Forgetting the past (Niall Horan Fanfic)

Ik ben Maxime, net 16 geworden. Ik word al jaren misbruikt door mijn stiefvader. Mijn moeder gelooft me natuurlijk nooit. Zij houd van hem. Een echte vader heb ik niet meer. Ik mis hem elke dag meer en meer. Ik heb hem ook maar 2 jaar gekend. Niet echt gekend want ik was 2 maar ik had een speciale band met hem. 1 domme ruzie tussen mama en papa in de auto en bam er reed een vrachtwagen tegen de auto. Papa was opslag dood. Mama heeft het overleeft. Soms geef ik haar wel eens de schuld dat zij de reden is waarom ik geen papa meer heb maar zij kon er natuurlijk ook niets aan doen. Sinds het ongeluk heeft mama nooit meer in een auto durven stappen maar binnen 2 maanden moet ze wel. Dan verhuizen we naar Londen. Ik weet zelf ook niet waarom. Het enige wat mama zegt is dat het altijd al een droom is geweest van mijn stiefvader. Net zoals mij misbruiken ook een drom was had ik geantwoord toen ze het me vertelde. Nu moet ik alles achterlaten. Al mijn herinneringen en papa. Vrienden niet want die heb ik niet. Lore en Thomas zijn in maart naar New York vertrokken. Mijn beste vrienden waren plots weg. De mensen waar ik alles mee deel. De mensen die alles van me weten. Plots was alles weg. IK begrijp ze wel. Ze hebben en super aanbod gekregen en daar konden ze geen nee tegen zeggen. Ik mis ze. Ik hoor ze nog elke dag maar dat is niet hetzelfde. Ik zag ze normaal elke dag en nu nog meer 1 keer om het half jaar. Onze band is weg en zij gaan waarschijnlijk wanneer ik in Londen woon niet meer langskomen. Zij hebben hun leven daar nu samen. Ondertussen zijn Lore en Thomas al 3 jaar samen. Ik heb me altijd alleen gevoeld toen me iets met z’n 3 gingen doen. Ik was altijd het lelijke meisje bij de tortelduifjes. Er is 1 ding dat ik niet zal missen. Mijn school. Al de barbiepopjes en de losers. Wat haat ik ze. Al heel mijn leven word ik gepest. En ik kan er niets tegen beginnen. Vroeger had ik Thomas die het voor me opnam maar nu zit ik altijd alleen. Er is niemand die tegen me praat of nog maar gewoon bij me komt zitten. Wat is er mis met mij? Waarom haten jullie mij? Of ben ik gewoon het zoveelste slachtoffer op jullie lijstje? Ik wist het niet maar ik liet alle haat gewoon over me gaan. Ik had betere dingen te doen dan me daar zorgen om te maken. Ik geef toe dat ik niet het allermooiste meisje ben op deze aarde maar ook niet het lelijkste. Ik had dit jaar niets gedaan voor school maar dat maakte me toch niets uit. In Londen ga ik toch het 4e middelbaar overdoen in een andere richting dus maakt het me allemaal niets meer uit. Ik doe niets meer voor school, zelfs niet voor deze eindexamens. Ik zit gewoon heel de dag uit het raam te staren. Te wachten tot mama thuis komt, maar soms kwam ze pas om 00h00 thuis dus was ik alleen thuis met mijn stiefvader. Als hij wist dat mama heel laat thuis ging zijn kwam hij altijd naar mij om me nog maar eens te misbruiken. Soms wil echt zo hard roepen dat de buren het horen maar dan krijg ik slaag en ik wil niet met blauwe wangen naar school. Dan gaan ze me nog harder pesten en haten. Soms wil ik echt vluchten, alles inpakken en naar New York gaan. Naar Thomas en Lore. Mijn leven was altijd beter wanneer ik bij hen was. Dan kon ik lachen maar nu niet. Elke avond huil ik me in slaap. Niets kan me nog laten lachen. De weken vliegen voorbij en ik heb nog 1 week om alles in te pakken. Het liefst van al zou ik alles gewoon laten staan en zeggen dat ik hier blijf maar tegen mijn stiefvader kan ik niets beginnen. Hij vermoord mij als ik dat zeg.