Forgetting the past (Niall Horan Fanfic)

part 20

Dan komt de dokter binnen. ‘En jij bent?’ Vraagt hij vriendelijk. ‘Maxime, haar beste vriendin.’ ‘Oké, d        an ga ik tegen jou vertellen wat Lore juist heeft. Jij zal het dan tegen haar ouders moeten vertellen want ik vertrek vanavond op vakantie.’ Zegt de dokter. ‘Oké, maar Lore haar ouders, hoe moet ik dit vertellen. Ze is geadopteerd en is thuis weggelopen toen ze erachter kwam.’ Zeg ik vriendelijk tegen de man.’

De dokter begint zijn uitleg waar ik niets van versta. Het enige wat ik begrijp is coma, weinig kans, gehandicapt en nog een paar woordjes. Mijn mond valt open wanneer hij zegt dat we moeten beslissen om haar in leven te houden of niet. Ik neem mijn Iphone en bel meteen naar Lore’s ouders en naar Thomas. In nog geen 10 minuten staan ze hier. Ik vertel ze alles of toch wat ik ervan begrepen heb aan hen. Ze vinden het allemaal het beste om haar uit haar lijden te verlossen. We roepen de dokter en hij trekt de draadjes uit. *PIEP* Het is over. Mama weg, papa weg, Niall weg en nu nog eens mijn beste vriendin, Lore. Iedereen neemt afscheid. Ik blijf langer bij haar. De tranen stromen over mijn wangen. ‘Waarom Lore? Zeg me toch waarom je gesprongen bent? Ik was er altijd voor je! Je kon altijd op me rekenen! Waarom doe je me dit aan? Juist nu wanneer ik je het meeste nodig heb? ‘ Thomas komt de kamer binnen en zegt dat we nu echt moeten gaan. Ik sta op, geef Lore een kus op haar wang en volg dan Thomas naar de auto. Het is weer heel de rit stil, je hoort alleen mijn gesnotter maar dat is wel normaal denk ik. Ik zou nu de jongens wel kunnen gebruiken maar dat gaat niet. Ze zijn er altijd voor mij maar sinds het gedaan is met Niall doe ik heel kut tegen hun. Ik snap wel als ze kwaad zijn op me. Wanneer we bij Thomas zijn nieuw appartement komen zet hij mijn koffer op zijn kamer. ‘Nee, ik slaap wel op de bank’ zeg ik. Hij negeert me en gaat naar de keuken. Hij komt terug met 2 broodjes, ook al heb ik geen honger, ik eet het toch op. Thomas komt naast me zitten en ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder.

Thomas: ‘Ga je me nu nog vertellen wat er gebeurd is tussen jou en Niall?’

Ik: ‘Ik kan niet tegen de haat en hij verdient beter dan mij.’

Thomas: ‘Hij heeft voor jou gekozen? Hij kan zoveel meisjes krijgen maar hij kiest jou?’

Ik: ‘Ja en dan?’

Thomas: ‘Hij houd van je.’

Ik: ‘Ga jij nu ook al beginnen? Het is beter zo.’

Thomas: ‘Oké, maar je maakt een fout.’

Ik kom weer recht en neem mijn Iphone. Ik heb een sms. Harry.

Wij zijn ongerust. Waar ben je? We hebben je maandag nodig, don’t forget that! Xx H.

