Forgetting the past (Niall Horan Fanfic)

Part 11

Ik mag niet weten ik welke landen ik moet optreden maar dat maakt het nog veel leuker. Ik heb echt stress, plots moet ik in 5 landen gaan optreden. Ik weet totaal niet hoe dat zal gaan, ik weet zelfs niet welke liedjes ik moet zingen. Ik zit vol zenuwen en dat merken de jongens ook. Ik heb nog nooit op een podium gestaan. En al zeker niet gezongen voor zoveel mensen. We gaan vroeg slapen want morgen moeten we er al on 7h uit. Ik lig in Niall’s armen te slapen wanner hij plots zegt: ‘je moet weten dat ik altijd van je zal houden, zelfs als er iets ons ooit scheid. Ik zal voor altijd met heel mijn hart van je houden, wat er ook gebeurd. You’re my one and only! Je mama en papa zijn trots op jou, dat weet ik gewoon. Slaapwel prinses’ Met die woorden val ik in slaap en natuurlijk met een big smile op mijn gezicht. De volgende ochtend word ik wakker door kusjes van Niall. Wat is het toch een schatje. 'Goedemorgen prinses van me.' 'Goedemorgen Nialler' antwoord ik. Na 10 minuten stap ik uit het bed en loop ik naar de badkamer. Ik zet de douche aan en ga er 20 minuten onder staan. Wanneer ik gedaan heb, doe ik mijn roze jurk aan en mijn paarse pumps. Ik stijl mijn haar en doe wat make-up aan. Dan ga ik naar de woonkamer waar de jongens zitten te wachten om te eten. We gaan aan tafel zitten en Niall begint meteen alles op te eten. Ik snap niet hoe hij zoveel kan eten en niets bijkomt. Na een half uur heeft iedereen gedaan met eten. Harry en ik ruimen alles af terwijl de andere zich gaan klaarmaken om te vertrekken. Nadat ik alles in het afwasmachine heb gezet voel ik 2 armen rond mijn middel, ik draai me om en het is Niall. Hij begint little things in mijn oor te fluisteren en er vloeit een traan over mijn wang. ‘Don’t cry my love.’ Zegt hij. Ik druk mijn lippen op die van hem maar dan komt Louis ons halen. We moeten nu echt wel vertrekken. We lopen het appartement uit en gaan naar beneden. Daar staat Paul ons al op te wachten in het busje. Er staan niet veel fans dus de jongens geven ze allemaal een handtekening en een foto. Ik ga al in het busje zitten. Na 20 minuten stappen de jongens ook in. We vertrekken naar de luchthaven. ‘AMERICA HERE WE COME’, roept Louis. Ik zit naast Niall, mijn hoofd rust op zijn schouder. Liam kan het niet laten om er een foto van te nemen en ze op Twitter te plaatsen. Ik heb geen Twitter dus ze kunnen me ook geen haat geven. Daar ben ik wel blij om. Ik ben het wel gewoon om haat te krijgen maar nu ik met Niall ben ga ik me er veel te veel van beginnen aantrekken en dat wil ik niet. Ik ben gelukkig nu. Of toch, al een deeltje. Ik mis mama echt heel erg. Ik huil me nog steeds elke nacht in slaap. Maar de jongens hebbe gelijk, ik moet verder met mijn leven. Ik mag niet blijven stilstaan. En dat ga ik nu ook doen, ik ga verder met mijn leven. Ik ga zingen voor mama en papa. Ik ga hen trots maken. Dat zijn ze nooit echt kunnen zijn, maar dat wil ik nu rechtzetten. Ze leven verder in mijn hart. En ze zullen altijd bij me zijn, naar waar ik ook ga.