What if Everything could Change?! ~ Voltooid #Wattys2016 #JustWriteIt

16. Goedemorgen! Tja "GOED" was het niet "ECHT"!

De volgende ochtend werd wakker door het vervelendste geluid aller tijden: "Mijn Wekker", maar wat nog vervelender was is dat ik het niet uit kon doen zonder op te staan. Ik zet mijn telefoon altijd expres aan de andere kant van de kamer zodat ik wel op moest staan om het uit te doen. Zo kwam ik dus niet zo vaak te laat door dat ik me verslapen heb. Ik was al wakker maar veel te lui om naar mijn telefoon toe te lopen. Al gauw werd ook Tyler wakker. "Ugh wat een snertgeluid." zei ik. Hij draaide zijn hoofd naar mij toe en glimlachte. "Good morning Sunshine." zei hij. Ik moest even glimlachen. "Gaat het?" vroeg ik. Hij knikte geruststellend. Het kwam goed uit dat er gisteravond niemand thuiskwam. Ik ging rechtop zitten en bekeek Tyler even. Hij lag op zijn buik en had zijn handen onder zijn kussen gestoken. Met een glimlach keek hij terug. "Doet het nog veel pijn?" Hij sloot zijn ogen en schudde zachtjes zijn hoofd en nu zag je zijn lange donkerbruine wimpers goed. "Je hebt me goed opgelapt. Dank je." "Het was het minste wat ik kon doen." zei ik. Ik keek op mijn telefoon hoe laat het was. 7:02 "Tijd om, om te kleden." "Oh ja je moet naar school." "Ik zocht mijn rooster op, op magister en zag tot mijn grote verbazing dat de eerste twee uur gym waren uitgevallen. En weg was mijn glimlach. Dit kon niet waar zijn! Ik houd van gym! Waarom moet het uitvallen? Refresh! Refresh! Tyler zag dat ik iets niet leuk vond. "Wat is er?" vroeg hij. "Gym is uitgevallen!" "Yay meer tijd om te slapen." zei hij. Hij weet niet dat gym mijn lievelingsvak is. "Gym is mijn lievelingsvak!" Tyler lachte me uit. "Wees blij. Je hoeft niet meer bezweet de dag door. En uitslapen!" Hoe kan hij hier nou weer pluspunten in vinden? "Okey ik zet mijn wekker even voor half tien." Tyler had zijn ogen al dicht gedaan en bromde wat dat leek op 'is goed'. Snel kroop ik weer in bed en probeerde ik nog wat te slapen, toen dat na een halfuur nog niet was gelukt ging ik me maar gewoon klaarmaken voor een saaie dag op school. Ik kleedde me om, pakte mijn boeken in en ging even naar de bakker om de hoek om croissantjes te halen. Maar eerst even zeggen dat ik weg ben. Zachtjes liep ik de trap op want eigenlijk wilde ik hem niet wakker maken. Ik liet een briefje achter voor hem en ging snel uit huis. Toen ik terugkwam lag Tyler nog in bed en haalde ik mijn briefje van de muur. Ik legde de croissantjes op tafel en zette de waterkoker aan voor de thee. Ik was al begonnen met eten toen Tyler in zijn ogen wrijvend de trap af kwam. "Lekker geslapen?" vroeg ik. "Op dat luchtbed?! Heerlijk!" Achter mijn kop thee kwam een glimlach tevoorschijn. "Wil je een tandenborstel?" vroeg ik. "Hij knikte zoals hij altijd doet. Samen liepen we de trap op en begeleidde ik hem naar de badkamer en zocht ik zijn shirt die er nu veel beter uitzag dan gisteren. Toen hij zich klaar had gemaakt pakte ik de kit weer. Ik zei tegen hem dat hij even moest gaan zitten. "We moeten het verband verschonen." "Okey." Hij ging rustig zitten en trok z'n arm uit het shirt, zelf maakte hij het oude verband los en daarna deed ik hetzelfde wat ik gisteren heb gedaan. Hij heeft het zelf nog proberen te doen maar het zat niet zo goed dus heb ik het maar gedaan. Even later hadden we allebei niks te doen en stond Tyler op. "Ik denk dat het tijd wordt om te gaan." zei Tyler. Ook ik stond nu op. "Okey, maar wees voorzichtig, hé?" Hij knuffelde me even. "Zal ik doen, ik beloof het." Ik gaf hem een stevige knik ook al kon hij dat niet zien. "En heel erg bedankt voor... alles." "Is al goed hoor." Hij ging weer weg en ik was weer alleen. Het was veel leuker toen Tyler er nog was, en voor even was ik ook vergeten dat hij ook een enorme klootzak kon zijn. Het was fijn om hem in de buurt te hebben. Weer voelde ik me eenzaam en dus ging ik Austin bellen of hij wilde langskomen.

