Gifted Bella

Hoofdstuk 16 James

Hee mensen. Dit is een heel zielig hoofdstuk dus. Wees gewaarschuwd.

Emmet trekt me uit de auto voordat die stil staat en draagt me als een helm beschermend onder zijn arm. Binnen een paar seconden zijn we binnen en Edward staat daarna al weer naast Emmet om mij vast te pakken. Iedereen kijkt op en ik zie Laurent. Edward sist en ik krimp in elkaar. Bang voor hem.

Laurent kijkt me even aan en dan naar Carlisle.

‘Pas op met James. Ik heb hem nog nooit zo gezien en hij heeft nog nooit gefaald.’ Hij kijkt me nog even aan en loopt dan langs mij heen.

Ik snap niet dat ze het waard vinden. Denkt hij voordat hij weg rent.

“Wat is het plan?’ vroeg Carlisle.

‘Rosalie wissel van kleren met haar.’ Zegt Edward.

Rosalie geeft Edward een boze blik.

‘Esmé?’ vroeg Edward.

Esmé pakt me op en binnen een seconde zijn we boven. Ik doe mijn kleren uit en gelijk krijg ik een bloes in mijn handen gedrukt.

Ik doe snel de kleren aan en binnen een seconde sta ik weer beneden in Edwards armen.

‘Wat is het plan?’ vroeg ik zachtjes.

Alice en Jasper kregen een telefoontje. Esmé en Rosalie kregen er ook één. Ze waren blijkbaar een team.

‘Ik, Emmet en Carlisle gaan proberen James ons te laten volgen ver weg. Esmé en Rosalie gaan de vrouw proberen af te leiden en jij gaat met Alice en Jasper naar Phoenix toe.’

Ik kijk hem geschokt aan. Ik wist dat hij in de jacht partij zat net zoals Carlisle.

Ik probeer de tranen weg te dwingen als Edward mij dwingt hem aan te kijken. ‘Bella je hebt misschien wel de belangrijkste taak van allemaal. Zorg dat het kind veilig is.’ Smeekt Edward. Ik knik.

‘Zorg dat je terug komt Edward. Een kind kan niet opgroeien zonder vader.’ Snik ik.

‘Ik kom terug. Ik beloof het. Ik zal je altijd vinden.’ Fluistert Edward.

Hij tilt me op en draagt me naar de garage waar hij me neerzet in een zwarte auto met zwarte glazen. Hij maakt me vast en ik zie de anderen in andere auto’s stappen.

‘Wees sterk.’ Fluistert Edward.

Dan stapt hij in de truck. De truck rijd weg en na een paar minuten mijn auto met Esmé en Rosalie erin. We wachten nog een paar minuten en dan gaat de telefoon.

‘Nu.’ Zegt Alice.

We beginnen te rijden en ik ga liggen op de achterbank. De tranen stromen nog over mijn wangen.

Ik zie de donkere bossen aan mij voorbijgaan en dan zakken mijn ogen dicht.

Als ik wakker word lig ik in een bed.  De muren hebben een ouderwets behang en de lamp is vastgeschroefd. Typisch een hotel kamer in Phoenix. Ik ga rechtop zitten en loop de kamer in.

Alice en Jasper kijken naar de tv maar ik heb het idee dat ze niet echt kijken. Er staat wat eten op tafel wat ik gelijk begin te eten. Mijn maag rommelt en het is niet voor hun.

Zo gaan dagen door. We horen af en toe iets van Edward en de anderen maar niet vaak. Dat betekend dat het allemaal volgens plan gaat maar ik kon niet anders dan nerveus zijn. De baby schopte meer en ik begon me claustrofobisch te voelen.

De baby en ik willen dat Edward hier is. Bij ons en dat we veilig zijn. Hoe veel pijn het ons ook doet. We doen dit zodat we veilig zijn. Elke dag voel ik hem wel schoppen en wil ik Edwards hand op de plek leggen. Dat hij me een kus geeft en dan verteld over hoe trots hij is. Jasper voelde mijn verdriet en hij deed nu hetzelfde als Edward deed. Het hielp een beetje maar het was lastig om hetzelfde gevoel erbij te hebben. Jasper is niet Edward en hij zou hem nooit kunnen vervangen maar ik ben dankbaar voor de hulp die hij probeert aan ons te geven. Het voelt goed om te weten dat ze hier zijn voor ons maar slecht dat de anderen hun leven wagen voor ons.