I fell in love with him..

* hoofdstuk 27

* hoofdstuk 27

Jessie's POV.

Ik open mijn ogen langzaam. Ik kijk om me heen. Er zitten allerlei apparaten aan me vast en ik lig in een onbekend bed. Een ziekenhuis bed denk ik.. Ik kijk om me heen. Er is niemand anders in de kamer. "Jason?" Fluister ik zacht. Ik krijg ineens een enorme steek in mijn buik. Ik kijk om me heen en zie een rode knop. Ik dacht dat je die alleen in films hebt. Ik druk er op. Niet veel later komt er een zuster binnen lopen.

"Jessie? Hoe gaat het?" Vraagt ze en glimlacht lief. Ik probeer terug te glimlachen maar ik denk dat het er meer raar uit ziet dan een glimlach. "Ik heb steken in mijn buik.." Zeg ik zacht. "Dat is normaal in jou situatie." Antwoord ze en glimlacht. "Mijn baby is in orde, he?" Vraag ik geschrokken. "Rustig maar. Dat weten we nog niet zeker. De bloeding is zeker niet goed, ik wil niet tegen je liegen. De kans is nou 50% dat de baby het zal overleven. "W-waar is Jason?" Vraag ik terwijl mijn stem trilt. "De jongen met de bruine haren, die stond te huilen?" Vraagt ze. Hij stond te huilen..? "J-ja. De jongen met de mooie kastanjebruine ogen, ja" antwoord ik. Ze glimlacht. "Hij is buiten. Ik ga hem wel halen" zegt ze. Ik knik. Een paar seconden nadat de zuster de kamer uit is komt Jason binnen lopen. Zijn ogen zijn helemaal rood en dik. "Jessie.." Fluistert hij. Dan beginnen er onwijs veel tranen over mijn wangen heen te stromen. "Onze baby" zeg ik zacht als hij op het bed komt zitten. "Shh, het is al goed" zegt hij terwijl hij mijn handen vast pakt. "Het spijt me zo erg. Het is allemaal mijn schuld" zeg ik terwijl er nog meer tranen over mijn wangen heen stromen. "Nee, dat is het niet Jessie. Hou op jezelf er van te beschuldigen." Zegt Jason. Ik bijt hard op mijn lip.

Wanneer ik mijn mond open doe om wat te zeggen, komt er een dokter binnen gelopen. "Jessie?" Vraagt hij. Ik knik. "Is hij degene die je momenteel bij je wilt hebben?" Vraagt hij. Ik knik. "Goed" zegt hij en pakt een kruk. Hij gaat er op zitten en neemt een diepe zucht. "Op het moment van de val ben je ook op je buik gevallen, vermoeden we. Omdat je al over de 20 weken bent, kan dit erg gevaarlijk zijn voor de baby. De baby heeft de klap niet overleefd, en helaas zullen we haar weg moeten halen" zegt de dokter. "Je zal straks worden geopereerd, het is niet riskant voor jou." Zegt de dokter dan. Ik knik. "Over een kwartier zullen ze je komen halen" zegt hij. Ik knik weer.

"Het was een meisje.." Fluister ik nadat de dokter de kamer uit is. "Jason, onze dochter is dood.." Zeg ik. Weer antwoord Jason niet. Ook hij is aan het huilen. "Ze is weg, voor goed.." Fluister ik weer. "Ik weet het Jessie, hou op.." Zegt hij. Hij neemt mijn hand tussen zijn handen. "Misschien was dit het beste. Je weet dat we beide nog jong zijn. En je kan na de vakantie ook met mij naar school komen. Dan gaan we samen studeren." Zegt hij zacht. Dan komen er 2 zusters binnen lopen. "Ben je er klaar voor?" Vraagt een van de zusters. Ik knik. Jason drukt een kus op mijn wang. "Succes" fluistert hij in mijn oor en drukt dan nog een kus op mijn wang. Ik bijt op mijn lip. Jason staat op. Ik probeer te glimlachen, maar dat lukt niet. Als ze mijn bed de kamer uit rijden zie ik mijn ouders daar staan. "Jessie" Zegt mijn moeder zacht. "Mam, het gaat goed met me, maak je geen zorgen" zeg ik en knijp in haar hand.

Ik word wakker in een ziekenhuis kamer. Ik kijk naast me. Jason slaapt in de stoel naast mijn bed. Er ligt een bos bloemen op het kastje. Van wie zou die zijn? Maar belangrijker, waar zijn mijn ouders? Ik zucht. Jason opent langzaam zijn ogen. Hij glimlacht licht. Ik glimlach terug. Ik voel meteen weer de tranen prikken. Ik slik even. "Je mag morgen pas weg." Zegt Jason. Ik knik. "Ik blijf hier slapen, je bent niet alleen" zegt hij en pakt mijn hand vast. "Ga maar naar huis en kom morgen terug" zeg ik en glimlach weer. "Nee. Ik laat je niet alleen" zegt hij.

"Ik hou van je" zeg ik en ga dichterbij met mijn hoofd. Ik druk een kus op zijn mond. "Ik ook van jou" fluistert hij. Ik zucht en ga weer langzaam terug liggen, zonder Jason's hand los te laten..

~

Ik krijg vragen over hoe lang het boek nog duurt. Wat willen jullie? Dat het langzaam tot een einde komt of nog een jaar uit het leven van Jessie en Jason? Ik zal dan wel meer moeite hebben met schrijven, ik heb namelijk erg veel in het verhaal tot nu gestoken en heb vrij weinig inspiratie. Ik kan jullie hulp dus wel gebruiken :)

VOTE

COMMENT

FOLLOW