What if Everything could Change?! ~ Voltooid #Wattys2016 #JustWriteIt

11. Zó Eén

De rest van de dag heb ik niks van beide jongens gehoord. Ik was bang dat zelfs Austin mij raar vond of boos was op me. Pas laat in de avond kreeg ik een bericht van hem.

A: "Het spijt me dat ik je alleen heb gelaten!"

S: "Geeft niet ik heb hem gewoon genegeerd."

A: "O."

A: "Okey."

A: "Hey Sor!"

(Soraia pov: Hey ik heb een bijnaam!!)

S: "Yo!"

A: "Morgen weer bij mij?"

Soraia pov

Uit het niets verscheen er een glimlach op mijn gezicht.

S: "Ja okey, is goed."

A: "Cool!"

A: "Sleep Tight!"

S: "Thanks Austin U2!"

Soraia pov

En toen ging ik naar bed. Toen ik de volgende dag wakker werd en uit mijn raam keek zag ik dat mijn fiets in de tuin stond. Er hing een briefje aan het stuur. Ik keek op mijn rooster om er zeker van te zijn of ik al mijn boeken had. Rond half acht was ik al klaar voor school en was iedereen uit huis. Pas toen dacht ik ook weer aan het briefje dat Tyler had achtergelaten. Ik liep naar buiten en rustig nam ik de dag in mij op. Het was lekker weer. De zon scheen en zo. Ik weet zeker dat als ik terug kom van school dat de meeste mensen uit mijn wijk lekker buiten zullen zitten.

Toen ik aankwam bij mijn fiets pakte ik het neon gele briefje van het stuur:

"Hier is je fiets

Sorry van eergisteren en sorry van Austin en zo. Ik haal je/ jullie weer op

Ik draaide het briefje om en er stond een nummer op

met daaronder:

Bel of sms me als je me nodig hebt, Okey?"

Ik liep het huis weer in om zijn nummer op te slaan. En een paar minuten later belde Austin aan. We hebben even wat gekletst en toen het stil was begon ik erover. "Ik heb zijn nummer." Austin keek weg. "We hebben hem nodig Austin." Ik gaf hem het briefje aan en pas na een lange tijd nam hij het briefje ook aan. Ik stond op en pakte mijn tas. Austin las het briefje. Hij geloofde hem niet. Hij geloofde niet dat het echt speet. Maar wat maakt het ook uit tenminste had hij z'n nummer voor het geval dat er iets gebeurt.

We fietsten samen naar school en één voor één gingen de lesuren voorbij. Hoe meer het einde van de dag in zicht kwam, hoe humeuriger Austin werd. Toen de laatste bel ging tilde hij zijn voeten niet eens meer op tijdens het lopen. Net voordat we naar buiten gingen drukte ik mijn hand op zijn borst om hem te stoppen. "Austin?" hij keek me nu aan in mijn ogen. Ik raakte even alles kwijt wat ik tegen hem wilde zeggen. Pas na een paar seconden had ik mijn woordenschat weer terug en kon ik mijn tong bewegen. "Beloof me dat je vandaag niet verdwaalt?" Het kwam er meer uit als een vraag. Hij keek over mijn schouder heen en daar bleef zijn concentratie ook voor een paar seconden. Langzaam draaide hij zijn hoofd weer naar mij toe. Onze blikken kruisten weer maar ik wendde mijn hoofd al af na een paar seconden. Ik voelde zijn ogen branden in mijn nek tot hij weer wat zei. Hij haalde diep adem. "Hey." Heel expres zocht hij naar oogcontact ook al wist hij niet wat dat met me deed. Ik wilde zijn ogen nu wel vermijden maar automatisch keek ik op toen hij mij riep. "Ik doe m'n best, okey?" Ik knikte en samen liepen we naar Tyler toe. Ik vind het best vervelend dat de jongens niet goed met elkaar overweg kunnen. Tyler zei gedag en vroeg of alles goed ging. Ik zei dat het wel ging. Austin negeerde hem totaal. "Tyler, wist je nog eergisteren in mijn huis?" Tyler kreeg meteen weer die glimlach die ik zo haatte en Austin liep terug de school in. "Lekker hoor Tyler!" Ik wilde me omdraaien om Austin te gaan zoeken maar Tyler hield mij tegen. "Wat wilde je vragen?" Opeens was hij weer serieus. "Wat was er toen aan de hand met Austin?" "Dat was een val." zei hij alsof het de normaalste zaak van de wereld was. "Je bedoelt een val van Hen? Hoezo? En wat gebeurt en als je er niet uitkomt?" Tyler vond het nog grappig dat ik er niks over weet. "Zij zetten die vallen neer zodat mensen zoals jij erin gaan staan en niet meer kunnen functioneren en zij jou gemakkelijker kunnen meenemen. Ik ben je vergeten te vertellen dat iedereen zijn eigen element heeft. Bijvoorbeeld je vriendje-" "Hij is mijn vriendje niet." Zei ik gefrustreerd. Tyler rolde zijn ogen. "Whatever, zijn element is vuur. Dat staat voor woede en jaloezie. Ik ben aarde. Dat is schaamte en verlegenheid. Jij bent Water, twijfels en angst. Aphrodite is lucht. Dat is het meest zeldzame want er zijn maar twee personen die het element van de lucht bezitten." "Hades heeft het zeker ook?" Tyler knikte. "Lucht is alles bij elkaar maar zij zijn sterk genoeg om zo'n val met gemak van zich af te laten glijden. Als je in zo'n val trapt kan je alleen wachten totdat iemand anders je eruit haalt." "Ja daarover gesproken.. Is er geen andere manier om iemand eruit te halen dan met ze te praten.? Tyler glimlacht weer maar deze keer is het anders. "Jawel. Met een kus." "Wat? Hoe bedoel je? Wat voor kus?" Tyler zette een stap in mijn richting en boog zich voorover. "Zo één."

Austins pov

Ik heb mijn koptelefoons vast en ga de school weer uit. Als ik naar buiten loop naar de plek waar ik net stond en zie wat er aan het gebeuren is kan ik er niets aan doen dat ik mij verraden voel. Ze zoenen. Ze waren aan het zoenen. Een steek van jaloezie ging door mij heen en ik wist waar ik mee bezig was. Ik ga dit mezelf vandaag niet aandoen. Ik deed mijn ogen dicht en kalmeerde mezelf. Toen ik mijn ogen weer opendeed zag ik dat Tyler weg was en dat Soraia op mij aan het wachten was. Ze had haar fiets al gepakt en zat op haar telefoon.