What if Everything could Change?! ~ Voltooid #Wattys2016 #JustWriteIt

8. Happy With You!

Austins pov

Ik kan die Tyler wel schieten op dit moment. Waarom deed hij dit?! Wat een klootzak!! Waarschijnlijk was hij een van Hen! Als hij er niet een was zou hij dit niet doen

Zo bleef ik tegen mezelf praten voor een lange tijd. Ik kon er gewoon niet mee stoppen. Elke keer dat ik dacht aan wat hij had gedaan werd ik woester en woester. Het is niet haar schuld...

Soraia's pov

okey Soraia rustig aan nu. Wat moet je doen als iemand boos is? Diegene zien te kalmeren en troosten. Weer stond ik op. ik wist nu dat Austin nogal veel op mijn leek qua karakter dus ik zette mijn lievelingslied weer op ik weet niet of het wel hielp maar better safe than sorry... Ik zag dat er niks veranderde aan de situatie. Dit is dus mijn grootse angst. Machteloosheid op momenten zoals deze. Ik kon het daarom ook niet helpen toen er een traan over mijn wang rolde. Ik zou echt niet weten wat ik zou moeten doen om hem terug te halen.

Na een paar seconden stond hij zomaar ineens op. ik schrok ervan. Ik dacht dat hij mij wat aan zou doen maar dat was niet het geval. Nog een traan, en nog één. Maar aan mijn gezichtsuitdrukking kon je niks zien. Dit is wat machteloosheid met mij deed. dit is wat ik deed toen mij ouders gingen scheiden en dit is wat ik deed toen ik zomaar naar een vreemd land moest verhuizen.

Ik schudde al mijn eigen gevoelens van mij af en zei tegen mezelf dat ik mij nu moest focussen op Austin. Dus ik veegde de tranen weg en keek hem weer aan. Het eerst zo mooie groenblauwe zachte paar ogen die zo blij naar me keken waren er niet meer. Alleen woede en wraak zag je als je naar ze keek. Nog een traan ontsnapte. Ik kon het niet meer aan. Allemaal rare en negatieve gedachten gingen door mijn hoofd en de laatste was: Ben ik het water voor zijn vuur? Ik bedacht me hoeveel ik al om deze jongen gaf. Ik deed mijn armen om zijn nek heen en trok mezelf tegen hem aan. Een paar seconden later voelde in dat hij wat afkoelde en dat zijn hartslag daalde. Het was nog niet genoeg maar ik was er zó blij mee. Toen er een traan van mij per ongeluk ergens op zijn nek terecht kwam daalde zijn hartslag zelfs meer. Ik liet zijn nek los en had nu mijn handen op zijn bovenarmen. Als je goed keek kon je een glimp opvangen van de prachtige ogen die hij had. Ik liet mijn handen glijden in die van hem. "Austin hoor je mij? "Heel zachtjes voelde ik de greep die hij op mijn handen had versterken. Ik keek naar onze handen en toen weer naar zijn gezicht. Hij fluisterde bijna onhoorbaar wat. "Help" ik sloot mijn ogen. Focus! Ik moest het vuur in hem doven... maar hoe. Water? Nee!! doe nou niet zo dom!! langzaam ging zijn temperatuur terug naar hoe het eerst was en je zag de oude Austin langzaam verdwijnen. "Nee Austin, Je kan nu niet zomaar verdwijnen!! Ik geef om je... Je bent deze dag belangrijk voor me geworden. Ik dacht dat we beste vrienden zouden worden. Laat me niet in de steek... Ik heb je nodig" weer keek ik in die kijkers die normaal veel mooier zouden moeten zijn, maar wat ik aan het doen was hielp wel. Het punt was dat ik vooruitgang boekte. Ik legde heel onzeker mijn hand op zijn wang. Ik vond dit echt zó jammer, het ging niet snel genoeg en ik heb niet veel meer te zeggen. Zachtjes druk ik een kus op zijn hete wang. Austin laat mijn hand los en slaat traag zijn armen om mij heen. Ik knuffel hem ook stevig terug en pas na ongeveer een minuut hoor ik Austin zijn neus ophalen. Ik was zo diep in gedachten verzonken dat ik niet had gemerkt dat alles aan hem weer normaal was. Ik liet hem even los. Hij keek mij zo dankbaar aan. Ik was heel blij toen de normale Austin weer terug was. "Ik ben blij dat ik je heb gevonden." weer trok hij me in een intense knuffel. "Dankje" fluisterde hij. Hij liet een traan over zijn wang. De wang waar mijn hand op lag. met mijn duim ving ik de traan op. Toen ik de traan raakte begon hij raar te gloeien hij werd namelijk paars. Een doorzichtige en lichte kleur paars. Mijn lievelingskleur is paars. Maar het kon me nu echt niks schelen. "Voor jou, altijd." Het is alsof hij zijn dankbaarheid in knuffels toonde want hij bleef me maar eindeloos door knuffelen. Toen er geen tranen meer waren om te drogen en gevoelens te uiten liet hij eindelijk los. Niet dat ik heb vervelend vond dat hij denkt dat hij zijn gevoelens kan uiten als hij bij mij is. Dat vind ik juist wel fijn. Ik vond het ook wel fijn dat hij me vasthield. Bij Austin voelde ik mij fijn en beschermd, maar dat had zeker wel te maken met het feit dat wij geen normale tieners zijn. "Wil je naar huis?" vroeg hij me. Eigenlijk wilde ik hem niet alleen achterlaten, maar ik wil ook wel weer terug naar mijn save-zone. Dus ik knikte maar van ja. "Ik breng je wel even, okey?" stelde hij voor. Weer knikte ik. "Laat je spullen maar staan." hij wenkte naar mijn spullen die verspreid over de tafel liggen. "Maar dan heb ik thuis niks meer om mee te tekenen!" "Nog een reden om bij mij langs te komen." zei hij en gelukkig -maar dan ook echt gelukkig- had hij zijn glimlach weer terug. Wat heb ik die gemist. Hij pakte zijn fiets en ik sprong achterop. Met een been aan elke kant en mijn vrije hand om zijn middel reden we naar mijn huis. Ik zei tegen hem waar ik woonde en daar gingen we dan. Wat hebben we vandaag al veel beleefd, wij hadden echt even de tijd nodig om deze nieuwe info te absorberen.