Καταλαθος Τυχερη

Κεφάλαιο 49

Πήγα σχολείο την άλλη μέρα σε μαύρα χάλια. Με βρήκε ο Brandon λίγο πριν μπω στο σχολείο.

- Alexia! Συγγνώμη... ξέρω τι σου είπε η Barbara.

- δε πειράζει. Ξέχνα το δεν έγινε και τίποτα.

- ναι αλλά έτσι και το μάθει το αγόρι σου...

- σιγά δε πειράζει.

Είπα και ανέβηκα στη τάξη μου. Ήμουν μόνη μου εκεί μέσα μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι. Έτσι πέρασα δύο διαλείμματα. Είχε φτάσει δέκα και μισή. Είχαμε διάλειμμα πάλι. Μπήκε μέσα στη τάξη η chelsey πανικόβλητη.

- συγγνώμη! Τι ώρα φεύγουν τα αγόρια;

- δωδεκάμιση

- και κάθεσαι ακόμα εδώ;

- δε θα πάω να του χαιρετήσω.

- ΤΙ; ΕΊΣΑΙ ΣΟΒΑΡΗ; Alexia είναι κολλητοί σου. Πρέπει να πας.

- δεν έχω όρεξη να τους δω.

- είσαι ηλίθια! Το ότι τσακώθηκες με το Luke δε σημαίνει ότι τσακώθηκες και με τους υπόλοιπους. ΦΥΓΕ!

- δε θέλω να πάω!

- και άμα έρθουν μετά από κάνα μήνα; Πήγαινε να του μιλήσεις. Είναι η τελευταία σου ευκαιρία να του πεις την αλήθεια.

Δε μίλησα, απλώς τη κοίταξα.

- λες;

- μόνο ένας τρόπος υπάρχει να το μάθεις. Να μάθει την αλήθεια.

- δε ξέρω...

- ΕΞΑΦΑΝΊΣΤΗΚΕΣ! ΓΡΗΓΟΡΑ!

Είπε και έφυγα τρέχοντας να πάω στο αεροδρόμιο. Βρήκα ένα ταξί και στις δώδεκα και είκοσι είχα φτάσει εκεί. Έτρεχα σα τρελή στους διαδρόμους όταν ξεχώρισα τις πλάτες τους. Έδειναν τα εισητήρια σε μια αεροσυνοδό.

- LUKE!

Φώναξα και γύρισαν όλοι προς το μέρος μου. Η έκπληξη στο πρόσωπό του ήταν φανερή καθώς και στων υπολοίπων. Με κοιτούσε έτσι για λίγο αλλά μετά το βλέμμα του μετατράπηκε σε πιο νευρικό. Πήγαν να με πλησιάσουν αλλά τους σταμάτησε. Με κοιτούσαν με ένα βλέμμα σα να μου έλεγαν "συγγνώμη". Ο Jai τον έσπρωξε και ήρθε να με αγκαλιάσει, ενώ ο Luke τον κοιτούσε με μίσος καθώς έμπαιναν στο αεροπλάνο. Όταν με άφησε από την αγκαλιά του οι άλλοι είχαν ήδη μπει. Ήμουν χάλια ψυχολογικά και αυτό φαινόνταν. Έπιασε τη βαλιτσα του.

- σε δύο μέρες θα είμαστε πίσω. Στο υπόσχωμαι.

- να προσέχετε.

Μου χαμογέλασε γλυκά, με έκανε μια τελευταία, σφιχτή, αγκαλιά και μπήκε στο αεροπλάνο. Σε δύο λεπτά είχε απογηωθεί και εγώ να κάθομαι μόνη μου στο αεροδρόμιο. Κάθισα σε μία καρέκλα, ενώ δε μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου.