What if Everything could Change?! ~ Voltooid #Wattys2016 #JustWriteIt

3. The End

Austins pov*

we hadden een blokuur techniek die verrassend snel is verlopen, maar Soraia en ik hebben heel veel al af. Ze lijkt me echt aardig en ze vindt dezelfde dingen leuk als ik... maar ik weet niet of het iets zou kunnen worden tussen ons. Ze is best knap..., met haar afro. Maar ik denk eerder dat we goede vrienden worden.

Zo zit ik de hele les een beetje aan haar te denken tot ze me aanstoot

Soraia's pov

"Hey de les is bijna voorbij laten we opruimen." zeg ik terwijl ik hem een klein duwtje geef. Hij was zo geconcentreerd dat hij volgens mij nog niet naar huis wilde. Ik bekijk hem even. O wat ben jij hier goed in, dacht ik met een diepe zucht. Weer lacht hij en dit keer vraag ik me echt af waarom. "Thanks." hoor ik hem zeggen. mentaal face palm... zei ik dat nou effe serieus hardop? Dombo dat je bent!! Hij maakt nog even z'n laatste lijntje af en begint dan onze spullen op te ruimen. Ik help hem even. Als we klaar zijn en zitten te wachten op de bel gaat hij achter z'n telefoon zitten. Jammer, maar als de bel gaat stopt hij hem weg. Als we op de gang zijn vraagt hij me hoe oud ik ben. "Ik ben 14 geworden in de zomervakantie. Jij?" "Bijna 15." ik knik langzaam. Hij ook. En toen zomaar opeens was het gênant want hij keek me in mijn ogen aan. Damn... wat heeft hij mooie ogen, ze zijn groen aan de rand en in het midden van zijn iris zit er ook een beetje blauw tussen. En alsof hij me weer had gehoord kwam er een glimlach op zijn gezicht. "Waarom doe je dat?" "Wat?" vroeg hij nu zonder te lachen. "Telkens lachen. door jou moet ik dat ook." nog steeds lachend kijkt hij mij aan maar ik keek verlegen weg. "Weet ik niet, gaat vanzelf." zegt hij. ik kijk hem weer aan en probeer zijn ogen blik te vermijden maar hij weet weer oogcontact te maken. "Hoezo word je nerveus van me? Moet ik ermee stoppen?" vraagt hij met een hele speelse stem en een vette grijns op zijn gezicht. Ik moet lachen om zijn gezicht en stomp hem op z'n schouder. Hij legt zijn hand erop en zegt heel overdreven 'au'. Nu heb ik echt de slappe lach en hij krijgt het zo ook. "Wie de bal kaatst kan hem terugverwachten." en hij geeft mij ook een stevige vuist op mijn schouder. "Okey, okey.. quitte! we staan quitte." Nu lopen we allebei met een hand op onze schouders en de slappe lach door de gangen. Het is echt gezellig met Austin. "Dus woon je hier ver vandaan?" vraag ik hem. "Vijf minuten fietsen. Jij?" "Achter het winkelcentrum hiernaast." "Heb je WhatsApp? dan kom ik je een keer ophalen." hold up vroeg hij zojuist om mijn nummer?! Hij zag me verbaasd kijken en zei meteen: "Als je dat wilt natuurlijk..." het duurde even voordat ik mijn nummer wist en net voordat ik het opzei begon hij weer met praten. "Weet je wat... laat maar. Het is al goed." hij wilt verder lopen maar ik houd hem tegen. "Hey wacht effe joh ik was aan het nadenken over m'n nummer." ik kijk hem geruststellend aan. "Niet zo verlegen." zeg ik met een speelse glimlach. Hij draait zijn hoofd weg van mij maar ik weet zeker dat hij ook moet lachen. "Okey, okey effe serieus nu." zegt hij. Maar ik moet nog steeds lachen om hem en hij moet blozen. "Awh moet je blozen?" vraag ik nog lachend. Hij wendt zijn gezicht af. Ik vind blozende jongens echt schattig soms. Volgens mij schaamt hij zich nu echt dood. Yup. Hij stopt zijn telefoon weg, draait zich om en loopt weg. "O kom op Austin, niet boos worden." zeg ik terwijl ik achter hem aanloop. Als ik bijna naast hem sta, pak ik zijn pols vast zodat hij stopt met lopen. Met tegenzin draait hij zich om. Ik heb nog steeds zijn pols vast. "Sorry Austin." ik kijk hem spijtig aan en al snel komt er weer een hele kleine glimlach op zijn gezicht. en ik glimlach ook "Gelukkig hij lacht weer. Hey natuurlijk mag je mijn nummer. Ik was alleen een beetje verbaasd toen je het vroeg. Sorry okey? Ik vind je heus geen freak of zo hoor." Ik glimlach naar hem. Nu pas merk ik dat ik z'n pols nog vast en nadat ik hem diep in z'n ogen heb gekeken laat ik hem los. Ik zoek een pen in mijn tas, pak z'n pols weer vast, stroop de mouw van zijn hoodie op en schrijf mijn nummer op z'n arm. Hij kijkt naar me terwijl ik het doe. Ik hoop dat hij het niet erg vindt dat ik op zijn arm schrijf. "Thanks. "zegt hij verlegen "No big. "zeg ik. Als ik klaar ben doe ik z'n mouw weer naar beneden. "App me maar als je thuis bent, okey?" zeg terwijl ik z'n mouw goed zet en dan laat ik z'n pols weer los. We nemen afscheid en draai ik me om ,om mijn kluisje te zoeken als ik hem heb gevonden komt er iemand naast me staan. Het is Alicia en ze stopt haar sleutel in de deur van het volgende kluisje. Toevallig. Ik zou wel met haar willen praten maar ze ziet eruit alsof ze haast had dus ik ga maar gewoon naar huis.

*pov = ''Point of View"