Beautiful tragedy

Sunsets are the proof that endings can be beautiful(The end of the dreamy day)

Μπορεί να ήταν ονειρικό άλλα δεν ήταν όνειρο. Ήταν η αλήθεια.Μπορει να μην ήταν η τελειότητα,μπορεί όλος ο κόσμος εκείνη την στιγμή να καταστρεφόταν,μπορεί αύριο να είχατε να παλέψετε για τη ζωή σας αλλά εκείνη τη στιγμή δεν σας ένοιαζε τίποτα,εκείνη τη στιγμή ήσουν ευτυχισμένη,σε έκανε ευτυχισμένη. Κανείς δεν σε έκανε ποτέ να νιώσεις έτσι.. και μόνο που τον κοίταζες χαμογελούσες και χαμογελούσε και εκείνος. "Σ'αγαπάω" του ψιθύρισες "Κι εγώ" σου είπε και τον αγκάλιασες σφιχτά,απλά δεν ήθελες να τον αφήσεις,δεν ήθελες να φύγει,δεν ήθελες να σε αφήσει. Ήθελες να κρατήσει όσο πιο πολύ γινόταν,για όσο μπορούσατε,για όσο τρελαινόσασταν στη σκέψη του να δείτε ο ένας τον άλλον,για όσο δεν θα μπορούσατε ούτε λεπτό χωρίς να είστε μαζί, όσο γουστάρατε εσείς να κρατήσει και όχι οι άλλοι. Η βραδιά τελείωνε και γυρίζατε σπίτι. "Πω ούτε μέχρι το αμάξι δεν μπορώ να περπατήσω" είπες ενώ τα τακούνια και η κούραση σε πέθαιναν "Πονάνε τα πόδια σου μικρή βασίλισσα;" σου είπε και σε σήκωσε στα χέρια του και σε κουβάλησε μέχρι το αμάξι ενώ γελούσες. Ήσουν τόσο κουρασμένη που δεν κατάλαβες για πότε πήγες στο κρεβάτι σου κ αποκοιμήθηκες όπως ήσουν. Ήταν 3 όταν ξύπνησες απότομα από ένα δυνατό θόρυβο. Σηκώθηκες από το φόβο σου και πήγες με σιγά βήματα κάτω. Κοίταξες στο σαλόνι..κανείς. Πήγες προς τη κουζίνα και τότε κάποιος ήρθε γρήγορα από πίσω. Δεν πρόλαβες να αντιδράσεις και σε ακινητοποίησε. Ήταν ένας από τους heretics. Προσπάθησες να φωνάξεις αλλά σου έκλεισαν το στόμα. Σου έδεσαν χέρια,πόδια και σε απήγαγαν. Πριν καν το καταλάβεις ήσουν αναίσθητη στο πίσω μέρος ενός βαν με προορισμό το άγνωστο. Χωρίς κανένα τρόπο επικοινωνίας με τα κοντινά πρόσωπα σου πιθανόν οδηγουσουνα στην καταστροφή σου...