Impossible 2

...Κεφαλαιο 27...

Ναταλια..

Σηκώθηκα αρκετά πρωι,,για να ετοιμάσω πρωινό...η αλήθεια ειναι οτι ήθελα να εντυπωσιάσω τους γονείς μου...
Έφτιαξα ενα τεράστιο πρωινό και ξάπλωσα στον καναπέ με τον καφε στο χέρι μου,περιμένοντας να ξυπνήσουν.

"Κοριτσι μου...ποτέ ξύπνησες;"
"Μαμάκα;Καλημεραα...εχει πρωινό!Φαε."ειπα και σηκώθηκα απο την καρέκλα να της βάλω καφέ.
"Ο Ερμης φαίνεται καλο παιδι."
Μου ειπε και χαμογέλασα.
"Όντως ειναι!"ειπα και η μητέρα μου έδειξε την χαρά της.
"Σε αγαπάει;"
"Νομιζω πως ναι,μαμά....δεν ξερω πως να το διαχειριστώ ειναι ο μόνος που με έκανε να νιωθω έτσι."
"Ναταλια μου,μπορεί να γνωρίσεις ενα κάρο ανθρώπους,αλλα ένας θα ειναι ο μοναδικός."

Χαμογέλασα και κάθισα στην καρέκλα...τελικά ηταν όλα μέσα στο μυαλό μου...τον συμπαθούν.
"Ο μπαμπάς σου ειπε τιποτα;"
"Ναι...το πτι αν σε πληγωσει θα φέρει την καραμπίνα απο την Άρτα και θα του τυναξει τα μυαλά στον αέρα.."
"Μαμάαα"υην μάλωσα και αρχισε να γελάει.

"Πλάκα κάνω...μου ειπε πτι τον συμπαθεί πολυ."
"Ωραία...εσείς ποτέ θα γυρίσετε στην Άρτα.."
"Σήμερα...ο Τάσος θα αφήσει την Λιν στο αεροδρόμιο και θα κάτσει ακόμα μια εβδομάδα..του έχεις λείψει πολυ λεει.
" Εκεινος αποφάσισε να φυγει για Γερμανία δεν φταίω εγω...αλήθεια πως τα πάει με την Λιν;"
" Μια χαρά τα πάνε,ειναι τρελός για εκείνη...της έκανε πρόταση γάμου...το καλοκαίρι,στο Δημαρι...στο χωριό μας."
"Τι τελεια χαίρομαι για εκείνους.."άκουσα το κινητο μου να χτυπάει και ειδα να αναγράφετε το όνομα της Μαριάννας..
"Έλα παιδι μου,πως εισαι.....τι έγινε με τον Πέτρο;....Μμμ...ωραία...εγω...στο γιατρό...;Δεν ξερω...μήπως θα ηταν καλητερο να έρθει ο Πέτρος;Καλα θα το πω στον Ερμη και θα έρθω...φιλία."
Έκλεισα το κινητο και κάθισα στην καρέκλα η μητέρα μου με κοιτούσε με απορία...
Άκουσα το κουδουνι και σηκώθηκα πανω..άνοιξα την πόρτα και η Λαουρα επεςε στην αγκαλιά μου...
"τι έπαθες παιδι μου;"
Την ρώτησα,τα μάτια της ηταν κατακόκκινα...τρόμαξα να την αναγνωρίσω.
"Αγαπη μου;"
"Που ειναι ο Ερμης;"
"Κοιμάται.."ειπα ήρεμα....

" Ναταλια...με παράτησε...τον θελω πίσω....βρήκε αλλη...μια Θαλια....είχε δίκιο ο Ερμης Γαμωτο.."
Φώναξε και απο τα λεγόμενα της προσπαθούσα να καταλάβω τι είχε γίνει.

