I fell in love with him..

* Hoofdstuk 45

Jason's POV.

Ik ga in mijn auto zitten achter het stuur. Ik schreeuw nog eens heel hard en sla een aantal keren erg hard tegen het stuur aan. Ik haal mijn handen door mijn haren en zucht. Ik voel een brok in mijn keel, maar ben zelfs te boos om te huilen. Ik weet dat wat ik heb gedaan veel erger is, maar Jessie is fucking vreemd gegaan. Ik bijt heel hard op mijn lip. Daarna start ik de auto en rijdt super snel weg. Waar heb ik dit aan te danken. Tuurlijk aan die fucking weddenschap.

Ik rijdt heel snel door de stad. Waar heen? Geen idee..

Jessie's POV.

Ik loop snikkend naar het raam. Ik kijk naar buiten. Na een tijdje zie ik de auto snel wegrijden. Te snel. Ik begin nog harder te huilen. Ik ruim alle scherven op en besluit daarna een douche te nemen.

Wanneer ik uit de douche kom, voel ik me al een stuk beter. Ik zie dat ik dikke ogen heb, van het huilen. Ik doe wat make up op om het te verbergen. Ik doe een skinny jeans aan met een simpele zwarte tank top. Ik doe mijn zwarte all stars aan en pak mijn tas. Ik loop de deur uit. Een frisse neus zal helpen.

Ik loop door de stad van Amsterdam. Ik zoek afleiding, maar blijf maar aan Jason denken. Ik heb zelfs geen zin om te shoppen. Wanneer mijn telefoon afgaat, kijk ik op het scherm. Ik zie Jason's naam op het scherm. Moet ik opnemen? Nee. Hij hangt op maar meteen daarna belt hij weer. Ik besluit toch maar op te nemen.

"Hallo?" Zeg ik zacht, onzeker, verdrietig. "Fijne avond, mevrouw. U spreekt met Elizabeth de Jong, politie. Jason heeft een ongeluk gehad en is nu onderweg naar het ziekenhuis. Ik denk dat hij het fijn zou vinden om zijn vriendin bij zich te hebben." zegt ze snel. Ik voel meteen tranen opkomen. "Ik kom er zo snel mogelijk aan" zeg ik snel en ren naar de auto. Ik stap in en rijd meteen weg.

Zodra ik weet waar Jason ligt, ren ik de trap op. Ik open zijn kamerdeur en zie hem daar liggen. "Jason!" roep ik en barst meteen in tranen uit. Hij kijkt op en glimlacht klein.  "Oh my god, dit is allemaal mijn schuld. Het spijt me zo erg" zeg ik huilend. "Nee ik reed gewoon te hard" zegt hij schor. Ik knik zachtjes. "Hoe weet je wat er is gebeurd?" vraagt hij na een korte stilte. "Ik werd gebeld door de politie, ik dacht dat jij liet bellen" zeg ik en kijk hem aan, recht in zijn ogen. Hij schudt zijn hoofd. "Gelukkig gaat het goed met je" zeg ik en glimlach. Hij knikt. "Gekneusde enkel en gebroken rib, beetje last van mijn nek, maar het kon erger toch, en ik mag morgen naar huis" zegt hij en grijnst. Ik begin zachtjes te lachen. "Ik ben echt blij dat jij bij me bent" zegt hij. Ik knik. "Meestal krijgen mensen in het ziekenhuis ten minste bloemen" zegt hij en rolt met zijn ogen, maar lacht daarna. Ik grinnik en geef hem een kus op zijn wang. "Dit is toch veel beter" zeg ik. "Mwha" zegt hij en tuit zijn lippen. Ik glimlach en druk een kus op zijn mond, zonder erbij na te denken. "Veel beter" zegt hij daarna.

Jason's POV.

Wanneer Jessie na een uur weer weg gaat, voel ik me weer alleen. Ik zucht even. Fucking Bas. Hij komt echt  niet zomaar aan mijn vriendin. Ik sluit mijn ogen en val in slaap. Wanneer ik de volgende ochtend wakker word, staat Jessie voor mijn bed. Ze glimlacht. "Ik ben net op tijd, zie ik" zegt ze en loopt naar me toe. Ze drukt een kus op mijn wang en gaat dan zitten. Ze weet altijd hoe ze me blij moet maken. "Oh, de bloemen die je wilde staan al in de vaas" zegt ze en wijst naar een vaas voor het raam. Ik grijns naar haar en probeer overeind te komen. Het lukt, met moeite. Wanneer er een dokter binnenkomt om mijn laatste controles te doen gaat Jessie weg. "Ik ben zo terug" zegt ze.