S: "Hey Austin!"

A: "Hey Soraia what's up?"

S: "Niks hoor ik verveel me alleen dood hier."

A: "Hm ja ik ook. Moet ik alvast komen?"

S: "Graag!"

A: "Okey ik kom eraan."

Ik was zenuwachtig toen Austin er was. Hij maakte me altijd wel aan het lachen maar vandaag was het anders. Ik werd heel nerveus toen ik me realiseerde dat ik nog moest vertellen dat Tyler bij mij heeft geslapen. "Goedemorgen Sor!" zei Austin opgewekt, hij gaf me een kus op mijn wang en liet zich door mij naar de woonkamer begeleiden. Toen hij ging zitten en naar me keek, zag ik dat hij mij doorhad. "Wat is er?" vroeg hij bezorgd. "Austin ik moet je wat vertellen, en ik wil dat je het weet zonder dat je mijn gedachten leest okey?" Nog bezorgder keek hij mij aan. "Okey?" Hij sprak het meer uit als een vraag. Ik ademde eerst even diep in en kneep mijn ogen dicht, daarna begon ik aan mijn verhaal: "Tylerheeftvannachthiergeslapen verhaal."

Een paar seconden nadat ik dat had gezegd deed ik een oog open en daarna de andere. Ik zag dat hij het niet leuk vond. Hij vond het helemaal niet leuk. Wel probeerde hij zich in te houden voor me. Ik ging naast hem zitten maar minder dichtbij dan normaal. "Waarom?" zei hij met gebalde vuisten. Man hoe erg kan je iemand haten? "Ik wilde weten of alles wel goed was en toen hadden we bij mij afgesproken en..." Austin spande zal zijn spieren aan en liet toen weer los, alsof hij er gewoon de kracht niet voor had. Zo keek hij mij ook aan, alsof hij geen kracht had om dit te doorstaan. Ik werd hier best wel depri van. Maar ik moest hem alles vertellen ook al wist ik gisteren niet wat er eigenlijk gaande was met Tyler. "Er was iets met hem, hij werd helemaal warm en begon te trillen en hij was pijn aan het lijden. Toen zag ik dat hij een open wond had en ik kon hem gewoon niet weer naar buiten laten gaan, daarvoor was hij echt niet in staat." Ik was bang voor zijn reactie, de vorige keer liep dit niet zo goed af. Maar dit keer had hij een andere blik in zijn ogen wat mij heel schuldig deed voelen: pijn. "Hebben jullie weer gezoend?" wauw wat had hij weinig vertrouwen in mij. "Zo ben ik niet." zei ik beledigd. Ongelooflijk dat hij denkt dat ik hem zou bedriegen. Ik stond op en wist dat hij nu degene was die zich schuldig voelde. Met een boos gezicht raapte ik mijn tas van de grond en liep ik richting de deur. Ik maakte hem open en wees naar buiten. "Tijd om naar school gaan." Hij stond op met spijt dat hij het zelfs durfde te vragen aan me. Terwijl hij langs mij naar buiten liep toonde ik geen enkele emotie wat hem deed denken dat ik het al vergeten was maar dat was ik niet en dat zal ik niet. De schooldag was minder leuk dan normaal en dat was voor al vanwege het gevoel dat hij me deze ochtend heeft gegeven. Lekker bezig Austin. Hij heeft meerdere malen geprobeerd zij excuses aan te bieden maar ik zei elke keer dat het wel goed zat terwijl het mij van binnen opat. Waarom vertrouwt hij mij niet?