Dressed in blood #1

28) Camille Haar leven.

< JACKSON >

Ik zit al heel de dag naar de voordeur te staren. Gisteren was ze hier dus er is nog een klein beetje hoop dat ze me niet volledig haat.

 "Waar wacht je op Jack?" zegt Camille. Ik zucht en negeer haar.

 "Wat is er? waarom praat je niet meer tegen me!" 

 "Omdat ik je negeer!" zeg ik uiteindelijk 

 "Waarom? ik heb toch niets fout gedaan behalve ons in geesten veranderen maar verder niks!" zegt ze nog best wel rustig.

 "Je kon gisteren mij erbij halen toen Jennifer hier was! Je weet dat ik al weken op haar wacht!" me stem word steeds luider. Ze zegt niks meer. Verbaasd kijk ik naar mijn tekening die op de grond ligt.

 "Heeft ze het gezien?" 

 "ja" fluistert ze. Ik glimlach naar de tekening, ze is zoo mooi. Ik kan niet bekennen dat ik inderdaad gevoelens voor haar heb.

 "Je vindt haar echt leuk he?" fluistert ze. Ik haal me schouders op.

"Wat dan nog? Liefde zorgt alleen maar voor problemen! Kijk hoe ik nu ben!" Ze zegt niks meer.

  "Heb je dan echt geen ene medelijden met mij?" zegt ze uiteindelijk. Ik kijk verbaasd op.

 "Wat bedoel je?"

  "Jouw leven is een stuk makkelijker dan de mijne geweest! Mijn moeder was een machtige heks en zo moest ik ook worden maar dat wou ik niet. Ik wil gewoon een normaal leven hebben zonder enige problemen. Ik zou uitgehuwelijk worden aan een of andere engerd en ik had geen keuze. Ik moest met hem trouwen en dan nog een machtigere heks worden dan me moeder maar toen ontmoette ik jouw Jackson. Jij hebt alles voor mij veranderd! Vanaf het eerste moment wist ik al dat jij speciaal voor me bent. We gingen uiteindelijk stiekem trouwen en waren zo gelukkig maar dan betrap ik jouw met een of andere meisje van de straat terwijl ik nog zoo blij was dat ik eindelijk naar huis mocht na een lange tijd" haar stem trilt een beetje en ik word er zelf ook verdrietig van.

 "Het was een fout van mij! ik hield nog wel van je! je ging opeens uit het niets weg voor 1 jaar!" ze zegt niks

"Je kon me toch vertellen waar je was?" ik hoor haar snikken en schrik dat ze echt aan het huilen is.

"Gaat het nog Camille?" 

"Ja" zegt ze zo zachtjes dat ik het net nog kan verstaan. Ik ben echt verbaasd dat ze nog steeds zo emotioneel is. 

"Camille luister, Ik wil je echt geen pijn doen. Ik wil alleen maar dat je me vertrouwd" fluister ik.

"Jack vind je Jennifer echt leuk zoals je ooit mij leuk vond?" ik schrik van haar vraag. Camille was de liefde van me leven hoe moet iemand er daar nog overheen kunnen komen? Maar ik weet zeker dat ik gevoelens heb voor Jennifer. Het is nu niet het goeie moment om haar pijn te doen

 "Ik weet het niet" lieg ik maar

 "Hoe wil je dat ik je ga vertrouwen als je zelf nog steeds tegen me liegt!" ik slik, ze heeft wel gelijk.

 "Oke misschien heb ik gevoelens voor haar. Ik wou je gewoon niet pijn doen..."

 "Dus je geeft nog wel om me? Na alles wat ik je heb aangedaan?" ik knik zachtjes

  "Je bent me eerste liefde en dat vergeet ik gewoon nooit. En het deed mij ook enorm veel pijn toen je niet meer gevoelens voor mij had" fluister ik

 "Ik heb altijd gevoelens voor je gehad alleen jij niet voor mij" en met die woorden verdwijnt ze weer.

 Dus is Camille nog steeds verliefd op mij? En waarom wilt ze zo graag weten wat ik met Jennifer heb? Het lijkt erop dat ze jaloers is....maar waarom?