De dokter is al een half uur weg, maar Jessie is nogsteeds niet terug. Net wanneer ik  mijn mobiel probeer te pakken, komt ze binnen. "Alles in orde?" vraagt ze. Ik knik, "Ik mag naar huis" zeg ik. "Heb je wel kleren bij je?" vraagt ze. Ik schudt mijn hoofd. "Alleen die ik aan had, maar die zijn best wel gescheurd en vies" zeg ik. "Oké, dan eh.. Ga ik wel even spullen voor je halen. Geef me een half uur"  zegt ze terwijl ze de kamer uit loopt. Voordat ik iets kan zeggen sluit ze de deur al.

Na precies 32 minuten komt ze de kamer in met een tas. Ze legt de tas neer en kijkt me aan. Ik sta met alle moeite op, op een been, maar ga dan meteen weer op de rand van het bed zitten. "Dus je kan je niet eens aankleden" zegt ze en begint te lachen. Ik kijk haar glimlachend, maar toch smekend aan. "Ik help wel" zegt ze en trekt het pyjama-shirt van het ziekenhuis die ik aan heb over mijn hoofd. Ze haalt een witte polo uit de tas en trekt die over mijn hoofd. Daarna trekt ze langzaam de pyjama broek omlaag. Ze trekt er een moeilijk gezicht bij, als ze verband om mijn bovenbeen ziet. "Ik dacht dat alleen je enkel was gekneusd" zegt ze en pakt een trainingsbroek uit de tas. "Ja, dit is gewoon een wond" zeg ik. Ze trekt de broek over mijn benen. Ik sta, met steun van het bed op. Ze trekt de broek over mijn kont en glimlacht dan. "Waar zijn je schoenen?" vraagt ze. "Eh, ergens in die kast?" zeg ik vragend en wijs naar een kast. Ze haalt mijn schoenen uit de kast. Ze bukt en ik doe mijn voeten er in. "Heel erg bedankt, Jes" zeg ik en glimlach. "Ik zou krukken krijgen" zeg ik meteen daarna. Jessie pakt de krukken, die blijkbaar naast de deur stonden, en geeft ze aan me. "Ik pak je spullen, loop maar alvast" zegt ze. Ik knik en loop richting de lift. Terwijl ik op de lift wacht, komt Jessie aanlopen met in haar ene hand een tas en in haar andere hand mijn mobieltje.

Wanneer we van de parkeerplaats afrijden is het stil. "Waar wil je heen?" vraagt ze zacht. "Naar huis, ons huis" zeg ik en kijk haar aan. Ik zie geen emotie op haar gezicht.

In het appartementje loopt Jessie meteen naar de slaapkamer om daar mijn spullen neer te leggen. Daarna komt ze naar me toe in de woonkamer en legt een kussen op de bank. Ik ga languit op de bank zitten. "Wil je een kussen onder je voeten?" vraagt ze. Ik schud mijn hoofd. Ze knikt. "Wil je wat eten?" vraagt ze dan, ik schud mijn hoofd weer. Ik wil alleen jou, is wat ik wil zeggen, maar doe het toch niet. "Oké, ik ga boodschappen doen, anders kunnen we vanavond niets eten" zegt ze. Ik knik. "Blijf je niet te lang weg?" vraag ik. Ze knikt en loopt zonder nog wat te zeggen de deur uit.

~~~~~~~~

Hey lieve lezers, ik weet dat het lang duurde, maar ik had het heeeel druk. Ik heb mijn examens achter de rug, succesvol. Nu nog wachten op mijn cijferlijst.

Ik hoop dat jullie het me niet kwalijk nemen, ik ga vanaf nu proberen elke week óf elke twee weken een update te plaatsen. Tuurlijk zal het de ene keer wat eerder zijn en de andere keer wat later.

Vote, comment, follow.