What if Everything could Change?! ~ Voltooid #Wattys2016 #JustWriteIt

5. Ongemakkelijke Uitdaging

Austins pov

"Wat kunnen we doen dan?" vraag ik. Ik zie aan haar gezicht dat ze niet zeker weet of het een leuk idee is. "Zeg het maar hoor, ik heb niks sowieso niks beters." zeg ik om haar gerust te stellen. Ze kijkt mij even aan, ademt diep in en pakt dan haar telefoon. Ze draait hem mijn kant op. "Ik zag op internet iets over met z'n tweeën tekenen en..." Ik pak de telefoon uit haar handen en ze laat mij de tekst lezen. "Ik dacht dat het wel een keer leuk zou zijn om een portret te maken van iemand die echt bestaat." zegt ze terwijl ze zenuwachtig met haar nagels speelt en naar ze kijkt. "Okey dat lijkt me cool en..." ze maakt mijn zin af: "Uitdagend? Ja dat dacht ik ook." Met een glimlach kijkt ze me aan en het is deze glimlach die haar zo mysterieus maakt. Alsof ik nog iets van haar moet weten maar er zelf maar achter moest zien te komen. Met diezelfde lach antwoord ik haar. "Ja precies." Er hangt u een rare maar niet oncomfortabele sfeer in de lucht. Het is alsof we allebei hetzelfde denken en dat weten, maar dat durven we geen van beiden te zeggen. Dus blijven we elkaar een beetje geheimzinnig en glimlachend aankijken. Na een paar seconden kijkt ze weg en pakt ze het A3 papier met een dikker stuk karton en geeft het dan aan mij, voor zichzelf pakt ze hetzelfde. Ik ga nu ook in kleermakerszit. "Dus hoelang doe je al aan graffiti?" vraag ik haar expres, ik weet dat ze hier nerveus van wordt, alleen weet ik niet waarom. Ik vind het best gaaf als een meisje een beetje jongensachtig is. "Net een half jaar. Jij?" "Sinds ik 12 ben denk ik." Langzaam knikken we allebei. Ze is al begonnen met haar tekening van mij... Dus het wordt tijd dat ik ook ga beginnen. Ik ga haar tekenen zoals ze nu zit, met haar hoofd een beetje schuin en een kleine frons op haar gezicht. Eerst begin ik met de vorm van haar lichaam. Als ik klaar ben merk ik pas dat ze naar me kijkt. Als onze blikken kruizen moeten we allebei glimlachen en wegkijken. Ik kijk naar haar werk en zie dat ze ook maar een simpele schets heeft van mij houding.

Toen we klaar waren met de hele schets begonnen we met het fijnere werk waarbij kwam dat we veel naar elkaar moesten kijken. Op sommige momenten was dit heel gênant, maar soms ook grappig. Het was heel stil op de muziek na. Dus ik zei maar wat om deze vervelende stilte te verbreken. "Dit is niet zo lastig." zei ik nog steeds geconcentreerd. "Nee, inderdaad niet." zei ze met een kleine lach. "Laat eens zien wat jij hebt." hoor ik. Dus ik til mijn A3 papier op zodat zij hem goed zien. Ze knikt onder de indruk, ze wist niet of ik dit wel kon. Ook zij tilt nu haar papier op. We zijn ongeveer even ver. Ze is bezig de schets lijnen weg te gummen. Haar tekening ziet er goed uit. Weer een tijdje zijn we stil tot ze wat zegt. "Ik hoop niet dat je het erg vindt dat ik in mijn joggingsbroek en sweater ben gekomen." glimlachend kijkt ze weer naar me. "Waarom zou ik dat erg vinden? Ik zit ook in mijn joggingsbroek en hoodie." vraag ik haar. "Nou sommige mensen vinden het onbeleefd als je niet netjes gekleed bent in hun huis, dan vinden ze dat je niet genoeg je best doet." zegt ze met een lach. zegt ze tegen mij dat ik teveel lach. Bij die gedachte verlies ik mijn concentratie en kijk ik lachend uit het raam naast mijn bed. "Ik heb er geen problemen mee hoor." En dat was waar, ik vind het niet erg dat ze denk dat ze op haar gemak kan zijn. Maar nu is ze niet echt op haar gemak. Op school was ze dat wel. Wat kan ik doen om haar gerust te stellen? Misschien muziek... "Wat is je lievelingslied?" vraag ik haar dan. Hier moet ze even over nadenken. Ik denk dat het een rapnummer is. Waarschijnlijk wel. "Ken je Lupe Fiasco?" vraagt ze me. Ik wist het. "Ja die ken ik." "Till i get there. Dat is mijn lievelingsliedje" Ze lacht zenuwachtig. Waarom doet ze opeens zo? Ik zoek het liedje op in mijn Spotify afspeellijst, want ik ken hem ook, en ik zet hem op.