What if Everything could Change?! ~ Voltooid #Wattys2016 #JustWriteIt

18. De Aanval

Soraia's POV.

Ik verborg mijn gezicht in mijn handen. Maarten had altijd al grapjes met me uitgehaald en om de meeste kon ik ook nog lachen maar dit was niet grappig of leuk. Het ergste was dat ik niet wist hoe Austin hierop ging reageren.

****

Austins pov

Toen ik haar opbelde nam ze de eerste keer al op. Maar ik hoorde haar stem niet, die vrolijke stem die me altijd goed deed werd vervangen door een zware stem van een ouder iemand.

"Hallo?" zei diegene

"Ja hoi met Austin kan ik met Soraia spreken?"

Aan de andere kant hoorde ik gekraak en gelach.

"Uhm sorry-."

Weer hoorde ik wat.

"Ja Soraia is even niet bereikbaar, ja sorry bel later terug."

Er werd opgehangen. Wie was dat?! En wat doet hij met haar telefoon? De gedachtes spookten door mijn hoofd terwijl ik naar mijn telefoon staarde. Zal ik er naartoe gaan of wachten tot zij de eerste stap zet? Wat als ze me niet meer wilt? Wat als ze al iemand anders heeft?! Wat doe je met me Soraia?!

****

Soraia's pov

Nadat maarten me dit had geflikt heb ik mijn telefoon teruggepakt en ben ik gelijk naar Austin toe gegaan. Dit ging te ver en Maarten maakte het alleen nog erger met z'n stomme grap. Dus zo snel als ik kon skate ik door de straten tot ik bij zijn huis aankwam. Twijfelend belde ik aan. Ik voelde mezelf zenuwachtiger worden me de seconde. De deur ging open en een gebroken jongen keek me aan en die blik in zijn ogen zorgde ervoor dat ik ook brak. Maar niet in een keer, de pijn raakte me meerdere keren en het bleef me maar raken, voor een moment dacht ik ook niet dat het ging stoppen. Maar toen draaide Austin zich om en hoewel dat ook niet het beste ter wereld was, het was beter dan de manier waarop hij mij aankeek. Zoals altijd liepen we naar zijn kamer. Het was stil, totdat Austin zijn mond een beetje open liet zakken en sprak. "Wie was dat?" De angst was in zijn ogen te zien. Hij was bang voor het antwoord dat hij niet wilt krijgen. "Maarten." hij snapte het niet. "Maarten is mijn broer." zei ik na een tijdje. "Hij pakte mijn telefoon af voordat ik op kon nemen." Austin zag eruit alsof er een last van zijn rug af was. "Austin vertrouw je mij?" Verward keek hij mij aan. "Ja natuurlijk vertrouw ik je. Jij bent de enige die ik kán vertrouwen, je bent altijd eerlijk tegen mij geweest. Kijk het was maar een wanhopige en jaloerse gedachte van mij, okey?" Hij haalde een hand door zijn haar en zijn smekende ogen keken mij aan. Eigenlijk was ik niet eens boos, ik was beledigd en onderschat. Door hem. Als iemand anders mij zou beledigen zou ik me er niet zoveel van aantrekken, maar als hij het deed, deed het pijn, veel meer dan bij de rest. Dat moet hij weten, dat hij me pijn heeft gedaan. "Dat weet ik Sor. En het spijt me, echt." Ik keek hem aan. "Oh sorry ging per ongeluk." Ik zou willen dat ik ook gedachten kon lezen. Al was dat niet echt nodig, ik weet dat hij de waarheid spreekt. Ik haalde diep adem en sloot mijn ogen even. "Okey. Het is al goed." Hij stond op en spreidde zijn armen. Ik liet me door hem knuffelen, wat ik heel fijn aan hem vond, hij wist wanneer ik er één nodig had.

We hebben nog een film gekeken. Het was een actiefilm die we allebei wel wilden zien. Toen die afgelopen was sloeg Austin een arm om mijn heen en legde ik mijn hoofd op zijn schouder. Zijn greep werd even strakker en dan weer losser. Vragend keek ik hem aan. Zijn gezicht kwam dichterbij en zijn lippen raakten de mijne. Het was een tedere kus en een seconde later namen vlinders mijn lichaam over. Zenuwachtig kuste ik Austin terug. Kom op Soraia rustig aan. Bij elke keer dat onze lippen elkaar raakten telde ik: one Mississippi two Mississippi maar bij de tweede Mississippi werd ik onderbroken door gekuch. O dit is niet goed. Ik deed mij ogen weer open en zo snel als kon sprong ik van het bed. Degene die naar me toe liep leek op een oudere versie van Austin. Heel dichtbij mij stond hij stil en deed hij z'n armen over elkaar. Uitdagend keek hij mij aan. Austin sloeg zijn arm om mijn middel. Ik stak mijn hand uit. Hard kneep hij erin en ik kneep zo hard als ik kon terug. "Hii. Ik ben Soraia." Met een ruk draaide ik me om naar Austin en gaf hem een kus op zijn wang. "Ik moet gaan." Snel liep ik om de oudere versie van Austin heen en pakte ik mijn Penny onderweg naar de deur. Ik keek over mijn schouder en zag de twee Austins naar me kijken. Toen ik beneden was hoorde ik de jonge Austin wat schreeuwen. "Wacht Sor, ik breng je wel."

