What if Everything could Change?! ~ Voltooid #Wattys2016 #JustWriteIt

17. New Friends

Austins pov

De pauze was voorbij en ik liep met de stroming mee die alle leerlingen samen vormden naar de les, alleen. Soraia was overduidelijk nog boos op me en liep met de andere meiden mee. Hoe kon ik ook nou weer zo stom zijn om dat te vragen?! Natuurlijk heeft ze niet met hem gezoend! Zij is het meest betrouwbare en eerlijke meisje dat ik heb ontmoet, zoiets zou ze nooit doen. Ik zou willen dat zij kon zien hoeveel spijt ik nu heb dat ik die vraag heb gesteld. Aangekomen bij het aardrijkskunde lokaal ging ze alleen zitten en snelde ik naar de plek naast haar, maar ik was te laat. Luke was al naast haar komen zitten. Ik ging achterin het lokaal zitten en probeerde zoveel aan de les mee te delen, maar het lukte gewoon niet. Meneer van Swaaij heeft me meerdere keren gewaarschuwd omdat ik niet aan het opletten was en daarna had hij geen geduld meer en moest ik me melden. Daarvoor moest ik naar de andere kant van de school en tegen de tijd dat ik weer terug was, was de les zeker al afgelopen. Ik kwam eindelijk aan bij de teamleiders maar er was niemand dus ging ik naar de administratie om te vragen waar ik een van de teamleiders kon vinden. Toen ik eindelijk mijn briefje had ontvangen liep ik weer terug naar mijn lokaal. Het briefje gaf ik aan de docent en ik ging weer terug naar mijn plek. Mijn straf was dat ik een half lesuur na moest blijven, waar ik dus juist vandaag de tijd niet voor had maar ik wilde niet meer problemen veroorzaken dus ik kwam na school terug naar het aardrijkskundelokaal. De docent wees me een plekje aan en ging door met zijn eigen werk. Mijn huiswerk voor morgen had ik al in de les af dus ik had niks te doen. Ik legde mijn hoofd in mijn gekruiste armen en sloot m'n ogen even, tot ik hoorde dat er iets op mijn tafel werd gegooid, iets zwaars toen ik opkeek zag ik dat het een atlas was. ik sloeg het open en bekeek de kaarten die ik moest leren. Het halve lesuur ging best snel voorbij en ik zei gedag tegen de docent en de andere mensen die moesten nablijven.

****

Soraia's pov

We kwamen aan bij het lokaal en ik ging op een rustige plek bij de muur zitten toen iemand naast me kwam zitten. Ik verwachtte dat het Austin was en keek diegene verveeld aan, maar het was Austin niet. Het was Luke, de sportieve jongen met de donkerbruine haren en donkerbruine ogen. "Yo." zei hij nonchalant. "Hii." zei ik terug. De les begon en we moesten stil zijn. Luke keek verveeld voor zich uit en leunde met zijn hoofd op zijn hand. Er werden werkbladen uitgedeeld en de docent legde uit wat er gedaan moest worden. Tijdens deze uitleg werd Austin vaak gewaarschuwd en het voelde een beetje alsof dat mijn schuld was dat hij er niet helemaal bij was. Maar ik ging gewoon aan het werk. Luke daarentegen deed niks en na een tijdje naar mij gekeken te hebben vroeg hij me wat: "Waar denk je aan?" Oh, wat heb ik deze vraag gemist. Ik draaide me helemaal naar hem toe zodat ik met mijn rug tegen de muur aanleunde en naar hem keek. "Ik denk dat jij veel liever een balletje staat te trappen dan dat je leert waar Ljubljana ligt." zei ik glimlachend. "Denk je aan mij? Wat lief van je maar ik dacht dat je al wat met Austin had." Hij zei het alsof hij niet beter wist en dit was hoe hij altijd tegen meisjes praatte. Ik vond het wel grappig. Ik wist dat hij het niet echt meende en moest er om lachen. "Anyway wie wilt er nou niet liever voetballen dan hier zitten?!" zei hij opgewekt. "Ik." hij keek me verward aan. "Hou je niet van sport?" "Natuurlijk hou ik wel van sport maar voetbal is niet echt mijn sterkste punt." zei ik. "Iedereen kan voetballen je moet er gewoon wat energie en tijd in stoppen. Ben je beter in het veld of als keeper?" "Uhm keeper. Hoezo?" "Moet je na school ergens heen?" Ik schudde mijn hoofd. Na een paar minuten praten met Luke wist ik meteen dat hij de grootste flirt en clown was die ik ooit heb ontmoet en het klikte goed tussen ons. Na school gingen Luke en ik naar buiten om een potje te voetballen. Ik was keeper en Luke schoot vanaf verschillende punten het doel in. Ik was blij dat het een warme dag was en dat ik een joggingsbroek aan had. Luke had me zijn keepershandschoenen geleend waar ik wel blij mee was. Na een tijdje kwam er nog iemand bij: Dylan. Hij vroeg of hij mee mocht doen en ik vond het geen probleem. Ik heb ook even kort met Dylan gepraat en merkte dat hij er vandaag wat kleurrijker uitzag. Hij was net zoals Luke een aardige jongen. We hebben even gespeeld en toen kwam Austin naar buiten gelopen. Hij keek me even aan met droevige en wanhopige ogen. "Okey jongens nog een paar minuutjes en dan moet ik gaan." Ze knikten allebei en na die paar minuten is iedereen naar huis gegaan. Tevreden en opgewekt reed ik naar huis, tot mijn verbazing was mijn broer thuis. Zijn grote hand kwam af op mijn perfecte kapsel. Ja, voor eens in de honderd jaar zat mijn haar goed en hij ging dit niet verpesten voor mij, niet vandaag. Alsof ik in "The Matrix" zat ontweek ik zijn hand en ging ik achter hem staan om hem te duwen. Plan mislukt: Toen ik eenmaal achter hem stond en mijn handen op zijn rug had gedrukt schoot het me weer te binnen dat hij bij onomstootbaar is. Ik krijg hem nooit van zijn voeten. Hardop lachte hij om mijn pogingen om hem omver te krijgen. "Je krijgt me nooit om kleintje!" Razendsnel draaide hij zich om en ging hij toch met zijn hand door mijn afro. "Nee niet aanraken Maarten!" Ik was te laat. Daar ging m'n perfecte kapsel. Nu is het alleen maar hopen dat het nog te redden was. Bruut werd ik uit mijn gedachten gehaald door mijn afgaande telefoon. Ik haalde het toestel uit mijn zak en keek op het scherm: "Austin" . Zal ik opnemen of negeren? Door dat leuke potje voetbal met Luke en Dylan was ik Austin helemaal vergeten. "OOOO, wie is dat?" Maarten griste mijn telefoon weg en drukte op het groene telefoontje.