ANKSİYEKOPAT

Giriş

Bir dakika peşimi bırakmayacak mısın? Sadece beş dakika huzur istiyorum... Sadece beş dakika...
Ne uyku uyuyabiliyorum ne de uyanık kalabiliyorum. Dünyada cehennemi yaşamak bu olsa gerek. Neyden korktuğunuzu bilmiyorsunuz ve sürekli başınıza kötü birşey geleceği hissiyle yaşıyorsunuz... İşte benimki de böyle bir delirme hikayesi ...

Saat 01:35

Kalbimin sanki göğüs kafesimi parçalayıp, içinden çıkıp kaçıp gidecekmiş gibi atması beni iyice korkutuyor. Krizin habercisi... Her zaman farklı şekilde kriz geçirmeme rağmen artık hepsini öğrendim... Çektiğim acılardan, hissettiğim o derin kuyulardan çıkmak için ne kadar mücadele etsem de boşuna çabalamak beni yoruyor. Kurtulmak istiyorum bu ataklardan... Doktorlar bile fayda etmezken, hiçbir ilaç iyileştiremezken, ben bu bataklıktan çıkmak için mücadele ederken, boşuna kürek çekmek yeni ataklara sebep oluyor...
İşte tekrar geliyor... Birden kaynar kazana düşüyorum, bembeyaz bir ışık; gitgide büyüyen, birden nefesim kesiliyor... Nefes almaya çabaladıkça, aksine nefes alamıyorum... İşte ızdırap başlıyor ciğerlerim ağzımdan çıkıp gidecekmiş gibi öksürmeye başlıyorum... Sanki ciğerlerimdeki tüm hücreleri teker teker kendi ellerimde söküyormuşçasına acı çekiyorum... Ve birden yemek borumdan yukarı yükselen yakıcı sıvı... On dakika sonra kendime gelmeye başlıyorum. Ama bir daha ne zaman yaşayacağım korkusu peşimi bırakmıyor.

Bir mağaraya kapanıp ışıksız, sessiz bir ortamda yaşamak istiyorum. Hiçbir sorumluluk yok. Hiçbir dert, tasa, keder, üzüntü, heyecan, stres ve endişe olmadan yaşamak...

Minik kalbimi göğüs kafesimin içinde tutmak... İşte bu çok zor... Bıraksak özgür kalsa yorulmuş kalbimiz. Biraz dinlense şu yorgun düştüğü savaşı kazanmak için, tekrar dirilmek için...