Gifted Bella

Hoofdstuk 4 Ongeluk

Hee mensen. Ik heb hier internet enz. En ik had heel veel geschreven voor dit boek dus hier is weer een hoofdstuk.

---

Met een zucht jog ik naar huis.  Er was echt iets raars aan die familie maar er was ook iets wat me ernaartoe trok.

Als ik thuis kom spuit ik mijn auto nog een keer en ren dan naar binnen. Ik  douche me schoon en begin dan met mijn huiswerk. Na een paar minuten zijn mijn gedachten al weer weg. Met een zucht open ik de kist die al die tijd dicht was geweest en pak ik mijn tekenezel. Ik leg er een blaadje van A3 op en begin het beeld van het restaurant met Alice en Jasper te schetsen.

Als ik net aan de glazen in de kastjes begin gaat de deur open.

‘Bella?’ roept Charlie.

‘Op me kamer.’ Roep ik terug.

‘Ik heb eten’ zegt hij.

‘Kom eraan.’ Roep ik. Ik zet mijn ezel weg en gooi er een doek overheen. Ik stop mijn kleine tekenboekje weg en loop naar beneden. Charlie zit op de bank en zet net de tv aan voordat hij me wat afhaal patat met een hamburger geef van het lievelings restaurant van Charlie. 

Hij zet een comedy op die we kijken. Duidelijk blij dat we wat samen doen ook al vinden we beide niks aan van de film.

Na de film stappen we in bed.

De volgende dag op school lopen Jessica en ik de kantine in en ik kijk gelijk naar de tafel van de Cullens. Ik sta stil als ik niet vier maar vijf mensen er zie zitten. Hij is terug.

‘Bella? Luister je wel.’ Vraagt Jessica.

‘Ja.’ Zeg ik snel en dan begint ze weer verder te babbelen. 

Ik pak voor vandaag alleen maar wat drinken want ik ben bang dat als ik wat te eten pak dat verkeerd gaat. We gaan zitten en dan hoor ik opeens opgewonden geschreeuw.

‘Het sneeuwt.’ Schreeuwt een onbekende jongen die net binnenrent. De druppels nog in zijn haar. Gelijk rent iedereen naar buiten. Met een zucht blijf ik zitten. Dan trekt Mike me mee.

Ik ga onder het afdakje staan bij de kantine en probeer niet door iemand gezien te worden.

Ze gooien met sneeuwballen heen en weer en hebben de grootste lol. Ik kon er alleen de lol niet van inzien. Het was droger dan de regen maar als het smolt kreeg je het nog kouder. Aan het eind van de pauze liep ik samen met Angela naar biologie. Ik had mijn boek maar in mijn handen gehouden want de sneeuwballen vlogen nog steeds rond. Angela gooide niet echt mee maar ik kon zien dat ze het liefst een sneeuwbal mijn kant op gooide.

Iets in mijn gezicht of houding zorgde ervoor dat ze dat niet deed en daar was ik blij mee. Ik ging zitten naast Edward en ik kon niet anders dan denken aan die tekeningen die ik had getekend. Het was over een tijdje als het al ging gebeuren. Edward was nu weer een steen die zich probeerde te verschuiven maar aan de andere kant niet wou laten zien dat hij zich kon verschuiven.

Hij zat stil terwijl meneer Banner uitlegde dat we met onze partners moesten werken.  De gene die de meeste antwoorden goed had kreeg de gouden ui.

Ik had het onderzoek al een keer eerder gedaan. Het zou een makkie moeten zijn.

‘Begin maar,’ kondigde hij aan.

‘Vrouwen eerst partner.’ Zei Edward. Ik kon niet anders dan staren naar hem. Zijn stem was vloeiend en melodieus. Net zoals hij zelf was, was zijn stem op de een of andere manier knap. Zijn stem had ik nog nooit eerder gehoor hoewel het soms wel voorkwam dat je er een soort van had gehoord.