What if Everything could Change?! ~ Voltooid #Wattys2016 #JustWriteIt

7. Een Totaal Ander Wereld

Tyler gaf me een knipoog en ging in rook op. Austin keek nog steeds wantrouwend en zelfs een beetje boos naar de plek waar net nog een geheimzinnige jongen stond. Ik zet mijn handen op mijn hoofd, draai me om en kijk hem dan aan. "Wat is er zojuist gebeurd?!" vraag ik heb bezorgd. Moeizaam draaide Austin zijn hoofd naar mij toe, maar pas toen hij de laatste graden moest draaien kijk hij ook daadwerkelijk naar mij. Eerst had hij een jaloerse blik in zijn ogen al weet ik niet waarom. Ik voelde mijn benen zwak worden. Waarom ging ik ook niet gewoon zitten toen we binnenkwamen? Veel tijd had ik niet om erover na te denken want ik voelde dat ik eigenlijk niet meer goed op mijn benen stond. Ik zag dat Austins blik van jaloers naar bezorgd ging. Toen hij begreep wat er gebeurd was kwam hij snel naar me toe. Ik legde mijn arm op zijn schouders en hij hield mij vast bij mijn middel. Walgend keek hij naar de plek waar een paar seconden geleden Tyler nog stond. "Sukkel." fluisterde hij ernaar. Austin leidde mij naar boven. Bijna niet gelukt. Hetgeen wat ik het meest haatte was me voelen alsof ik niks aan de situatie kon veranderen. Machteloos. Stom, en ik was dan ook weer zo koppig dat ik mezelf dan de schuld zou geven. Toen Austin mij het laatste stuk droeg keek hij me aan en fronste een beetje. "Het is jouw schuld niet." zei hij terwijl hij zo hard zijn tanden op elkaar drukte van de woede dat hij die korte zin bijna niet normaal uit kon spreken. Voordat ik me kon realiseren wat er aan de hand was lag ik al in zijn bed en kon ik mijn ogen niet meer openhouden. Het laatste wat ik zag was de bezorgde blik van Austin en hoe hij zijn handen in door zijn haar haalde. Gefrustreerd begon hij Tyler hardop uit te schelden.

Austins pov

Waar is hij nou? Hij kan toch niet zomaar verdwijnen?! Ik kijk langzaam naar Soraia als ze me wat vraagt. Toch was ik er niet helemaal bij. Dit voelde niet goed. Had hij geen energie nodig om de verdwijnen? Sh*t, Soraia!! Net snel genoeg om haar niet mijn prachtige vloer van iets dichterbij te laten bekijken. Als ik haar snel naar boven help hoor ik haar zeggen dat het allemaal haar schuld is.. Waar heeft zij het over?! "Het is jouw schuld niet..." Okey ik ben nu echt woest op die Tyler, hij wist donders goed waar hij mee bezig was! Ik leg haar wel effe in mijn bed... even keek ik in haar slaperige ogen. Ze keek me zo verward aan. Oh wat moet ik nu doen? "Wat een B*tch!" ik kan niet geloven dat hij haar dit aandeed. Vooral die stomme knipoog... Aandacht zoeker!!

****

Ongeveer tweeënhalf uur later wordt ze wakker. Geschrokken kijkt ze om zich heen. Ik was de hele tijd bij haar gebleven, bang dat ze niet meer op zou staan. Dus toen ze dat wel deed was ik echt heel erg opgelucht. Ik sta op en geef haar het glaasje water dat ik van tevoren al had gepakt. Ik ga aan de andere kant van het bed weer in kleermakerszit zitten. Ik wacht nog wel even met vragen of alles goed gaat.

Soraia's pov

Ik word wakker met zware hoofdpijn en alles is wazig. Na een paar keer knipperen zag ik al wat beter. Nu pas merk ik ook op dat ik niet in mijn save-zone ben oftewel mijn kamer. Ik merk op dat de tekeningen aan de muren niet van mij zijn en dat het hier ook anders ruikt. En er was nog iets... Austin was er... Hij gaf me wat water en ging voor me zitten. Bezorgd keek hij me aan. Rustig drink ik het glas leeg en pakt Austin het terug. Ik weet dat de vraag 'gaat het wel goed?' nu door z'n hoofd spookt als een gek, dus ik als ik ook in kleermakerszit zit zeg ik dat het wel gaat. Mijn stem is weg... klote, Ik schraap mijn keel en probeer het nog eens. "Het gaat wel." zei ik nog steeds wat zacht. Opgelucht haalt hij diep adem en haalt dan ook nog een hand door zijn haar. Heel erg langzaam... Nadat hij was uit gezucht vroeg ik hem wat er was gebeurd. Hij kreeg een hatelijke blik in zijn ogen toen hij de naam uitsprak die me deed verdoven. Tyler. Toen ik die naam hoorde kwam alles weer terug: Het rare gevoel dat hij ons gaf, de Brisa's, de Aressen, de kwade blikken van Austin en dan uiteindelijk het machteloze gevoel dat geen energie hebben mij gaf. Tyler... Ik wist dat Austin hem niet mocht, maar eigenlijk wist ik van mezelf nog niet wat ik van deze jongen moest denken. Zo mysterieus was hij, ook al was ik door hem even niet wakker te krijgen... Ik was nog steeds niet helemaal wakker, maar ik schrok wel toen ik alle woede in de ogen van Austin zag. Al dat vuur en emoties die hij voor zichzelf hield. Ik kon zien hoe hij zichzelf verloor in alles wat hij nu voelde en Ik kon er niet meer tegen dat hij zichzelf zoveel pijn deed met een paar gedachtes. Ik pakte zijn hand maar nog steeds niet had ik zijn aandacht maar ik liet zijn hand niet los. "Austin... stop daarmee..." het werkt niet. hij zit opgesloten in zijn eigen gevangenis van gevoelens. Ik vraag me af of dit iets te maken heeft met het feit dat Austin en ik geen normale tieners zijn maar ik heb hier nu geen tijd voor. ik probeerde werkelijk van alles maar het werkte niet. En toen trof de wanhoop mij. Wat als hij voor altijd zo blijft? Waarom kan ik niks doen om hem te helpen?! Oh dit is allemaal mijn schuld!! Wat nou als ik gewoon thuis gebleven was?... ik stond op en kwam wat dichterbij. Hij was er fysiek wel maar mentaal was hij op een totaal andere wereld...