij zijn lippen tegen die van mij. Zijn lippen voelen zachtjes op de mijne. ik ga erin mee en sla mijn armen om zijn nek. Hij weet niet hoe lang ik hier op heb gewacht. langzaam haal ik mijn lippen van hem. Ik kijk hem aan

 "Ik houw van je" fluister ik. Dan plaats ik mijn lippen op de zijne.

 "Ik houw van je Camille Rosalie van dipten" fluister ik tegen me zelf en denk aan de manier hoe hij dat zij. Er rollen tranen langs mijn wangen maar ik kan aan niks anders denken dan aan Jackson Jazar. Mijn vroegere echtgenoot.

Omggg wat vinden jullie van Camille???  Best wel heftig stukje toch? 

Ik wou gewoon iets goed maken omdat morgen weer school begint :( *huilt*

nou ja laat een reactie achter wat je er van vond.

Het zou ook lief zijn als jullie dit boek willen 'delen' met jullie vrienden :D

xxx your moonlight