Günler geçti ve hamilelik sürecim bitti. Bebeğimiz tam 9 ay 5 günlükken doğdu. Şu an İstanbul'da bir hastanedeyiz. Yeni doğum yaptım. Kendimi çok iyi hissediyorum. Yanımda kocacığım Ali ve Hakan hocam -babam- var. Bebeğimi doktorlar özel muayene için almışlar. Ama ben daha görmedim bebeğimi.
Hakan hocam:
"Vay be 12 yaşındayken tanıdığım öğrencim Damla şimdi kocaman kız olup evlendi ve bir çocukları oldu. Kırk yıl düşünsem aklıma gelmezdi. Hatırlıyor musun Damla, sen bana küçükken 'ben evlenmeyeceğim ben askere gideceğim' demiştin?
"Evet hatırladım babacığım. Beni askere almadılar diye evlenmek istedim demek ki."
Ali:
"Ve iyi ki seni askere almamışlar. Yoksa seni hiç ikna edemezdim!"
Dedi ve kahkahalar eşliğinde güldük. Çok geçmeden içeriye hemşire elinde bir bebekle girdi. Yok artık bu benim bebeğim mi?
"Buyrun Damla Hanım bebeğiniz. Mâşallah nur topu gibi bir erkek çocuğu. Bütün kan değerleri yerinde."
Kucağıma aldım ve daha sonra hemşire odadan çıktı. Ben ise kucağımdaki meleği inceleyip onunla konuşuyordum. Ali ile babam da yanıma geldiler ve bizi izlemeye başladılar.
On ya da on beş dakika sonra içeriye doktor girdi.
"Çocuğun ismini koyduysanız ismi almamız lazım, kayıt için. Çocuğun ismi nedir?" dedi.
Ali ile ikimiz önce bi birbirimize gülümsedik ve beraber Hakan hocaya dönüp aynı anda çocuğun ismini söyledik.
"Hakan!"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AŞKIN MUCİZEVİ TONU
De TodoEllerini belime sardı ve beni kendine daha çok yaklaştırıp onunla temas hâlinde bulunmamı sağladı. Gözlerimiz gözlerimize kenetlenmiş bir durumdaydık. Ben onun ağzından çıkan her kelimeyi özenle dinliyordum. Bu cümleler belki de bir insandan duyduğu...