Ik lees het en steek dan mijn Iphone weer weg. Ik voel weer tranen komen en leg mijn hoofd weer tegen Thomas. Hoe zou het nu met zijn vriendin zijn? Ik ga er niets over vragen. Hij heeft het ook moeilijk met de dood van Lore. Ze zijn wel 3 jaar samen geweest. ‘Ik hield nog van haar’ zegt Thomas opeens. ‘Wat?’ vraag ik hem?’ Laat maar’ zegt hij dan weer. Ik laat de tranen gewoon over mijn wangen glijden en Thomas doet hetzelfde. Dan gaat de deurbel. Thomas staat op en gaat de deur openen. Het is een meisje. Ik ken haar niet en heb haar ook nog nooit gezien. Thomas laat haar binnen en ze loopt direct naar de keuken. Ze neemt een cola en gaat dan op Thomas zijn schoot zitten. ‘Dus…’ zeg ik dan maar. Het blijft stil en Thomas zit de hele tijd met het meisje haar vingers te spelen. ‘Ik ga even wat rondwandelen, ik heb het hier gemist. Ik zie jullie straks wel’ zeg ik. Ik krijg geen antwoord en ga naar boven. Ik neem mijn roze broek en witte T-shirt en doe ze aan. Dan zoek ik naar mijn witte hakken en trek ze ook aan. Ik loop naar de deur en kijk nog even om en zie hoe ze al op de bank liggen. Ik draai me weer om en ga naar buiten. Het voelt goed om weer hier te zijn. Weer thuis, waar mijn hart hoort maar morgen moet ik weer weg. Ik loop op de Meir. Wat heb ik Antwerpen gemist. Londen is veel groter maar toch, hier heb ik al die leuke winkeltjes. Het is 17h en ik loop de Mac Donald’s binnen. Ik bestel een cheesburger en zet me forever alone aan een tafel. Als ik gedaan heb met eten loop ik rustig terug naar Thomas zijn appartement. Hij is er niet, ook leuk. Ik bel hem wel een miljoen keer maar hij neemt niet op. Ik zet me voor zijn deur en speel spelletjes op mijn Iphone. Om 5h komt hij eindelijk thuis. Hij is dronken, tuurlijk. Ik neem zijn sleutels en doe zijn deur open. Ik breng hem naar zijn kamer en ga dan op de bank liggen. Ik kan niet slapen. Ik moet heel de tijd aan de jongens en Lore denken. Wat mis ik ze. Na 2 uur piekeren val ik toch in slaap maar dan word ik wakker gemaakt door de bel. Het is dat meisje van gisteren weer. ‘Hij is in zijn kamer’ zeg ik en ze loopt vrolijk weg. Ik ga naar de badkamer en kleed me aan, ik doe mijn haar en make-up en vertrek dan. Ik roep nog iets naar Thomas en ga dan weg. Ik neem mijn koffer op en loop de trap af. Wanneer ik aan de uitgang kom zie ik dat het kei hard aan het regenen is. ‘SHIT, TYPISCH BELGIE!’ Roep ik door heel de blok. Ik stap naar buiten zonder jas of paraplu want dat heb ik natuurlijk niet bij. Ik neem zo vlug mogelijk een taxi om naar de luchthaven te gaan. Het is een uur rijden en ik scheur van de honger. Mijn maag rammelt heel de tijd. Ik schaam me dood in de auto maar de chauffeur zegt niets, gelukkig maar. Ik stuur een sms naar Liam, Harry, Zayn en Louis om te zeggen dat ik het eerste vliegtuig naar Boston neem.  Ik krijg geen antwoord maar dat verwacht ik ook niet. We komen aan bij de luchthaven en ik betaal de taxichauffeur. Ik stap uit en ga een ticket kopen voor de eerst volgende vlucht naar Boston, die is al over een half uur. Ik ga vlug de Panos binnen en koop een broodje en ga dan naar het vliegtuig. Ik zoek naar mijn plaats en ga zitten. Ik neem mijn Ipod en steek mijn oortjes in. Onderweg val ik in slaap. Wanneer ik aankom in Boston probeer ik een van de jongens te bereiken maar ze nemen niet op. Ja, dat is ook weer fijn denk ik bij mezelf. Ik loop naar buiten en daar zie ik de tourbus staan. Ik kijk er niet naar maar dan zie ik Zayn uitstappen. ‘MAXIME!’ ‘ZAYN!’ Hij komt op me afgelopen en geeft me een dikke knuffel. ‘Kom, we gaan met de tourbus terug naar het hotel, leg daar alles maar uit.’ Zegt hij. Hij laat me los en ik volg hem naar de bus. Iedereen zit erin buiten Niall. Dat  had ik wel verwacht. In de bus vertel ik alles van Lore tot Thomas. Ze geven me allemaal een knuffel wanneer de tranen over mijn wangen stromen als ik over Lore begin. Ik mis haar zo. Ik zeg ook sorry tegen Liam. Hij begrijpt me wel. Na alles wat ik al heb meegemaakt. De jongens zijn heel begripvol en zij begrijpen me zoals niemand anders. Van Thomas heb ik niets meer gehoord sinds ik weg ben. Iets anders verwachte ik ook niet. Sinds hij een nieuwe vriendin heeft is hij helemaal veranderd. Hij is Thomas niet meer.