What if Everything could Change?! ~ Voltooid #Wattys2016 #JustWriteIt

14. Bloed Shirt

Ik liep door de gangen van de school om de kantine te bereiken. Maar ik liep niet alleen, Austin zijn hand zat in de mijne gevlochten. Het was al 4 dagen geleden sinds ik erachter was gekomen dat hij mij leuk vind en hij had mij gelijk gevraagd of ik zijn vriendin wilde zijn. En hier liepen we dan als een echt stelletje door de gangen van de school waar we allebei bijna niemand kenden. Tyler heb ik allang niet gezien of gehoord. Ik begon het wel vervelend te vinden dat hij het contact zo had verbroken, vooral omdat hij mij nog steeds niet heeft uitgelegd waar die kus op sloeg. Maar genoeg daarover ik moet hem gewoon vergeten.

Verder was er niks gebeurd behalve dat ik Austin heb geholpen om zijn gave onder controle te houden. Hij had er geen last meer van op school en thuis. Hij haalde gedachten en uitgesproken zinnen door elkaar en soms was dat minder leuk. Ik daarentegen heb nog geen andere gaven ontdekt bij mezelf, wat ik best wel stom vond. Austin kon lekker iedereen z'n gedachten lezen zonder dat iemand het wist en ik had niks om me mee te vermaken, behalve Austin natuurlijk. Wat ik wel heb gemerkt is dat ik nauwkeuriger energie op kan pikken dan hem. Dat is wel handig als je even een rondje wilt lopen en vaak buiten bent. Ik heb ook gemerkt dat ik er minder goed in ben op school, vast omdat het daar zo druk is, maar dat is geen excuus. Op school lopen we even veel gevaar als erbuiten, iedereen die erin wil kan er zonder moeite in komen. En ik moet niet vergeten dat er een van Hen in mijn klas zat. Nu ik er zo over nadenk is het eigenlijk juist niet handig om mezelf af te sluiten van de klas. Als ik wat meer tijd doorbracht met de anderen op plekken waar het minder druk was kwam ik er sneller achter wie het was. Ik keek opzij om het aan Austin te vertellen en toen knikte hij instemmend met een lach op zijn gezicht. Natuurlijk weet hij het al, hij kan gedachten lezen. "Je kan niet de hele dag mijn gedachten lezen Austin. Dat is privé." zei ik tegen hem. Hij haalde zijn schouders op. "Het is leuk om mee te kijken naar hoe je je mentale spinsels en puzzels oplost. En wat moet ik anders doen als jij zo hard nadenkt?" Hij keek me in mijn ogen aan en glimlachte toen kort. Hier werd ik nou verlegen van, dit is mijn tweede zwakke plek. Ik wist dat hij het weer deed dus ik dacht heel expres: "Wat ben je schattig als je dat doet." Hij keek weg omdat ik hem een uitdagend glimlachje gaf. "Okey, okey ik stop wel." zei hij. Ik wist niet of ik hem nu moest geloven of niet. "Voorlopig." fluisterde hij. Daar had je het al. Ik vond het eigenlijk niet zo erg, want er was niks wat hij niet van mij mocht weten. Ik heb geen geheimen voor hem voor zover ik weet. Austin weet alles al van me wat hij wilt weten.

Na een lange schooldag ben ik eindelijk weer thuis en kon ik die magneetjes eindelijk uit mijn zakken halen. Mijn huis was namelijk al Ares-proef en dat van Austin ook. We hadden samen nog veel magneetjes gehaald in de winkel zodat we met drie kilo ongeveer aan magneetjes bij de hand liepen. Tyler had gezegd : Hoe meer hoe beter dus... Op dit moment kwam Tyler weer terug in mijn hoofd. Ik denk dat ik moet vragen of alles wel goed gaat en waarom hij niks van zich laat weten want ik begon me nu eigenlijk best wel zorgen te maken. Na enkele minuten had ik hem een berichtje gestuurd.

S: "Hey is alles wel okey? Waarom laat je niks meer van jezelf weten?"

En pas na anderhalf uur reageerde hij:

T: "Ergens afspreken?"

S: "Kan je niet gewoon langskomen? School was best zwaar! Sorry dat ik zo lui ben."

T: "Is er iemand thuis?"

S: "Nee! Duhh waarom zal ik jou willen laten telepoteren naar mijn huis als anderen in mijn huis zijn?"

T: "Klopt, Zal je vriendje erbij zijn?"

S: "Nee."

T: "Ben er zo!"

S: "Okey!"

Hij had mijn vraag totaal omzeild, maar tenminste zag ik hem weer en wist ik wat er aan de hand was met hem. Dus ongeveer een kwartier later was hij er en liet ik hem binnen. Het viel me meteen op hoe vermoeid hij eruit zag. Mijn ogen werden groot toen ik hem zag. Zijn bruine ogen stonden dof en hij had wallen. Z'n haar zat warrig alsof hij het in dagen niet had gedaan en hij droeg een oud en lelijk shirt. We gingen naar mijn kamer toe die boven was. Toen we eindelijk boven waren keek ik hem bezorgd aan. Mijn ogen scanden hem van top tot teen. "Tyler? Wat is er gebeurd?" Hij schudde zijn hoofd en maakte een handgebaar dat betekende dat ik het moest laten gaan. Ik liep fronsend naar hem toe en pakte zijn schouders vast. "Tyler je moet me echt vertellen wat er aan de hand is." Tyler kreunde lichtjes en zakte toen door zijn knieën. Hij lag nu op mijn vloer te trillen en pijn te lijden. Wat gebeurt hier? Ik hielp hem naar mijn bed toe. Wat zal ik de klos zijn als mijn moeder of broer dit zouden zien. Zal ik Austin bellen? Zou hij wel komen helpen? Daar weet ik het antwoord al wel op. Ik ging naast Tyler zitten. "Tyler wat moet ik doen?" Hij sloot zijn ogen en schudde zijn hoofd even, daarna deed hij ze weer open. Tyler gloeide, hij was echt aan het koken. Het deed bijna pijn als ik hem aanraakte. Ik zag dat hij om de zoveel seconden zijn ogen hard dichtkneep en zijn spieren aanspande. Nu was ik pas echt bezorgd. Wat als hij nu sterft? In mijn bed?! Maar wat ik raar vond; Hij gloeide maar zijn element is aarde. Hij zou niet moeten gloeien. Wat moet ik doen? Ik zag dat er vlekken op zijn shirt zaten. Was dat bloed? Ik belde Austin toch maar op maar na 5 keer had hij nog niet opgenomen. "SH*T!!" Zei ik hardop. Ik gooide mijn telefoon agressief weg. "Je moet gewoon even wachten." Zei Tyler met veel moeite. Weer ging ik naast hem zitten. Machteloosheid. Ik kon en of mocht hier niks aan doen. Lekker dan.