Forgetting the past (Niall Horan Fanfic)

part 37

Niall Horan: “Don’t know what I’ve to do :‘(’’

Ik heb heel veel privéberichten gekregen om te vragen of het echt gedaan is tussen Niall en mij. Ik besluit om ook maar iets te tweeten.

Maxime <3: “Aan al die lieverds hier, ja het is gedaan tussen Niall en mij en nu voor altijd… Lees goed de boekjes want zij weten meer dan ik!’’

Ik druk op tweeten en sluit dan mijn twitter af want mijn broodje is er. Na nog geen 2 minuten hoor ik mijn Iphone trillen. Ik neem hem uit mijn tas en kijk wat het is. Niall heeft weer een tweet geplaatst.

Niall Horan: “Hiii Australia, ready for tonight? And to that one special girl, I love you so!”

Ik voel de tranen weer in mijn ogen komen maar ik hou me sterk. Ik tweet iets naar Niall.

“@NiallOfficial Good luck, I hope you’re happy!”

Dan steek ik mijn Iphone weer in mijn tas en eet ik rustig verder. Als mijn broodje op is, ga ik weer naar boven. Wanneer ik weer boven kom zijn alle jongens al wakker. Ik ga weer op Liam zijn bed zitten en lach een vriendelijk maar nog steeds zeg ik niets. Ik heb niets te zeggen dus waarom zou ik praten? De jongens gaan ontbijten en ik blijf gewoon op de kamer zitten. Ik neem mijn Iphone en kijk nog eens op twitter. Niall heeft niet geantwoord op mijn tweet maar dat had ik ook niet verwacht. Ik heb weer heel veel berichten met vragen over wat er gebeurd is tussen mij en Niall. Weer zet ik een tweet:

Maxime <3: “Ik weet dat alles nu nog onduidelijk is voor jullie maar jullie zullen alles wel te weten komen! Ik zeg alleen maar dat het echt wel gedaan is tussen Niall en mij…’’

Ik krijg meteen heel veel reacties. Ik negeer het en sluit mijn twitter af en speel een spelletje. Na een half uur zijn de jongens terug en maken we ons klaar om te vertrekken naar de zaal waar de jongens optreden vanavond.

Zayn: ‘Ga je heel de dag zo doen?’

Ik: ‘Wat? Hoe?'

Zayn: ‘Je praat niet? Dat is niet van je gewoonte?’

Ik: ‘Ik heb gewoon niets te zeggen;’

Zayn: ‘Doe niet belachelijk Maxime!’

Ik: ‘Ik doe belachelijk? Oké, ik ben vanavond weer weg en jullie hebben dan geen last meer van mij.’

Zayn: ‘Dat bedoel ik toch niet!’

Ik: ‘Laat het, ik vertrek na het optreden vanavond en jullie zien mij nooit meer terug.’

Ik neem mijn tas en loop langs de jongens naar buiten. Ik neem de lift naar beneden en stap al in het busje van Paul. Na 20 minuten komen de jongens ook; In het busje is het stil en wanneer we aankomen in de zaal verdwijn ik in mijn kleedkamer. Lou komt me meteen halen voor mijn haar en make-up. Ze ziet dat er iets is maar gelukkig vraagt ze er niets over. Ze zal mijn tweets ook wel gelezen hebben, net zoals iedereen hier. Nadat ik klaar ben ga ik de soundscheck doen. Normaal met Cameryn maar die is nergens te bespeuren. Dan komt Simon naar me toe. “Cameryn is ziek, je zal het vanavond alleen moeten doen” zegt hij. Ik knik en dan loopt hij weer door. Ik neem mijn micro en ga op het podium staan. Shadow begint te spelen en ik begin te zingen. Na shadow zing ik nog heart attack van Demi Lovato en dan loop ik van het podium. Dan verdwijn ik weer in mijn kleedkamer. Plots wordt er op de deur geklopt. “Wie?” vraag ik. “Liam” krijg ik als antwoord. “Kom maar binnen” zeg ik weer. Liam komt binnen en komt naast me zitten. De tranen vullen mijn ogen en voor ik het weet stromen ze over mijn wangen. Heel mijn make-up voor niets geweest zeg ik tegen mezelf. Ik leg mijn hoofd op Liam zijn schouder en huil gewoon verder.

