Dressed in blood #1

49) Een witte flits

< CAMILLE >

Ik blijf haar kwaad aan kijken maar ik heb geen idee wat ik moet doen. Snel sta ik op en ga voor Jennifer staan.

 "Wat doe jij hier? Ik had je toch opgesloten?!" sis ik naar Jennifer en pak haar bij haar arm.

 "RAAK ME NIET AAN!" schreeuwt ze boos en maakt zich los van mij. 

  "Jennifer wat is er aan de hand?" vraagt Jackson rustig.

 "Wil je weten wat er is?" Hij knikt.

 "Zij.Camille. Ik zeg je een ding Ik heb al die tijd gelijk gehad! Camille is niet wat ze zegt!" ze wijst naar mij. Ik kijk haar met grote ogen aan. Is ze erachter gekomen dat ik Jackson gebruik? hoe kan dat?

 "Ga weg! NU" schreeuw ik boos en wil haar slaan maar Jackson houdt me tegen. 

 "WAT IS ER MET JOUW?!" vraagt hij boos. Ik kijk hem verbaasd aan door de manier hoe hij tegen me schreeuwt.

 "Jackson, Camille heeft je gebruikt.Ze gebruikt je om weer een mens te worden!" Zegt Jennifer.

 "What!?" zegt hij en kijkt me aan. 

 "Jack..." probeer ik nog maar Jennifer verbreekt mijn zin.

 "dat is niet het ergste...Als jij zou zeggen dat je van haar hield dan zou jij verdwijnen voor altijd! En zou zij verder gaan met het leven" voegt Jennifer er nog aan toe. Nu gaat ze te ver en boos ga ik op haar af maar Jackson houdt me tegen en kijkt me lang aan. Zijn ogen worden langzaam rood. Als de ogen van een geest rood worden dan is die heel erg boos.

 "IS DAT WAAR?" schreeuwt hij boos. Het heeft geen nut om te liegen en haal mijn schouders op.

 "Het is niet wat het lijkt Jackson.." fluister ik nog zachtjes

 "Hoe kon je dat nou doen? ik dacht dat je van me hield??" hij praat een stuk zachter en ik zie weer langzamerhand een zwarte kleur in zijn ogen.

< JACKSON >

Er gaan zoveel gevoelens door mij heen. Ik kan aan niks anders denken dan aan Camille die me bedrogen heeft. Ze voelt duidelijk niet wat ik voel. Het liefst wil ik nu ergens anders zijn,Ver weg van Camille, Ver weg van alle leugens om me heen. 

  "Gaat het wel...." fluistert Jennifer van achteren. Ik draai me om en kijk haar aan. Jennifer. Zij is het enigste meisje in mijn leven die me geen pijn heeft gedaan. Die me niet in de steek gelaten heeft, Die werkelijk echt om me geeft en niet met me gevoelens speelt. haar ogen stralen letterlijk en kijken me mooi aan. Meteen krijg ik allerlei flashbacks van de momenten met Jennifer. Vanaf de eerste keer dat we elkaar zagen en haar vrienden voor me weg rende, Die ene keer dat ze aandachtig naar me luisterde toe ik over mezelf ging vertellen in het verleden, Toen ze haar prom dress aan had en we samen stonden te dansen tot nu,het heden.

~ flashback (hoofdstuk 19)~

ik kijkt haar aan en ga achter haar aan. We rennen lachend zo een 15 minuten de hele woonkamer rond. Na die 15 minuten wordt ze moe en stop ze waardoor ik haar voorzichtig beet pakt en zachtjes op de bank gooit, en boven haar gaat hangen.

"Ik heb gewonnen" fluistert ik zachtjes. Ze zegt niets maar ik zie haar rillen 

"Ik geef me over" fluister ze terug. Ik lacht. we kijken elkaar weer lang aan.

~ einde flashback~

Ik focus me weer om het moment van nu en zie Jennifer nog steeds stil voor me staan. Ik kan dit gevoel niet wegduwen alsof het niks is! Wat Camille en ik hadden was groot maar wat ik en Jennifer al sinds het begin voelen is veel groter. Zij is degene die ik nodig heb in mijn leven. Zij heeft me zo veel geholpen en me veel gelukkiger gemaakt dan ooit!.

 "Jennifer ik..."  fluister ik zachtjes en pakt haar handen vast en ga nog dichter tegen haar staan.

 "Ik had je dit al veel eerder moeten zeggen..." stamel ik.

 "Nee Jackson! Doe dit niet!!" schreeuwt Camille naar me. Ik kijk haar aan en zie dat ze er niet zo goed uit ziet. Er staat een soort van zwarte gloed over haar heen. Is dat omdat ik niet voor haar kies? wat gaat er gebeuren als ik eigenlijk voor Jennifer kies?

 "wat is er Jackson" fluister Jennifer. Ik draai me gezicht naar haar toe en kan me zelf niet meer bedwingen. Langzaam ga ik steeds dichter naar haar gezicht toe tot dat mijn lippen de hare voelen. Onze zoen was zacht en liefdevol. Ik heb me nog nooit zo goed gevoelt.

 "NHEEEEE" schreeuwt Camille naar ons. Jennifer schrikt ervan en maakt zich los van mij. Camille haar ogen worden groot en rood.Bloed rood. De gloed om haar heen wordt steeds groter en donkerder. Ze schreeuwt een spreuk uit. Iets met Griekse woorden en veel gebaren. Zelf voel ik me zwaarder worden. 

 "Jackson!" fluistert Jennifer en kijkt me geschrokken aan. Ik sta in een soort van witte wolk met lucht.

 "Wat gebeurt er met me!" zegt ik verbaasd. Camille stopt met de spreuk en opeens zien we een witte flits naast haar. Snel doe ik mijn ogen dicht maar hoor naar een paar seconden een geluidje. Langzaam open ik mijn ogen en zie dat Camille half doorzichtig is en de andere helt nog wel zichtbaar. Naast haar kwam het geluid vandaan. Een kind, een baby. Naast haar ligt er een Baby,helemaal bedekt in een roze dekentje. Camille blijft me aankijken en ik kan me ogen niet weg houden van het kind. 

  "Is dat....Is dat ons kind?" vraag ik langzaam. Camille knikt alleen maar. Ik draai me op naar Jennifer die met grote ogen naar het kindje staart. Mijn kindje.

Omggg nog maar 1 hoofdstuk en dan is dit boek klaarrr!!! Blijf stemmen en  laat vooral weten wat je ervan vond! <3

( 1.4K reads alweer! Dankjewel luvs! )