Gifted Bella

Hoofdstuk 6 Mate

Hee. Dit is een heel lang hoofdstuk. Hoop you like it.

--

Ik luister de hele tijd of ik mijn truck hoor maar de regen die tegen de ramen tikt zorgt ervoor dat ik het niet merk. Na de derde keer dat ik kijk staat hij er.  Ik wou dat Edward hier was.

Pap kwam vroeg thuis en we aten. Hij zei niks over het bloed incident dus hij had het waarschijnlijk niet gehoord.

De rest van de week ging voorbij in dezelfde volgorde. Vervelende lessen. Edward en ik praten in biologie en hij loopt me naar gym. Bij gym komen we als laatste aan en hij geeft me een kus op mijn mond. Dan loopt  hij weg met een gepijnigde glimlach.

Vandaag , vrijdag, morgen zou ik vertellen wat ik kon en laten zien dat ik wist wat hij was. Toen ik het biologie lokaal binnenkwam zat Edward er al. Maar hij leek gespannen.

‘Edward?’ zeg ik bezorgd. ‘Wat is er?’ vroeg ik.

‘Niks.’ Zegt hij snel. Ik kijk hem aan. Hij zucht.

‘Ik… Ik ben bang dat als je weet… je weet wel… wat ik ben dat je dan rennend van me weg rent. Schreeuwend dat ik een monster ben… wat ik ben,’ zegt Edward. Ik zucht.

‘Edward... Als ik zo bang was voor het monster in je dan was ik allang weg gerent.’ Zeg ik.  Edward kijkt me aan en geeft me een glimlach. Hij pakt mijn hand onder tafel en ik geef het een kneepje. ‘En ik ben ook raar.’ Voeg ik toe.

‘Je bent raar,’ stemt Edward met me in. ‘Maar je bent raar op de goede manier.’

‘Jij ook.’ Mompel ik. Edward schud van nee en dan loopt meneer Banner binnen met een oud metalen ding met een tv erop. Edward en ik laten onze handen los en ik hoor sommige hardop zuchten van geluk. Het was film-tijd.  Meneer Banner doet de film aan en doet dan het licht uit.

Gelijk als het licht uit is voel ik elektrische schokken die tussen Edward en mij door lopen. Ik maak vuisten van mijn handen en druk die tegen mijn ribben.

Als het de betiteling opkomt gluur ik naar Edward. Hij zit precies hetzelfde en gluurt ook naar mij. Aarzelend strek ik mijn hand naar hem toe en hij pakt hem vast. De schokken worden erger maar fijner. Ik wou hem meer aanraken maar ik deed het niet. Edward las het waarschijnlijk in mijn ogen want hij verplaatste onze handen naar onder de tafel en legde zijn ander hand ook over de mijne heen. Zijn handen waren koud maar warm. Ik geef hem een glimlach en leg mijn andere hand ook over de zijne heen. Hij glimlacht terug.

We kijken beide naar het scherm maar ik weet dat we geen van beide opletten. Edwards handen glijden over mijn aderen en bezorgen rillingen in mijn buik. Ik deed hetzelfde met mijn hand en ik hoorde hem zuchten.

Ik keek hem aan en werd verrast doordat zijn ogen helemaal zwart zijn. Maar hij was niet boos. Dat  kon ik zo zien. Hij leek ook niet hongerig. Wel hongerig maar anders hongerig. Hij hoefde niet te jagen maar het was iets anders. Hij zag mij kijken en keek snel weg.

Ik keek weer naar het beeld en zag dat meneer Banner opstond en een ander stel op zijn kop gaf omdat ze iets verder gingen en niet aan het opletten waren.  Toen meneer Banner langs ons liep lieten we elkaars handen los en deed Edward de zijne boven tafel.

Meneer Banner knikte goedkeurend en ging toen weer zitten.

Aan het eind van de les had ik geen idee wat we nou gekeken hadden. Ik deed extra lang erover om mijn spullen te pakken en toen liepen we naar gym toe. Ik draaide me om en keek naar Edward. Zijn ogen waren nog zwart. Hij keek om zich heen en trok me toen de hoek om zodat we aan de boskant waren. Toen drukte hij zijn lippen op de mijne zoals hij nog nooit gedaan had.