Hasta La Proxima Vez

Scattered Emotions

"So, how do I usually start my day here? Should I supposed to go to work? Wait, do I have a job? Sorry, I really have no idea." Tanong nya matapos uminom ng tubig. Nanatili na syang nakatayo sa gilid ng ref at hindi na muling naupo sa dining table.

"You're a music teacher. And don't worry because you don't have to go to work for now, naka indefinite leave ka. I filed for you." Tugon ko sa kanya. So this is the question and answer moment.

"Really? I thought I'm a lawyer. So I didn't pursue law school. How come?" Nagtataka nyang tanong.

Lumingon ako sa kanya para maipaliwanag kong mabuti ang lahat.

"Hindi mo natapos ang law proper sa Pilipinas. Pumunta ka sa Illinois para mag aral ng music to pursue your passion."

"Yes I love music but I can't believe I pursue that dream ... that was just a childhood dream."

"Well, believe it or not you did it."

"So, I'm that reckless huh? That's so not me." Hindi pa din makapaniwala na ginawa nya ang mga sinabi ko.

"You don't call that recklessness lablab ... you call that following what your heart truly desires."

Kumunot lang ang noo nya sa sinabi ko. Matiim ko syang tinitigan. May naaalala na ba sya?

"How about you? What's your job?" Tanong nyang muli mayamaya.

Nakaupo pa din ako at nakatayo naman sya kaya nakatingala ako sa kanya.

"I'm an architect and we owned an architectural firm."

Napatangu tango lang sya. Hinihintay kong magtanong syang muli pero hindi na sya muling nagsalita. Instead, niligpit nya na ang mga pinagkainan namin dahil tapos na din naman ako.

Iniwan ko na sya sa kitchen dahil tumawag si Chynna. May importanteng bagay daw syang kailangang iconsult sa'kin. Ayokong marinig ni Rhian ang pag uusap namin kaya umakyat ako sa kwarto para doon makipag usap. Ayokong malaman ni Rhian ang problema sa firm dahil ayokong mamroblema pa sya. I know I can solve this on my own, in my own terms.