Dus zat ik bij Austin achterop en we praatten over alles behalve wat er was gebeurd in zijn kamer.

Onderweg is er iets gebeurd. Austins had per ongeluk Ares hardop gezegd. Weer kreeg ik het knagende gevoel dat ik al dagen niet heb gehad. Hoewel we magneetjes bij ons hadden voelde ik me niet meer veilig. Austin fietste zo snel als hij kon om niet aangevallen te worden door een slechte soort maar het was al te laat. Sterke klauwen pakte me bij schouders en trokken me van de fiets en ik ging hard op de grond af. Zo zacht mogelijk probeerde ik te vallen door te rollen. Tot mijn verbazing was ik okey. Ik pakte mijn pennyboard van de grond en sprintte zo hard ik kon naar Austin toe. Ik keek achterom en zag een enorm beest dat leek op een kat. Is Tyler hierdoor belaagd? Op mijn schouder had ik nu een scheur in mijn sweater. Waar is mijn jas?! Daar zitten de magneetjes in! Nog harder begon ik te rennen naar Austin. Hij begon te fietsen toen ik naast hem stond. "Spring achterop!" "Nee zo zijn we sneller!" Samen vluchtten we voor het beest dat ons achterna zat en ik ging heel snel. Mijn aandacht ging van de weg naar mijn voeten. Toen ik naar ze keek botste ik keihard tegen iets aan. Ik hoorde nog iemand kreunen. Was dat Tyler? Inderdaad daar stond Tyler met grote ogen. Razendsnel greep hij naar zijn enkel en voordat ik het wist had hij een mes in zijn hand. Ik schrok hier eigenlijk wel van. "Waar zijn je magneetjes?!" Schreeuwde hij naar me. Ik haalde bang mijn schouders op. In hoog tempo liep hij naar het harige monster toe en stak hij het neer. Maar het was niet dood, alleen zwaargewond. Moeizaam rende het beest weg, de schaduw weer in. Austin kwam bezorgd aangefietst. "Gaat het wel, Wat is er gebeurd?" Ik wees achter me. Nu pas merkte hij Tyler op. "Ik botste tegen hem op en hij heeft me... zeg maar gered. Austin mijn magneetjes zijn bij jou." Eerst keek hij me vragend aan en toen vormde zijn mond een "O". Tyler draaide zich om in de richting die het monster op ging en stond beschermend om ons heen. Na een paar seconden borg hij zijn mes weer op en keek ons aan. Z'n blik viel op Austins arm om mijn middel en voor even bleef het daar ook. Daarna keek hij weer weg en deed hij zijn handen in zijn zakken. Ik wilde naar hem toe lopen maar Austin hield me stevig vast. Ik vlocht mijn hand in die van hem en haalde toen langzaam zijn arm van me af. Eerst wilde hij niet en werkte hij niet mee maar daarna liet hij zich door mij leiden. Ik gaf Tyler een knuffel. "Dank je Tyler." Ik hoorde hem zachtjes lachen. "Is al goed hoor maar wees alsjeblieft voorzichtig met praten over Hen." Stevig knuffelde hij mij terug. Ik knikte alleen maar en liet hem toen weer los. Even bekeek ik hem. Tyler zag er veel beter uit dan gisteren. Hij had wat schoons aan en zijn haar zat weer in zijn gebruikelijke model. Ik deed een stap naar achteren en vroeg of alles goed ging met hem. Hij zei van wel. "Wil je mee naar m'n huis?" Hij keek over mijn schouder naar Austin. "Ik denk niet dat je vriendje dat leuk zal vinden." Wat had Austin hier nou weer mee te maken? Het is toch míjn huis? Ik haalde mijn schouders op. "Volgende keer okey?" Hij trok zachtjes aan een plukje haar totdat de krul eruit was en liet het toen weer los zodat het terugkwam. Een scheve glimlach vormde zich op zijn mond en op de mijne ook. "Okey." Ik zwaaide even en ook hij liep nu de schaduw in. Tyler was weg maar de glimlach die ik door hem kreeg was er nog. Ik draaide me om naar Austin. "Waarom zat hij aan je haar?" "Waarom niet?" vroeg ik nu een beetje gefrustreerd door zijn jaloerse gedrag. "Kom je nu voor hem op?" Hij keek teleurgesteld naar zijn vingers en knikte even. Hij draaide zich om en pakte zijn fiets. "Austin je weet dat ik jou verkies boven hem, maar dit gaat een beetje te ver." Ik sprak met een hele lichte boze toon in mijn stem.