Pieces ➳ {z.m}

On İki.

"Gecenin bir yarısı göz yaşları içinde uyandım Zaynie. Rüyamda sen vardın ama ilk defa seni gördüğüm için mutsuz oldum. Kâbusum da bir ölüydün Malik. Bu kalbimi o kadar ağrıttı ki nefes alamadım."

"Ben iyiyim Madison, beni merak etme."

Kadın acıyla gülümsedi. "İyisin? Onun yanında iyisin."

Adam gözlerini yumdu ve bir süre bekledi. Kadının bu davranışları onu daha da zora sokuyordu.

"Unut." diye fısıldadı adam telefonun diğer ucundan. "Sadece beni değil, ikimizin olduğu bir hayali de unut."

Umutlar karanlık ve görünmezdi.

Yok edilmek istenilen hisler acı ile yanıyordu ama çığlıklar öyle sessizdi ki adamın kalbi bir türlü işitmiyordu.

"Sen ve ben hayal değiliz." dedi kadın. "Bizim ilişkimiz benim hayalim değil Zayn, benim hayatım. Herşey seninle ilgili ve ben seni unutursam kim olduğumu da unuturum."

"Kendini buna motive etme. Yapabilirsin, beni daha da zora sokma bu senin tercihin."

"Tercihlerim en çok beni zora sokuyor Zaynie, seni değil."

Kadın derin bir nefes aldı ancak ilacı o değildi.

"Madison." diye seslendi ela gözlü. Sesi kısıktı ve aslında ne diyeceğini bilmiyordu.

"Özür dilerim." diye fısıldadı öylece. "Ama git."