Pieces ➳ {z.m}

Otuz İki.

Ölümün fısıltılarını duyduğumu düşünürdüm bazen.

Soğuk bir elin saçlarımı okşadığını sonra da canımı yakmak istercesine onları sıkıca çektiğini hissederdim.

Ellerine yapışan saçlarımla birlikte yok etmek isterdi beni.

Kulağıma usulca mırıldandığı melodileri duymam için gözlerime bakardı.

O saniyelerde kırpamazdım bile gözlerimi.

Nefes alamazdım.

Korku, kalbimi avuçlarında sımsıkı tutardı.

Geceleri gördüğüm kabusları hatırlıyorum şimdilerde.

Boğazımı sıkan dövmeli eli, gündüzleri daha çok hissediyorum boğazımda.

Hep gölgelerimi yakalıyordu bedeni.

Ne zaman gözlerim bir yere takılsa onu orada bana bakarken buluyordum.

Andrew'le birlikte pasta almak için dışarı çıktığımızda, sabahları markete gittiğimde, çöp atmak için çıktığımda her zaman arabası bana yakın oluyor, varlığını belli etmek istiyor gibi bekliyordu.

Vaz geçmiyordu bir türlü.

Tıpkı benim haftalar önce vaz geçemediğim gibi.

Birbirimize benziyorduk aslında, acıyı taşımayı seviyorduk ikimizde.

Ela gözlerini benimkilere kilitlediğinde kalbimi nasıl yaktığını tahmin edemiyordu.

Nasıl da kör bir zamanı seçmişti pişman olmak için.

Tam ben avuçlarımı yere bastırıp, siyah örtüleri üstümden atarak ayağa kalkacakken bana bir yara daha açmak isteyerek bakıyordu gözlerime.

O güzel ela gözleri, pişmanlığı yansıtmak için ne kadar da adaletsiz davranmıştı.

Benim artık yıkık dökük bir harabe olmak istemediğimde geri dönmüştü kalpsiz adam.

Ve tam bu zamanlarda beni yine yalanlarına inandırmak için elinde tuttuğu sahte bir kalp vardı.

Gözlerime bakıp "Kalbim." diye bana doğru konuştuğunda onun kalbinin benimkini de alarak bizi terk ettiğini biliyordum aslında.

O çok acımasızdı, çok.

Bacaklarım titreyerek ayağa kalkarken beni tekmelemek isteyip karşıma geçiyordu bugün de.

"Neden?" diye sordum ona. "Neden şimdi?"

Gözleri, karanlık gökyüzünün bulutlarıydı.

Bense o bulutlara hapsolmuş yağmur damlaları.

Göz yaşlarım bizim sahip olduğumuz şehre yıkım getirdi.