Liam: ‘Stop met huilen, alstublieft?’

Ik: ‘Sorry, maar…’

Liam: ‘Mag ik eerst iets zeggen?’

Ik: ‘Doe maar.’

Liam: ‘Ga niet weg, laat ons niet achter vanwege Niall. Hij is er ook kapot van.’

Ik: ‘Maakt me niet uit, ik hoor hier niet. Ik hoor niet in jullie leven.’

Liam: ‘Jawel! Je bent onze beste vriendin!’

Ik: ‘Je hebt er zo weer een nieuwe. Mijn besluit staat vast, als ik straks gezongen heb en dat podium afloop ben ik weg en zien jullie me nooit meer terug.’

Liam: ‘Doe dat niet…’

Ik: ‘Wie gaat me tegenhouden? Jullie? Nee, niet meer!’

Liam: ‘Maxime, hoor jezelf nu toch eens bezig!’

Ik: ‘Ik weet goed genoeg wat ik zeg! Vanavond ben ik weg, voor altijd…’

Ik sta recht en laat Liam alleen achter in mijn kleedkamer. Ik de gang kom ik Niall tegen die met een big smile aan het bellen is. Waarschijnlijk zijn nieuwe vriendin. Ik wordt al misselijk als ik er nog maar aan denk! Ik geef hem mijn vuilste blik en loop dan door. Ik neem mijn Iphone en zie dat ik een sms heb. Thomas… Er verschijnt meteen een lach op mijn gezicht!

Hey Maxime, ik begrijp het wel. Je houd van Niall en ik ben je beste vriend. Sorry dat ik zo laat antwoord maar ik had de moed niet om te antwoorden. Bel me als je dit leest? Ik wil graag praten! xT.

Ik bel hem meteen en vertel hem alles over Niall. Thomas snapt het ook niet. Hij vliegt nu naar Londen en haalt me daar morgen op wanneer ik landt. Dan gaan we samen opzoek naar een nieuw appartement voor mij. Ik ga weer naar binnen en deze keer met een big smile! Ik zeg tegen iedereen dag en zelfs tegen Niall die me verbaasd aankijkt. Ik loop naar Liam en geef hem een knuffel. Hij lacht en vraagt dan wat er is. Ik vertel hem het verhaal van thomas. Meteen veranderd zijn lach in een sip gezicht. Ik geef hem weer een knuffel en dan komen de andere jongens er ook bij. Buiten Niall natuurlijk want die is nog steeds met zijn vriendin aan het bellen.

Louis: ‘Je moet ons 1 ding beloven!’

Ik: ‘Wat dan?’

Louis: ‘Wees voorzichtig en breek het contact met ons niet!’

Ik: ‘Dat zijn 2 dingen maar oké!’

Louis: ‘Danku!’

Ik: ‘Ik weet zelfs niet hoe ik zou kunnen overleven zonder jullie! Maar Thomas gaat me goed verzorgen, daar ben ik zeker van!’

Simon roept de jongens voor hun soundcheck en ik ga weer naar Lou voor mijn make-up. Deze keer begint ze wel over Niall en ik vertel haar het hele verhaal en haar mond valt letterlijk open. Dit had blijkbaar niemand van Niall verwacht… Ik trek me er niet veel van aan. Life goes on en niemand kan me tegenhouden om niet verder te gaan. Niall heeft voor haar gekozen en daar leg ik me bij neer. Ik ga straks weer naar Londen en dan komt alles weer goed. Als Lou klaar is met mijn make-up ga ik in de zaal zitten. De jongens zingen nu over again. ‘Tranen inhouden Maxime’ zeg ik tegen mezelf. Waarom moeten ze dat nu zingen? Ik sta recht en loop naar mijn kleedkamer. Daar ga ik weer op het bankje zitten. Het liefst van al zou ik nu al vertrekken. Hoe sneller, hoe beter maar ik kan dat de jongens niet aandoen. Ik moet het voorprogramma doen. Ik  neem uit mijn tas een bic en een stuk papier en ik begin te schrijven.