What if Everything could Change?! ~ Voltooid #Wattys2016 #JustWriteIt

10. Verre Van Austin

Soraia's pov

Gisteravond heb ik even geappt met Austin. Ik was echt verbaasd toen hij zei dat hij meekwam en toen ging ik eten en naar bed.

Ik was net klaar met eten toen er werd aangebeld. " Wat is Austin vroeg!" Toen ik de deur opendeed was het Austin niet. Het was verre van Austin, het was Tyler. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik liet hem binnen aangezien er toch niemand meer thuis was. Tyler ging zitten en ik ging ongemakkelijk bij de deur staan. Na een paar seconden die een eeuwigheid leken te duren begon hij eindelijk met praten. "Had ik al gezegd dat er een van Hen in jullie klas zat?" volgens mij kwam hij hier zonder rede. "Ja" er hing een gênante stilte. "Waarom deed je dat." vroeg ik hem na een tijdje. hij kijkt me aan met totaal geen emotie in zijn ogen en haalt dan z'n schouders op. Langzaam knikte ik. "Okey." Toen ging de bel. En dit keer moest het Austin wel zijn. "Oftewel het gaat slecht aflopen moment." Ik wist dat hij er nog niet klaar voor was om tegen hem te praten. Niet na wat er gisteren is gebeurd. Nieuwsgierig keek Tyler naar de deur. Tegen mijn zin in liep ik ernaartoe en trok hem met spaghetti-armen open. Daar stond hij dan. "Hey" zei hij terwijl ik hem binnenliet. Hij bleef stilstaan toen hij merkte hoe nerveus ik was. Hij draaide zich naar me toe. "Wat is er aan de hand?" Zijn bezorgde ogen keken mijn aan. Ik schudde mijn hoofd en gebaarde dat hij gewoon door moest lopen. Hij liet mij voor lopen. Toen ik in de woonkamer aankwam zag ik dat Tyler nu stond. Hij liep mijn kant op. Ik keek over mijn schouder heen naar Austin. Hij merkte niet eens dat ik naar hem keek. De jongens die allebei iets langer dan mij waren keken gewoon over mij heen en kwamen steeds dichterbij elkaar staan. Ik werd bijna platgedrukt door de jongens die elkaar weer uitgedaagd hadden tot een woeste staarwedstrijd. Mijn ogen gingen van Austin naar Tyler en weer terug Austin. Uiteindelijk vroeg Austin mij; "Wat doet hij hier?" voordat ik kon antwoorden dat ik dat niet wist had Tyler al voor zichzelf gesproken. "Ik mag gaan en staan waar ik wil hoor, kleintje." zei hij me een gemene glimlach. Tyler had wel zin in een gevecht, dat zag je aan hem. Maar ik wist echt niet waar hij toe in staat was en van Austin ook niet. Austin pikte het niet dat hij hem kleintje noemde. Weer zag ik Austin zichzelf verliezen door zijn haat voor Tyler. Tyler zag het ook en hij vond het gewoon grappig. Ik duwde Tyler en zijn stomme glimlach weg en draaide Austin zo dat hij naar mij keek en niet naar Tyler. "Daar komt hij voorlopig niet uit." zei Tyler en een nog grotere lach verscheen op zijn gezicht. Wat heeft deze gast? "Austin niet doen, je wilt daar niet zijn. Vergeet Tyler. Vergeet even alles. We moeten naar school." gelukkig kwam hij snel terug. Ik draaide me om naar Tyler. "Wat is hier aan de hand. En wat bedoelde je met 'voorlopig niet'?" "Ik wist niet dat jij al weet wat je moet doen in zo'n situatie." en eerlijk gezegd wist ik ook niet precies wat ik deed, er moest een andere manier zijn om iemand uit deze trans te halen. Waarom is Tyler nu opeens zo arrogant? Hij was niet dezelfde jongen die gisteren heeft uitgelegd hoe het een beetje zat. Hij is niet zichzelf... Áls dat hem was gisteren. "Weet je wat? Vergeet het?" Hij liep richting de deur en toen hij langs mij liep zette Austin beschermend zijn hand op mijn schouder. Als een havik volgde hij elke stap die Tyler zette. "Ga je vandaag niet gewoon verdwijnen?" vroeg Austin. Koeltjes keek Tyler op. "Nee kleintje, je moet zo naar school... Ik haal jullie wel op" Weer die arrogante lach. ik zie dat Austin nu echt in aanval-modus zit. Ik leg een hand op die van hem zodat hij Tyler niet in de haren vliegt. "Ga nu maar Tyler." zei ik hij keek mij nog even aan, en in die seconde dat hij naar me keek verzachtte zijn blik en zag je de andere Tyler heel even tevoorschijn komen. Maar dat duurde niet lang want als snel kwam de arrogante versie terug en liep hij mijn huis uit. Austin was boos en humeurig. Oh stomme Tyler waarom doe je nu zo raar?

****

We waren uit. De schooldag was voorbij en zoals hij had gezegd haalde Tyler ons op. Tenminste ons... Austin was eerder weggegaan. Ik vond het wel jammer dat hij opeens tegen de leraar zei dat hij zich niet goed voelde. Maar ik weet dat hij echt niet meer tegen Tyler kan en het laatste wat ik wil is dat ze gaan vechten of zo...

Dus daar liep ik dan, op hem af, in m'n eentje. Ik pakte mijn fiets uit de stalling en liep weer verder. "hey." groette hij mij, alsof er deze ochtend niets was gebeurd. Alsof hij niet wilde vechten met Austin. Ik keek hem hoofdschuddend aan, "Ik ben eigenlijk zo teleurgesteld in jou." ik wilde weer verder lopen en dat is me ook gelukt voor een paar meter. Daarna stond hij weer voor me en hield hij mijn stuur vast. Ik weet dat ik niet aan het kan ontkomen maar ik heb echt even geen zin in hem. Liever had ik die Tyler die Austin niet op stang had gejaagd.

"Waar is je vriendje?" vraagt hij terwijl hij weer die glimlach opzet die me doet tandenknarsen. "Stop daarmee, ik weet niet wat je hiermee wilt bereiken, maar ik vind je niet meer leuk zo. De grijns op zijn gezicht werd groter. "Dus eerst vond je me wel leuk." "Weet je wat laat die stomme fiets maar zitten ik ga gewoon lopen naar huis." Ruw laat ik mijn fiets vallen en loop ik gefrustreerd om Tyler heen. Hij mag die fiets later wel terugbrengen, ik heb geen zin om hem nu te zien.