Ontvoerd

Hoofdstuk 20: POV Thijs

Ik stap uit de deur, er is niemand en het is donker. Ik zie bijna niets. Ik ga opzoek naar een deur, en naar Fleur, Nikki en Bas. Het word eng, ik hoor geluiden. Maar zie niets. Nog even en dan ben ik buiten. Dan kan ik naar huis, maar ik ga niet voor dat ik mijn vrienden heb. Ik loop verder. Ik zie een deur. Ik wou net de deurklink oplaag doen, maar ineens hoor ik voetstappen in de gang. En voel dat 2 sterke armen mij vast pakken. Ik schreeuw het uit van de pijn.

Eerder die dag:
Michel zat op het bed. Ik lag op de grond, nou eigenlijk zit ik. Maar hij had vannacht hier geslapen, dus ben ik maar op de grond gaan liggen. Ik heb de hele nacht niet geslapen. "Heb je honger?" Ja nogal. "Waar heb je zin in?" Maakt niet uit, als het maar eet baar is. Hij ging weg, kwam terug met pizza. OMG i love pizza. Dankje. Waarom krijg ik dit zomaar? "Heb je niet gehoord wat Robin bij Nikki heeft gedaan? Vincent wil  jullie hier nog wel houden alleen niet meer zoals eerst. Hij  vind het zielig worden. Maar ik niet, dus wij kunnen nog wel gwn door gaan hoor." Zei hij met een gemene grijns op zijn gezicht. Dus misschien laten jullie ons gaan? "Nee dat kan niet, dan worden we opgepakt. Maar eet je pizza nou maar op." Ik begon snel, hij was echt lekker. "Kom je even mee?" Mee?! waarheen? "Dat maakt niet uit, ga je mee? Nee, als je niet zegt waarheen. Hij pakte me van de grond af. Gooide mij over zijn schouder en liep door de gangen. Met mij hangend over zijn schouder. AUWH GAST!! IK KAN ZELF OOK WEL LOPEN!! Hij gooide mij op een stoel. Het was een soort kelder waar ik was. Hij bond mijn handen, voeten en benen goed vast. Hij plakte tape op mijn mond, en een theedoek om mijn ogen. "Zo, dacht je nou echt dat ik je met rust ga laten. Jij bent de ergste van allemaal. Hier kom je niet meer weg, Thijs. Niemand die kan je horen , en jij kan nergens meer heen. Slaap lekker Thijsje." Lachend liep hij weg. Alles was donker. Ik kon niets meer, ik was nutteloos. Ik besloot om maar te gaan slapen.

Volgende dag:
Ik werd wakker door het geschreeuw van Michel. En hij sloeg mij op mijn gezicht. Ik wou schelden  maar er kwam alleen wat geluid uit mijn mond, geen woorden. "Lekker geslapen?" Hij hielt het tape van mijn mond en de theedoek van mijn ogen. Nee tuurlijk niet. Gaat nogal moeilijk als je vast gebonden zit. "Niet zo zeuren, hier een broodje. Eet op! Over 3 uurtjes kom ik weer even kijken."  Hij propte het brood in mijn mond. Hij bleef nog even wachten tot ik mijn brood op had. En plakte het tape er weer op, en deed dat ding weer voor mijn ogen. Na 3 uur hoorde ik de deur weer open gaan. Volgends mij was het langer dan 3 uur. Want het was al weer avond. Ik ging maar weer slapen, maar nu had ik een plan. Morgen was ik hier weg.

Die nacht:
Ik bewoog druk met mijn hoofd. De theedoek gleed omlaag. Ik kon weer zien, niet veel want het was donker. Ik probeerde mijn handen los te krijgen, na ongeveer 47 minuten was het gelukt. Met mijn handen maakte ik de rest los. En hield de tape van mijn mond af.
Ik stap uit de deur, er is niemand en het is donker. Ik zie bijna niets. Ik ga opzoek naar een deur, en naar Fleur, Nikki en Bas. Het word eng, ik hoor geluiden. Maar zie niets. Nog even en dan ben ik buiten. Dan kan ik naar huis, maar ik ga niet voor dat ik mijn vrienden heb. Ik loop verder. Ik zie een deur. Ik wou net de deurklink oplaag doen, maar ineens hoor ik voetstappen in de gang. En voel dat 2 sterke armen mij vast pakken. Ik schreeuw het uit van de pijn.
"Stil! Doe maar rustig ik ben het!" Ik ken jou niet!! Heeelpppp!!! "Ik doe je niets aan! Echt niet! Ik leg je het allemaal uit als je even meekomt! Ik liep mee, we kwamen in een kamer. "Ik ben Levi, ik weet hoe je je voelt. Ik ben een oude vriend van Vincent. Hij had mij uitgenodigd. Ik hoorde je op de gang lopen, dus ging ik maar kijken. Ik ben weg gegaan toen Vincent dit van plan was, ik wil geen kinderen ontvoeren, zo ben ik niet. En Vincent ook niet. Ik wil jullie helpen, zodat jullie naar huis kunnen. Als je mij niet vertrouwd mag je het lekker zelf uit gaan zoeken." Ik vertrouw je wel hoor, alleen ik begrijp het niet. Waarom pakte je mij zo stevig en hard vast, en deed je mij zeer? En waarom zou hij jou ineens uit nodigen? Dat is toch raar?! "Dat van dat vast pakken, sorry. Ik dacht dat je mij misschien ging slaan ofzo. Maar ik heb geen idee wat Vincent wou. Maar als je mij vertrouwd, ga dan terug naar die kamer. Ik zorg dat jullie er uit komen. Alle 4. Geloof me." Prima, maar als je het niet doet dan ga je er aan Levi!

Ik liep achter hem aan, hij bond mij weer vast. Ik had het gevoel dat ik bijna naar huis kan. Eindelijk, naar mijn ouders, en mijn broer. Ik mis het thuis, maar straks ben ik er gwn weer. Met een blij gevoel ga ik slapen. Benieuwd wat er morgen gaat gebeuren!
-----------------------
We zijn bijna aan het einde
Ik heb al een paar ideeën hoe het gaat eindigen
Heb je ook nog ideeën? Laat weten ik de rea👍🏼
Ik ga nu snel weer verder schrijven
~XX~