Καταλαθος Τυχερη

Κεφάλαιο 29

Δύο λεπτά αφού όλοι ήταν στα δωμάτιά τους μου έρχεται μήνυμα “Luke”. Το ανοίγω. “είναι κανένας κάτω;” “όχι” του απάντησα και περίμενα πως και πως να δω τι θα μου στείλει. Μου ήρθε ειδοποίηση. “Ωραία έρχομαι” Σε δευτερόλεπτα ακούστηκε η πόρτα. Τον είδα να κατεβαίνει τη σκάλα.

- δεν έπρεπε να κατέβεις

- γιατί

- έπρεπε να περιμένεις να κοιμηθούν.

- αυτοί έχουν ήδη κοιμηθεί. Ήθελα να σε δω.

Είπε και χαμογέλασε. Ανταπέδωσα στο χαμόγελό του

- Luke… Δε θέλω να χαλάσει η φιλία μας.

- τι είναι αυτά που λες γιατί;

- άμα τσακωθούμε;

- δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση.

- μήπως δε πρέπει να γίνει κάτι παραπάνω;

- δηλαδή δε με αγαπάς; Δε θες να είμαστε μαζί;

- τι λες τώρα φυσικά και θέλω.

- τότε γιατί να μη το δοκιμάσουμε; Ας το δοκιμάσουμε και άμα δούμε ότι “καταστρέφουμε” τη φιλία μας θα γίνουν όλα όπως πριν.

- καλά. Ας το δωκιμάσουμε.

- δηλαδη τωρα ειμαστε μαζί;

Με ρώτησε με ένα χαμόγελο.

- υποθέτω πως ναι…

Με αγκάλιασε σφιχτά και με φίλησε.

- περίμενα αιώνες αυτή τη στιγμή!

- χαχα! Κι εγώ!

Με ξαναφίλησε.

- κοίτα καλύτερα να μη το μαθουν τα αδέρφια μου ακόμα. Θα τους το πούμε σε μια άλλη φάση.

- οκ!

- αλλά να μείνουμε και λίγο οι δυό μας.

- αυτό εννοείται.

Είπα και με ξανά φίλησε. Είναι τόσο γλυκός!...Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει. Δε θέλω να τσακωθούμε ποτέ. Γίνεται;

Με κοιτούσε με αυτά τα πανέμορφα, γλυκά, καστανά μάτια.

- τι θες να κάνουμε για πες.

- να πάμε για ύπνο γιατί κάποια έχε σχολείο αύριο;

- καλά. Θα βγούμε αύριο μαζί;

- ναι έλα μετά το σχολείο θα σου τηλεφωνήσω η θα σου στείλω μήνυμα εκείνη την ώρα.

- οκ… Ένα φιλάκι για καληνύχτα;

Είπε με ένα βλέμμα κουταβιού. Γέλασα και τον φίλησα.

- άντε τελείωνε. Δε θα ξυπνάω αύριο.