Beautiful tragedy

Καλώς ήρθες στο κόσμο μου ξένε

Καθόμουν σε μια αιώρα στην αυλή με την κολλητή μου, Katlyn. Ο ήλιος στο απόγειο του. Μας ζέσταινε σε αντίθεση με το φθινοπωρινό αεράκι που κρατούσε την θερμοκρασία από το να ανέβει πολύ. Με την Katlyn ήμασταν μαζί από 5 χρόνων μέχρι και τώρα που κλείναμε τα 16. Καθόμασταν,μιλάγαμε,γελούσαμε,απολαμβάναμε τη ζωή.
Μέχρι που παρατηρήσαμε περίεργη κίνηση από απέναντι. Παράξενο για τη λιγοσύχναστη αυτή γειτονιά μας στην απόμακρη και κρύα Θεσσαλονίκη.
Η Kat (όπως ήθελε να τη φωνάζουν) ήθελε ως συνήθως να κάνει νέες γνωριμίες. Και παρόλο που αντιστάθηκα στην αρχή με έσυρε μαζί της.

Περάσαμε το δρόμο και προχωρήσαμε προς τα αγόρια για να τους μιλήσουμε.
Η διαίσθησή μου μου έλεγε να φύγω. Αλλα ταυτόχρονα πάλι κάτι με τραβούσε προς τα εκεί.
-Γεια σας,ξεκινάει η Katlyn , με λένε Κat και από εδώ η κολλητή μου η Lydia που είναι γειτόνισσα σας. Τα ονόματα σας;

"Stiles χαίρω πολύ",είπε το αγόρι του οποίου τα μάτια είχαν ένα χρώμα απροσδιόριστο. Κάποιες φορές φαινόντουσαν πράσινα ή μπλε στο φως ενώ όταν έσκυψε και δεν τα φώτιζε πια τόσο πολύ ο ήλιος σκούρυναν προς το καστανό
"Εμένα με λένε Isaac" είπε το αγόρι που γυρνούσε από το φορτηγό μετακόμισης με δυο κούτες που φαινόντουσαν βαριές.
"Θέλετε να σας βοηθήσουμε;" προσφέρθηκα με όλη την καλή θέληση του κόσμου. Φαινόντουσαν να δυσκολεύονται. Ακόμα κ αν ήταν αγόρια κ θα έπρεπε να μπορούν να τα χειριστούν μόνοι τους έμοιαζαν κουρασμένοι. Ίσως όχι από την μετακόμιση,ίσως από κάτι διαφορετικό. Ένιωθα όμως ότι έπρεπε να βοηθήσω ούτως ή άλλως.
"Είναι βαριές οι κούτες για να τις σηκώνουν κορίτσια" μου απεύθυνε τον λόγο ο Stiles και έκανε τα φεμινιστικα μου αισθήματα να βγουν στην επιφάνεια
"Αχα ώστε έτσι πιστεύεις ε; Τώρα δες..." Πρόσθεσα στα προηγούμενα μου λόγια θιγμένη.

Πήγα να σηκώσω μια κούτα με μόνο αποτέλεσμα να ηττηθω. Κατέληξα να σκοντάφτω και να τρώω τα μούτρα μου, ρεζιλεύοντας τον εαυτό μου μπροστά στον γειτονα που μόλις γνωρισα. 《Μπράβο Lydia...》 σκέφτηκα απο μεσα μου. Σαν να μην έφτανε αυτό η κούτα η οποία ήταν γεμάτη φωτογραφίες κι χαρτιά έπεσε ανάποδα και όλα έφυγαν από εδώ κι από εκεί. Ο Stiles φάνηκε αναστατωμένος και τα μάγουλά μου ροδοκοκκινησαν.
-Συγγνώμη δεν το ήθελα.. Κάτσε να τα σηκώσω, είπα ενώ ντροπιασμένη είχα αλλάξει πέντε χρώματα
-Βοήθησες ήδη αρκετά!, Είπε απότομα και φανερά ενοχλημένα και έσκυψε να μαζέψει εκείνος τον χαμό. Μάζευε τις φωτογραφίες και γύρισε να με κοιτάξει που παρατηρουσα κάποιες περίεργες. Τις έκρυψε με τα χέρια του "Τι κοιτάς;" είπε όλο νεύρα. Δεν τον αναγνωριζα. Το ήρεμο αγόρι που είχα γνωρίσει μόλις πριν λίγο είχε αλλάξει τελείως συμπεριφορά. "Kat πάμε να φύγουμε δεν είμαστε ευπρόσδεκτες εδώ πέρα." είπες και τράβηξες την Katlyn από το χέρι.

"Φίλε αντέδρασες πολύ απότομα!" άκουσες πίσω σου τον Isaac να μιλάει στον Stiles. "Είδε ήδη πολλά Isaac. Δεν έπρεπε να δει παραπάνω!" Ο ήχος αμαξιού κάλυψε τη συζήτηση τους και ήμουν αρκετά μακριά για να ακούσω τα υπόλοιπα. Αλλά ίσως κ αυτές οι δύο προτάσεις να ήταν αρκετές για να καταλάβω.