What if Everything could Change?! ~ Voltooid #Wattys2016 #JustWriteIt

12. Hij is het gewoon niet waard!

Soraia pov

Uit het niets drukte Tyler een kus op mijn lippen en wat er met mij gebeurde was het volgende. Eerst was ik nog gewoon verbaasd, toen kwam de angst en zat ik voor een paar seconden vast. Ik kwam er weer uit omdat Tyler mij nog steeds zoende. Toen liet hij mij even los om wat te zeggen. "Stop daar nou mee." Ik begreep het wel want ik stond op het punt om weer in trans te gaan. Weer kuste hij me en na mij even aangekeken te hebben liep hij gewoon weg. Dus toen werd het wachten op Tyler. Waar was hij eigenlijk? Ik stuurde hem even een bericht. Na ruim een halve minuut reageerde hij dat hij eraan kwam.

****

Na een hele stille fietstocht was ik thuis om mijn spullen af te zetten. Ik liet een briefje achter voor mijn moeder zodat ze wist dat ik even bij Austin was. Toen ik even later in Austin zijn kamer zat en wij samen de tekeningen afmaakten, merkte ik dan hij nog een beetje humeurig was. Wat is er met hem? Ik legde mijn tekening opzij en bekeek hem even. "Je kan niet elke dag van positie veranderen." zegt hij geïrriteerd. "Austin wat is er?" Hij nam niet eens de moeite om mij aan te kijken. Hij schudde langzaam zijn hoofd en haalde zijn schouders op, toen ging hij gewoon door met tekenen. Ik kon hier dus echt niet tegen want er was wel wat. Misschien was hij wel boos op me omdat ik begon over eergisteren. Misschien wilde hij mij niet eens meer zien. Misschien haatte hij mij nu. "Ik haat je niet." Ik kreeg een frons op mijn gezicht toen hij dat zei. Dit was eerder gebeurd. Net voordat ik in slaap viel op zijn bed had Austin op een onuitgesproken zin gereageerd. Austin kon gedachten lezen!!! "Austin... ik zei niks." Nu was hij degene die fronste. "Jawel ze zegt de hele tijd al dingen." "Nee Austin, jij zit gewoon in mijn hoofd." Hij keek even om zich heen en toen werden zijn ogen groot. "Wow, IK KAN GEDACHTEN LEZEN!!!" hij stond op en haalde beide handen door zijn haar. "Gefeliciteerd Austin! De volgende stap is om de gedachten te onderscheiden van wat mensen wel zeggen." Tyler stond opeens in de hoek van de kamer. Die gast kan echt spooky zijn als hij wil. Austins lach was op slag verdwenen toen hij de stem van Tyler herkende. "Wat doe je hier." Ik stond op en legde een hand op Austin z'n schouder. Hij gaf me een klein knikje. "Ik kom jullie nog wat info geven over de vallen. Je kan ze pas zien als je al je gaven hebt ontdekt en beheerst. En sinds jullie samen alle gaven bezitten kan dat nog wel even duren." "Okey dank je Tyler." zei ik. "Durf het." zei Austin zonder zijn kaken van elkaar af te halen. Even later verdween hij en ik voelde dat Austin mij weer ondersteunde en naar zijn bed bracht. Tyler begint met echt te verwarren.

Austins pov

Tyler wilt me gewoon irriteren. de hele tijd denkt hij aan verdwijnen zoals hij dagen geleden had gedaan. Zo voerden wij dus een mentaal gesprek:

"Zal ik weer verdwijnen zoals op maandag? of gewoon door de deur?" zei Tyler uitdagend. "Durf het!" zei ik razend. " Verdwijnen is wel veel sneller." zei Tyler met die onaangename grijns. "Durf het." zei ik nu harder.

Challenge accepted. dacht Tyler.

"Die klootzak!" Soraia viel van Austins bed. "Soraia!" riep ik. Gelijk hield ik Soraia vast en bracht ik haar naar mijn bed. Een uurtje later werd ze weer wakker maar dit keer wist ze precies wat er was gebeurd. Ze balde haar vuisten en keek boos naar de plek waar hij net stond. Ze balde haar vuisten zo hard dat haar knokkels rood werden. Ik pakte beide haar handen vast en kreeg zo al haar aandacht. "Rustig aan." Ik opende haar handen en zag de afdrukken van haar nagels in haar handpalmen. Wow zij was echt kwaad. Een traan rolde haar wang over en ik veegde hem gelijk weg. "Hij is het niet waard. Echt niet, geloof me." zei ik. Met een dankbare blik in haar ogen gaf ze me een kleine glimlach. "Bedankt Austin." "Het is al goed." Ik liet haar wang los en stond op. "Kom, ik trakteer je op een ijsje." Ze glimlachte weer naar mij en automatisch lachte ik terug. Dit was het effect dat ze op me had. Ze werd zo snel weer vrolijk dat ik er ook vrolijk van werd. Een paar dagen terug had ik echt niet verwacht dat ik haar zo zou bekijken. Ik schudde mijn hoofd en trok mijn oude vans aan. Ook zij trok haar vans aan. Ik merk nu pas dat we heel veel gemeen hebben qua smaak. Ik pakt mijn portemonnee uit mijn bureau en liep samen met haar richting de Jamin die zich twee straten verderop bevond. We namen allebei een twizzle met aardbeien en witte chocolade en toen gingen we even een stukje lopen. We praatten over alles en nog wat maar op het moment dat we op de plek aankwamen waar we Tyler hebben ontmoet werd ze stil en nerveus. "Ik moet je wat vertellen Austin." Ik keek haar nieuwsgierig aan. Ze vertelde me wat over elementen. Ik haalde mijn handen door mijn haar en werd gefrustreerd. Het frustreerde me dat ze me niet vertelde dat ze met Tyler had gezoend. Ik voelde dat ik boos werd. "WAAROM VERTEL JE HET ME NIET GEWOON?! WAAROM VERTEL JE ME NIET DAT JE MET DIE KLOOTZAK HEBT GEZOEND?! " schreeuwde ik. Ze schrok van mijn uitbarsting en deinsde terug. Toen ik de angst in haar ogen zag werd ik gelijk weer wakker. Ik heb haar bang gemaakt. Ik zette een stap naar voren maar zei deinsde weer naar achteren. Dit irriteerde me, maar ik was niet boos op haar, ik was boos op mezelf. Mijn hartslag schoot omhoog en ik kreeg het warm maar ik moest haar helpen, want ik wist dar er precies het tegenovergestelde met haar gebeurde. Ik wist dat als ze nu weg kon rennen, dat ze dat zou doen. En dat is allemaal mijn schuld. Ik sloeg met moeite mijn armen om haar heen en zei dat het mij speet. Ik voelde dat ze weer opwarmde maar ik koelde niet af. Waarom koelde ik niet af?