Impossible 2

...Κεφαλαιο 33...

"Ερμη.."φώναξα..και έκανα ακρη να πεπερασει η κοπελα.Το πρόσωπο της μου έφερνε κατι κακο..δεν ξερω ίσως γίνομαι υπερβολική αλλα για καλο δεν ήρθε..πάντως.

"Κωσταντινα..τι κανεις εδω;"
"Ερμη...θελω να μιλήσουμε..."
"Δεν νομιζω οτι έχουμε να πούμε κατι αλλα εντάξει,πες μου."

"Απο οτι βλέπεις ειμαι έγκυος...και το παιδι ειναι δικό σου Ερμη...Απλά οταν χωρίσαμε..και το έμαθα...οτι ειμαι..ηθελα να το κρατήσω το έκανα και δεν σου ειπα τιποτα..αλλα ειναι καιρός να αναλάβεις τις ευθύνες σου.."
Ένιωσα την καρδια μου να λυγίζει και να σπαει σε αρκετά μικρά κομμάτια...ενιωσα ενα πόνο στην κοιλιά αλλα δεν έσωσα σημασία...ο Ερμης γύρισε και με κοίταξε...ενιωσα τα μάτια μου υγρά και έφυγα απο το σαλόνι..

"Κωσταντινα..το παιδι δεν ειναι δικό μου..καταρχήν χρησιμοποιούσαμε πάντα προφυλάξεις και κατα δεύτερον...εσυ πήγαινες με τον ενα και με τον αλλο..όποτε φύγε πριν μου καταστρέψεις το σπίτι.."
"Οπως θες Ερμη...αλλα ειναι δικό σου και μπορω να στο αποδείξω.."
Άκουσα την πόρτα απο την κουζίνα να χτυπαει με δύναμη και βγηκα εξω...τα Μάτια μου είχαν δακρύσει και νε το ζόρι κρατούσα τους λίγμους μου.

"Μωρό μου..."ξεκίνησε...
"Δεν ειχα ίδεα..δεν λεει αλήθεια..λεει ψέματα.."
"Έρμη...με προδοσες για δεύτερη φορα..σε συνχορεισα..αλλα τωρα δεν ξερω.."
"Μα,Ναταλια..εχει Παει αυτή η γυναίκα με όλο τον αρσενικό πληθυσμό δεν μπορεί να πιστεύεις εκείνη και οχι εμενα."

"Και πες οτι σε πιστευω,και πες οτι δεν το ήξερες,και πες οτι τα δέχομαι όλα αυτα...τι θα κανεις;θα έχεις ενα παιδι νε εκείνη και ενα παιδι με εμενα;"
"Εγω αν δεν κάνουμε τεστ DNA δεν πιστευω κανένα..."
Με χάιδεψε απαλά και μου έδωσε ενα φιλί..δεν νομιζω οτι τα επανορθωνει όλα αύρα ενα φιλί....

Ενιωσα εναν πόνο χαμηλά και εναν ακόμα..και ενιωσα ξαφνικά όλα να μαυρίζουν.

.....................................

Άκουγα ενα σπαστικό ήχο και με δυσκολία άνοιξα τα μάτια μου..
Κοίταξα γύρω μου και το πρόσωπο μου συνάντησε το ανυσηχω πρόσωπο του Ερμη...

"Τι έγινε;"ρώτησα.
"Μωρό μου...ξύπνησες.."με αγκάλιασε και με φίλησε.
"Γιατι βρίσκομαι εδω;"
Ρώτησα έντρομη.

"Εμ...λιποθύμησες και μετα είχες γεμίσει με αίμα..τρόμαξα παρά πολυ..θα ερθει κάποιος γιατρός να σου μιλήσει..εξαετίας αυτής παραλίγο να αποβάλλεις..."ενιωσα ενα κόμπο στο στομάχι στα λόγια του και έσφηξα τα μάτια μου..

"Αγαπη μου...μονο εσένα αγαπάω και το παιδι μας δεν θελω καμία αλλη και κανένα παιδι αλλο διπλα μου..ακούγεται σκληρό αλλα το ορκίζομαι δεν ειναι δικό μου ειμαι σίγουρος..."

Τη συζήτηση την διέκοψε μια γλυκιά γιατρός που μπήκε μέσα.
"Πως αισθάνεστε;"
"Λιγο ζαλισμένη.."απάντησα..

"Μάλιστα..λοιπον ακούστε νε προσεχτικά...πρεπει να προσέχετε παρα πολυ..η αρχη μιας εγκυμοσύνης κύριος τον πρωτο μήνα ειναι περίεργη..μπορεί να ξαναδείτε αίμα αλλα μην ανυσηχησετε..αυτή την φορα..πρεπει να μην στεναχωριεσται..να μην σηκωνεται βάρος και κυρίος..να προσέχετε την πολυ εργασία..."

Έγνεψα και μου χαμογέλασε.
"Θα υπογράψω το εξιτήριο σας και σε λιγο είστε ελευθερη να φύγεται."

Ειναι λιγο μικρο..αλλα ηθελα να ανεβασω..αγάπες σας παρακαλώ πολυ..θελω να μου πείτε αν θέλετε μια ρομαντική καλοκαιρινή ιστορία..please