"Έλα μέσα...θα φτιάξω καφε..και μόλις πλινεις το πρόσωπο σου και ηρεμήσεις..θα μου πεις τι έγινε.."της ειπα ήρεμα και έτρεξε στο μπάνιο η μητέρα μου νε κοιτούσε καλα καλα...
"Ποια ειναι η μικρή;"
"Μια φίλη μου και η αδερφή του Ερμη."
"Τι έπαθε φαινόταν χάλια;"
"Δεν ξερω...τωρα θα μου πει.."

"Θα τον σκοτώσω...θα τον κάνω ενα με το πάτωμα τον μαλακά...το παιζε και φίλος.."άκουσα την δυνατή φωνή του Ερμη και τον ειδα να τρέχει προς την πόρτα..
"Ει...ει...που πας;"
"Θα σου πω μετά...μόλις κάνω μαύρο στο ξύλο τον στεφανο..."
Βρόντηξε την πόρτα πίσω του και καθόμουν σαν χαζή μπροστά της.

Ειδα την Λαουρα να έρχεται κοντά μου και με αγξαλιασε..."θα μου πέιτε τι σκατα έγινε;"

Ρώτησα,φωνάζοντας παραπάνω απο οτι έπρεπε.
"Ο Στεφανος...με παράτησε για μια αλλη..ειπε οτι είμαι ενα μικρό κακομαθημένο κοριτσάκι,οτι απλά ημουν καλη στο να τον ευχαριστώ και τιποτα παραπάνω...δεν ξερω γιατι τα ειπε ρε Ναταλια ήμασταν μια χαρά.."
Κάθισα στον καναπέ σκεπτική...δεν ξερω τι έγινε.

" Ναταλοα μου...εμείς θα φύγουμε σε λιγο ,ο μπαμπάς έφτιαξε τα πράγματα μας.."
"Εντάξει μαμάκα μου.."
Ειπα
"Είμαι πολυ αγενής,συγνώμη που δεν ε
Χαιρέτισα αλλα είχα ενα πρόβλημα.."ειπε η Λαουρα χαμογέλασα τα και η μητέρα μου την αγκάλιασε.

"Δεν πειράζει κοριτσι μου..και οποίος και αν σε παράτησε..αυτός χάνει!"

"Λαουρα απο εδω η παντογνώστρια μητέρα μου,που πρεπει να την ακούς γιατι ξερει.."
Γέλασαν και οι δυο και με παρέσυραν...

(...)

Αφού γύρισα απο το αεροδρόμιο...μπήκα σπίτι και βρήκα την Λαουρα και τον Ερμη αγκαλιά..ήταν πολυ γλυκό.
Η Λαουρα συνέχιζε να κλαίει...στην αγκαλιά του...με καταρακονε αυτή η σκηνή.

"Γεια!"ειπα σιγανά..
"Γύρισες μωρό μου!;"
Με πλησίασε και μου έδωσε ενα φιλί...που κράτησε περισσότερο...ήθελα να τον γεμίσω φιλία αλλα ηταν η Λαουρα εδω..

"Μμμ αυτά μετα!"μου ειπε χαμηλόφωνα και γέλασα...
"Τι έγινε με την Λαουρα;"
"Έδωσα ενα μάθημα στον κύριο Στέφανο..."
"Ελπιζω να μην τον εδειρες σοβαρά;"
"Χαχ,οχι μωρό μου δεν τον έδειρα καν,ειναι κολλητός μου...απλά τον ρεζίλεψα λιγάκι."
"Εντάξει...πάω πανω!"ειπα κλείνοντας του το μάτι...και ανέβηκα κουνώντας τον πισινό μου προκλητικά.

"Καλα θα δεις τι θα πάθεις!"φώναξε.
Γέλασα και κλείστηκα στο δωμάτιο.

Χει,μωρα μου...τι κάνετε;;;ελπιζω όλοι καλα...σόου το ζευγαράκι μας ειναι μια χαρά!!!!κατι μου λεει το αντίθετο στο επόμενο.
Περιμενω τα σχολεία σας