Dressed in blood #1

24) Ze komt nog wel

< JACKSON >

We zijn al een week verder en nog steeds heb ik niets gehoord van Jennifer. Ze haat me zeker zo erg dat ze me nooit meer wilt zien. Ik kan haar niet vergeten, ze zit elke keer in mijn hoofd. 

Niet alleen Jennifer zit in mijn hooft maar ook Camille. De laatste dagen is ze altijd in mijn buurt en ze is veel rustiger, Net zoals vroeger eigenlijk...

 "Waar denk je aan" hoor ik haar stem al zeggen.

 "Als ik eerlijk ben, denk ik aan jouw" ik zucht en leg mijn handen in mijn gezicht.

 "Owh dat is nieuw" zegt ze met een verbaasde stem.

 "Camille wat wil je van me?" vraag ik haar een beetje geirriteerd

 "Ik wil helemaal niks!"

 "Lieg niet tegen me! Je gedraagt je zoals je vroeger was! Je bent altijd bij me en praat met me over van alles en zonder boos te worden of te schreeuwen!" Ze zegt niks meer.

 "Waarom geef je geen antwoord meer! Je verteld me ook helemaal niks he!?"

 "Ik was niet degene die vreemd ging" sist ze 

 "Begin je nou weer" zegt ik zuchtend

 "Jha Jack, Ik weet dat ik misschien dingen voor je verborgen had zoals over me moeder maar ik deed het voor ons! Je weet niet hoeveel moeite me het heeft gekost om te trouwen met jouw! Maar ik wist dat je mijn ware was, Ik wou verder met jouw gaan in mijn leven! Ik laat me zelf niet zien voor een jaar en gelijk begin je iets aan een andere vrouw?! Jij bent wel degene die dit alles heeft veroorzaakt, Het is maar beter dat Jennifer niet meer terug komt!" 

haar woorden doen me pijn, Ergens heeft ze gelijk. Ik ben vreemd gegaan maar niet dat ik een relatie met dat meisje wou, ik had afleiding nodig omdat Camille al een jaar weg was van mij zonder iets te zeggen! Het was echt niet dat ik niet meer van haar hield.

 "Je weet dat ik heel erg spijt daarvan had. Ik dacht dat je niet meer van me hield en daarom weg ging van mij met een ander" zeg ik zachtjes

 "Een ander!? je kent mij toch, Ik zal nog met geen ene jongen durven te praten! Jij was de enigste!" ik knik, ze heeft weer gelijk.

  "Je had ook al in het begin kunnen zeggen dat je moeder een heks is en jij ook!" fluister ik

 "Ik was nog in opleiding! ik wist alleen maar een paar spreuken!"

 "Nou je wist wel hoe je ons in geesten moest veranderen!" zeg ik nu bozer

 "Je verdient ook geen echt leven daarom!  Je zult alleen maar iemand anders breken als je er nu nog was, zoals  bij Jennifer?" sist ze

 "Waarom ben je zelf dan ook in een geest veranderd? dat snap ik nog steeds niet" ik hoor haar zuchten

 "dat hoort gewoon bij de spreuk" 

Ik kijk op de klok en zie dat het al 11 uur is. Jennifer komt vandaag dus ook niet.

 "Zit je nou weer aan die Jennifer te denken?" ik geef geen antwoord, ze weet het antwoord toch zelf

 "Wat heeft zij wat ik niet heb?!" ik kijk verbaasd op. Waarom zou ze dat willen weten. Camille en ik zullen toch nooit meer iets krijgen.

 "Ze is gewoon anders dan andere!" fluister ik

  "Maar dat zij je ook over mij" fluister ze terug. Ik bijt op mijn lip, ze heeft gelijk. Ik dacht dat Camille anders was dan de andere meiden en dat was ze ook

 "Ik heb me vergist in jouw" probeer ik haar boos te zeggen

 "Je vergist je ook in haar Jack, Ze wilt je niet anders was ze hier wel" 

 "Ze komt wel!" roep ik boos

 "Dat zullen we nog eens zien" fluistert ze zachtjes en ik voel weer dat ze verdwijnt uit deze kamer.

 Hai lovelys! zoooo sorry dat ik laatste dagen geen nieuw deel heb geschreven! Ik was nogal druk met het leven enzo...XD

Maar jah laat een reactie achter wat je ervan vond en laat ook gelijk weten voor welk team je bent

#teamCamille of #teamJennifer  ?? Let me knowww <3