What if Everything could Change?! ~ Voltooid #Wattys2016 #JustWriteIt

15. The Sleep Over

Ik ging met mijn vingers door zijn haar. Wat had ik veel medelijden met hem op dit moment. Ik bekeek hem nog een keer. Nu pas zag ik dat er onder zijn vuile shirt een wond zat. "Tyler... Til je arm eens op." Ik hielp hem zijn arm omhoog doen en trok zijn shirt naar achteren. Het was alsof hij pas was aangevallen door iets met klauwen. Mijn ogen werden voor de zoveelste keer groter. Ik bekeek de wond nog eens goed. Hij was niet zo diep maar hij was wel open. "Tyler ik ga even de EHBO-kist halen... Red je het wel?" Hij knikte even. Zo snel als ik kon rende ik naar de badkamer om de kit te halen. Toen ik terug kwam trilde Tyler niet meer en was hij al afgekoeld. Hij wilde opstaan maar ik hield hem tegen. "Je moet even je shirt uitdoen Tyler." Moeizaam trok hij hem uit en ik zei tegen hem dat hij op zijn zij moest liggen. Ik desinfecteerde de wond en sinds het niet zo diep was kon ik er een paar wondpleisters op leggen om het bloeden een beetje te stoppen. Daarna deed ik er snelverband overheen. Ik gaf hem nog een pijnstiller en een glaasje water. Hij zag dat ik hem nieuwsgierig en bezorgd tegelijkertijd aankeek maar schudde toen zijn hoofd weer. "Tyler dit kan niet je moet het me vertellen!" "Dat kan ik niet." "Hoe bedoel je 'dat kan ik niet', Tyler ik maak me echt zorgen om je." Hij keek naar zijn voeten en sloot zijn ogen. "Sorry Soraia." Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht en moest mezelf even zien te kalmeren. "Tyler je moet echt voorzichtiger zijn." Weer knikte hij. Ik vroeg me echt zwaar af wat er was gebeurd waardoor hij die wond had opgelopen en waarom hij er net uitzag alsof hij door iemand werd gestoken. Toen ging mijn telefoon af. Het was mijn moeder, zij en mijn broer bleven tot morgenmiddag weg. Zoals altijd. Ze waren bijna nooit thuis en ik moest vaak zelf eten koken en dingen doen die mijn moeder eigenlijk zou moeten doen. Niet dat ik daar problemen mee had maar het was wel eenzaam. "Tyler, wil je blijven slapen?" "Mag dat zomaar?" Ik haalde mijn schouders op. "Ik laat je zo niet over straat gaan." "Is goed." Ik pakte het luchtbed onder mijn bed vandaan. Hij lag daar omdat vriendinnen vaak bleven slapen.

Toen het bed na een paar minuten al klaar was ging Tyler erop liggen. "Thanks Soraia." ik keek hem aan. "No problem. Hey ik ga wat te eten maken wil je mee of lig je lekker?" Hij liep met me mee naar beneden vroeg wat ik ging maken. "Hangt ervan af van wat je wilt eten." Hij haalde zijn schouders op. "Is pizza okey?" vroeg ik. "Ja hoor." Ik pakte de telefoon en bestelde wat pizza. Toen de pizza er was hebben we nog een grappige actiefilm gekeken. Het was ongeveer tien uur toen we naar bed gingen. Tyler had geen kleren bij zich dus ik pakte wat van mijn broer. Zijn shirt zat in de droger nadat ik hem had gewassen zodat hij hem morgenochtend weer aan kon. Ik lag in bed en Tyler lag op het luchtbed maar we konden allebei niet slapen. "Dus Austin is je vriendje nu?" vroeg hij uit het niets. Ik op mijn zij liggen zodat ik hem aankeek en steunde op mijn elleboogstuk. Ik deed mijn bureaulampje aan en keek hem vragend aan. Hoe weet hij dit? "Ik vroeg of je vriendje erbij zou zijn en jij zei 'nee'. Dus hij is je vriendje." zei hij nonchalant. Ik voel me nu best wel dom, maar hij mocht het best weten. Het was weer een tijdje stil. "Waarom kuste je me?" Ik zag vanuit mijn ooghoeken dat hij zijn schouders ophaalde. Hij schoof zijn handen onder zijn hoofd en draaide zijn hoofd mijn kant op. "Sorry daarvoor." "No problem." Toen het voor de zoveelste keer vandaag stil was hoorde ik dat mijn telefoon beneden afging. Ik sprong uit bed maar was totaal vergeten dat Tyler daar lag. Ik struikelde over hem heen, en toen lag ik daar als een ster naast hem maar dan op de grond. ik keek opzij en zag dat hij stuk ging om mijn valpartij. Hij lachte me gewoon uit maar ik neem het hem niet kwalijk, het was ook best wel hilarisch. Ik stond weer op en moest zelf ook een beetje lachen. Snel liep ik de trap af. In het donker zag ik lichtblauw licht schijnen op de plek op de bank waar ik net zat. Behendig liep ik om alle meubels heen zodat ik mijn tenen niet hoefde te stoten, wat ik wel vaker deed. Eindelijk kon ik opnemen, ik zag dat het Austin was. Ik nam op en liep met de telefoon aan mijn oor naar boven. Aan de andere kant hoorde ik een bezorgde Austin:

A: "Eindelijk ik heb je twintig keer gebeld! Wat is er aan de hand, waar ben je?"

S: "Niks het gaat alweer Austin. Ik ben gewoon thuis. Morgen vertel ik je wel wat er is gebeurd."

(Ik denk niet dat ik hem vandaag moet vertellen dat Tyler bij mij sliep. Dat is niet echt een slimme zet.)

A: "Okey dan."

A: "Waarom nam je eigenlijk niet op?"

S: "Mijn telefoon was uitgevallen zonder dat ik het door had. Sorry."

A: "Geeft niet, hoor. Maar ik ga weer naar bed okey?"

S: "Is goed Sleep Tight!"

Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht. Dit zei hij altijd voordat ik naar bed ging.

A: "Thnxx, Jij ook."

En toen hing ik op. Ik legde mijn telefoon op mijn nachtkastje en liep naar mijn bed toe, en ik kan niet geloven dat ik weer over Tyler struikelde. Een ezel stoot zich niet twee keer aan dezelfde steen nou deze wel dus. Tyler moest nog harder lachen dan de vorige keer en ik nu ook. Dus daar lag ik tussen mijn bed en Tyler in, te lachen alsof ik net de beste grap van de wereld hoorde. Met de slappe lach vielen we allebei in slaap.