Καταλαθος Τυχερη

Κεφαλαιο 4

Ο καιρός κυλούσε γρήγορα. Η 1η Φεβρουαριου δεν αργησε να ερθει που σηνενε μαι η πρώτη μέρα του σχολείου. (Τοτε ξεκιναει το σχολικο τους ετος) Το πρωί με ξύπνησε η θεία μου καθώς πήγαινε στη δουλεία της.

Στις 8.30 έπρεπε να ήμασταν εκεί. Ήμουν αρκετά ανήσυχη, σκεφτόμουν συνεχώς ότι κανένας από τις φίλες των κοριτσιών δε θα ήθελε στη παρέα ένα "ελληνάκι" που μετακόμισε εδώ λόγο του πατέρα της. "Άραγε θα με συμπαθήσουν τα υπόλοιπα κορίτσια της παρέας;" σκεφτόμουν καθώς περπατούσα με το κεφάλι σκυμμένο να κοιτάει το πεζοδρόμιο.

Το σχολείο ήταν τεράστιο. Είχε δύο αυλές: μια μικρή που ήταν και η είσοδος του σχολείου και μια μεγάλη, τις οποίες ένωνε ένας διάδρομος που έμοιαζε με τούνελ. Η μικρή άυλη είχε μόνο παγκάκια. Η μεγάλη είχε δυόμιση γήπεδα. Ένα του μπάσκετ, ένα του ποδοσφαίρου και ένα του βόλεϊ, άλλα πολύ μικρο. Είχε επίσης παγκάκια και ένα κυλικείο, όχι μέσα στα γήπεδα φυσικά.

Ο διευθυντής μας συγκέντρωσε όλους, γονείς και παιδιά, στη μπροστινή αυλή, την μικρή, για να μας πει κάποια πράγματα, τα οποία τα μισά δεν ακούσαμε. Μέτα από ένα τεράστιο λόγο ακολούθησε ο λόγος του για το καλωσόρισμα, ο οποίος κράτησε κάπου ένα τέταρτο.

Ύστερα ακολούθησε η ξενάγηση στο χώρο του σχολείου. Μας έδειξε τα ντουλαπάκια μας και μας είπε ότι το κάθε παιδί θα έχει το δικό του. Αργότερα μας οδήγησε στη τάξη μας. Επάνω σε κάθε θρανίο υπήρχαν τα βιβλία του κάθε μαθητή και από ένα... λάπτοπ. Τα βιβλία ήταν έξι όλα κι όλα, ίσα ίσα για τα πιο βασικά μαθήματα. Ο διευθυντής μας ενημέρωσε:

- Τα βασικά μαθήματα θα διδάσκονται από τα βιβλία για να είναι πιο εύκολα αλλά και πιο κατανοητά. Τα πιο δευτερεύοντα θα διδάσκονται από τα μέσα τεχνολογίας που σας παρέχει το σχολείο.

Εγώ ξαφνιάστηκα αλλά και ενθουσιάστηκα, τα κορίτσια όμως φάνηκαν να το περιμένουν. Είχα δίκιο. Μέτα μου εξήγησαν ότι στην Αυστραλία πάντα αυτό γίνονταν και όχι μόνο στο λύκειο άλλα και στο γυμνάσιο.
Μέτα από το σχολείο αποφασίσαμε με τα κορίτσια να βολτάρουμε. Πήγαμε για καφέ κάπου εκεί κοντά, ήταν και τα υπόλοιπα κορίτσια της παρέας που δεν είχα γνωρίσει.

Κάπου στις δώδεκα το μεσημέρι γυρίσαμε σπίτια μας. Ευτυχώς το διάβασμα δεν είχε αρχίσει ακόμα οπότε είχα λίγο χρόνο για τα παιδιά. Έτσι πήγα στο σπίτι τους.

Η αλήθεια είναι πως ξαφνιάστηκαν που με είδαν. Δε περίμεναν πως θα είχα χρόνο να περάσω. Εκεί πέρασα πολύ ώρα. Παίζει να ήμασταν και μέχρι τις πέντε μαζί. Το μεσημέρι φάγαμε πίτσα, ήταν τελεία.

Αφού τελικά αποφάσισα να γυρίσω σπίτι, δε βρήκα τη μάνα μου εκεί. Η θεία μου μου ανακοίνωσε τα καλά νέα

- η μητέρα σου βρήκε δουλειά!

- αλήθεια αυτό είναι υπέροχο!

- ναι κάτσε μη βιάζεσαι. Όταν εγώ και η μητέρα σου λείπουμε  εσείς θα μένετε μόνες σας.

- καλά δε πειράζει σιγά. Τα καταφέρνουμε και μόνες μας μην αγχώνεσαι.

-ναι αλλά σχολάει έξι το απόγευμα όπως και εγώ.

-σου λέω τα βγάζουμε πέρα. Έτσι κι αλλιώς έχουμε και συμπαράσταση.

Της έκανα νόημα με το κεφάλι δείχνοντας προς το σπίτι των Janoskians. Αμέσως με κατάλαβε και σταμάτησε να ανησυχεί. Φαίνονταν ευχαριστημένη που τα πήγαινα τόσο καλά μαζί τους. Μα ήταν ποτέ δυνατόν να μη τα πηγαίναμε καλά;

- Λοιπόν τώρα άντε γρήγορα να ετοιμαστείς γιατί οι φίλες σου θα έρθουν από εδώ να σε πάρουν στις έξι για βγείτε.

Τότε αμέσως έτρεξα στο δωμάτιό μου να ετοιμαστώ. Είδα κι έπαθα να φτιάξω τα μαλλιά μου.

Όλο το απόγευμα ήμασταν στο πάρκο και χαζεύαμε. Μέχρι που πήρε η μάνα μου τηλέφωνο να γυρίσω γιατί αύριο είχα σχολείο.