What if Everything could Change?! ~ Voltooid #Wattys2016 #JustWriteIt

9. Druk, Druk & Druk

Ik zit dus bij Austin achterop de fiets met m'n penny in mijn hand. Mijn tekenspullen waren bij hem gebleven en nu kan ik thuis niks doen. Niet dat ik daar genoeg concentratie voor zou hebben. Mijn gedachten gingen alsmaar terug naar het moment dat we Tyler zagen. Tyler... Ik moet hem spreken hij weet hier zeker meer van. Austin zal het waarschijnlijk niet goed keuren dat ik hem nog wil zien, maar hoe moet ik anders aan informatie komen? Het is niet dat ik weet waar Aphrodite is en naar haar toe kan lopen van 'ja wat moet ik doen mevrouw?' Tyler is duidelijk wat makkelijker te bereiken ook al betekent het dat ik in mijn eentje naar hem toe moet. Ik kreeg het een beetje koud, terwijl het gewoon een lekkere en warme dag was. Toen Austin stilstond en van zijn fiets afstapte was ik nog diep in gedachten ik kon er gewoon niet mee stoppen, maar ik stond wel op. Austin merkte er niks van denk ik. Hij gaf me nog een knuffel en een bezorgde blik. "Wat is er?" vroeg hij. Ik wilde hem antwoorden maar ik had geen stem meer. Weer?! Weer kreeg ik het koud. O nee volgends mijn weer ik wat er aan de hand is en Austin ook, het enige verschil was dat hij meteen ingreep. Ik probeerde me op zijn stem te concentreren. Ik sloot mijn ogen en haalde gecontroleerd adem. Rustig blijven het zit alleen maar in je hoofd. Austin haalt je hier uit.

Austins pov

Ze sprong achterop en ik concentreerde me op de weg. Ugh. De zenuwen slopen mij en onzekerheid nam mij in zijn greep. Wat als ik het niet haal naar haar huis? Wat als er wat gebeurd? Wat als ... Tyler weer op komt dagen? Boos pakte ik me mijn vingers de handvaten beter vast. Nee, niet doen. Niet over nadenken. Hij is het niet waard. Hij is het niet waard. Minuten later kwamen we bij haar huis aan. We stapten allebei af. Ze is wel heel erg stil. Ik nam nog even afscheid en ik wilde me omdraaien toen ze verdacht veel liep te staren... haar houding was nu zo anders. Hoewel haar ogen niet blauw waren kon je in ze verdrinken. Zelf heb ik dit net meegemaakt. Verlamd door je gevoelens. Het enige wat je kan bevrijden je kan ontdooien was een uitwendige bron, en er gewoon niet meer aan denken. "Soraia, je moet het laten gaan." Ik had mijn handen op haar schouders gelegd "Laat het gaan Sor..." Kom op niet doen! Ik hoop dat ze niet zo diep in valt als ik. Bij de vijfde keer dat ik zei dat ze er niet aan moest denken, kwam ze terug. Moeten we elkaar nu elke 10 minuten zo blijven halen uit elkaars hoofd? Wat was er aan de hand? Soraia omhelsde en bedankte mij en ik ging zo snel mogelijk naar huis. Ik had geen zin in een ontmoeting met een één of ander gemeen magisch wezen. Toen ik thuis aankwam was het al bijna kwart voor 7 en mijn broer was thuisgekomen. Hij keek naar me op van zijn telefoon en vroeg me waar ik was. "gewoon een stukje fietsen." zei ik nonchalant. Ik ging nu ook op de bank zitten en haalde mijn telefoon tevoorschijn. Ze vroeg me of ik haar even kon Appen als ik thuis was, dus dat is wat ik ging doen. Mijn broer keek op mijn scherm wat totaal niet nodig was. "Wie is dat?" vroeg hij aan me met een grote grijns. Dit was te verwachten van een oudere broer. "Een vriendin." zei ik terwijl ik mijn scherm uitdeed. Ik stond op om een toekomstig gesprek over haar te vermijden maar ik was te laat. "Zijn die spullen die boven in je kamer liggen ook van je knappe vriendin?" vroeg hij terwijl hij zijn wenkbrauwen op en neer bewoog. Ik wist dat hij dit puur deed om mij te pesten. Dus ik draaide me weer naar hem toe, sloeg mijn armen over elkaar en zei; "Ja, heb je daar problemen mee?" zei ik met een opgetrokken wenkbrauw.

Ik wachtte zijn antwoord niet af en liep de trap op naar mijn kamer en halverwege de trap hoorde ik hem nog iets zeggen. "We eten lasagne vandaag, ik ga zo wel wat halen." Lasagne is mijn lievelingseten. Hij ging alleen maar wat halen omdat het hem spijt, maar eigenlijk was ik helemaal niet boos op hem. Waarom denkt hij altijd dat ik zo fragiel ben? Toen ik een paar minuten boven zat hoorde ik de deur van buiten open en dicht gaan. en toen weer. Zeker mijn vader. Of Alex was wat vergeten. Ik onvergrendelde mijn telefoon weer en ik zag dat ze had geantwoord.

A: "Ben thuis."

S: "Niks gebeurd?"

A: "Nee ik ben okey."

S: "Okey."

A: "En bij jou?"

S: "Er is tot nu toe niks raars gebeurd."

A: "Okey."

S: "Austin?"

A: "Ja?"

S: "Ik zit erover te denken om met Tyler te praten."

Austin pov

Het duurde even voordat ik hierop kon antwoorden. Ik wilde niet dat ze bij hem in de buurt kwam. Wat als hij weer wat doms deed?

****

S: "Je hoeft niet mee te gaan als jij het niet wilt."

A: "Nee ik ga wel mee!"

S: "Echt waar?!"

A: "Ja, hoor."

S: "Okey."

S: "Dank je wel Austin!"

Austin pov

Ze weet dat ik de pest heb aan Tyler. Maar ze heeft wel een punt, Hij is belangrijk en weet ook wat we moeten doen. Maar toch is er iets aan hem waar ik echt niet tegen kan. Waarom merkt zij dat niet?

10 minuten nadat ik tegen Soraia had gesproken ging de deur weer open en dicht. Mijn broer was terug. Ik nam een groot stuk lasagne mee naar boven en at het op. Toen ik klaar was keek ik naar mijn bureau. Haar spullen lagen erop. Ik legde ze allemaal bij elkaar op een van mijn planken boven mijn bed, die ik kon bekijken als ik in mijn bed lag. En toen ging mijn deur wijd open en kwam mijn broer binnenlopen. Hij zag me kijken naar haar spullen en ging onder de planken zitten. Ik ging nu ook goed zitten. "Vertel Alex." zei ik. hij strekte een arm uit en draaide zich zo dat hij bij de plank kon. Voorzichtig pakte hij iets, iets wat van haar was. Hij is zó vervelend soms. Maar ik toonde geen emotie toen hij haar fineliners uit het etui haalde en verspreidde over het bed. Hij dacht dat er wat anders in zat. Wat dacht hij? drugs? Zijn lippen vormden een "O" en ik trok een wenkbrauw op. "Weet je het was de bedoeling dat we da lasagne samen opaten." zei hij terwijl hij alles weer terug stopte in het etui. Ik haalde mijn schouders op. "Te laat, gast" zei ik nonchalant. "Wil je gamen? " vroeg hij. "Wat spelen we?" zei ik terwijl ik hem al een controller toe wierp. "Wat jij wilt" kreeg ik als antwoord. We hebben lang gespeeld en toen ging ik naar bed. Ik was echt kapot.